Alles is leegte

Geen dag om te onthouden
een vergane brok tijd
die niet in termen van productiviteit te vangen was

Stop de uren die voorbij gaan
en laat me stilstaan
bij de stilte van mijn geest

De stilte van mijn doen
en vooral mijn laten
De leegte van prediker:

"Alle rivieren stromen naar de zee,
toch raakt de zee niet vol.
De rivieren keren om,
ze gaan weer naar de plaats van waar ze komen,
en beginnen weer opnieuw te stromen.

Alles is vermoeiend"

(Prediker 1; 7-8)

Licht zien

Als ik 's avonds door de stad loop
en ik zie een fiets met
een vergeten lampje dat nog brandt
zet ik die uit.

Ik doe dit snel en doeltreffend
spaar zo de energie van de batterij,
de eigenaar betaalt geen boete
voor fietsen zonder licht
en kan veilig over straat.

Maar ingewikkelde lampjes laat ik branden,
er zijn grenzen.
Ik voel me soms net een fietsendief.

Stiltegekte

Na een paar dagen alleen thuis te zijn
bleek ik zo iemand die dan een gesprekje aangaat
met de pluche knuffels gezeten op de bank.

Ze reageerden nogal afwijzend, want zijn op zichzelf
en niet bijzonder sociaal ingesteld.

Na meerdere pogingen mijnerzijds kwam er echter
toch een soort van conversatie op gang.

Over klachten is het makkelijk spreken,
en de bankgasten ontvouwden hun ontevredenheid
wat betreft hun immobiele positie
(van 's nachts in beweging komen bleek geen sprake).
"Saaaai" gaapte B. "Toy Story was pure fictie" klaagde S.
"Steeds hetzelfde uitzicht" voegde B. toe.*

Ik beloofde dat we ze wat vaker zouden verplaatsen,
en om ze vandaag volledig tevreden te stellen
gingen we gedrieën (pluche dier 1 + pluche dier 2 + ikzelf)
de straat op.

Het leverde me wat verbaasde blikken op,
maar de relatie met pluche dier 1 + 2
is me blijkbaar heel wat waard.
Bovendien regende het en waren er weinig mensen.

In de stad aten we een patatje. Ons gesprek kwam niet verder dan
"hmm lekker toch" en "hee, het regent".
Het was, kortom,
nogal stroef.

We wonen onder één dak
maar hebben elkaar niets te zeggen.
Zwijgend fietsten we naar huis.

Pluchen dier 1 en 2 verbande ik snel weer naar hun bank,
vanwaar ze me nu steeds vuil aankijken
(een gezamenlijke vijand verbroedert,
hoor je wel eens).

Ik kijk uit naar het eind van de eenzaamheid hier
en de terugkomst van mijn lief, die de stilte zal doorbreken.

*Nagekomen klacht van pluche B: "Zijn belachelijk grote oor maakte het me onmogelijk iets mee te krijgen van Amerika Kiest"
Reactie pluche S: "Shut the fuk op"

Verhuisd

Mijn nieuwe onderkomen is erg fijn
hoewel gevelrenovatie niet direct aangenaam is
als je dan thuis bent en je dagje
administratie en andere onmiskenbaar uitgestelde zaken
gepland had.

Door het boren hoor ik mijn eigen gedachten niet.
Overweeg een vlucht naar buiten.

Onmiskenbaar hardlopen had ik ook al een tijdje
voor me uit geschoven:
dit zou wel eens een uitgelezen moment kunnen zijn.

De laatste inpakdag

Die laatste inpakdag
is het makkelijkst
of eigenlijk de ochtend van verhuizen
omdat dan álles eindelijk
in de dozen mag.

Nu is de kamer nog een mengelmoes
van spullen ingepakt
en nee oh nee dat nog niet
ik wil toch nog ontbijten morgen
en mijn verhuizers willen koffie

maar heb ik dan wel dozen genoeg
en wordt het niet eens tijd voor
wat minder spullen
en last minute inpakken is
stress stress stress

Probeer je hoofd er maar eens bij te houden
tussen al die verhuisdozen

Nog één nachtje slapen
en dan is het zover.

Afmatdebatten

Zwaar, het verdedigen van zo'n regeerakkoord.
Het leukst aan de debatten vind ik
het spreken via de voorzitter
en dat iedereen dat steeds vergeet.

"U moet uw excuses aanbieden. Nu!"
Voorzitter: "Ik pieker er niet over."