Stiltegekte

Na een paar dagen alleen thuis te zijn
bleek ik zo iemand die dan een gesprekje aangaat
met de pluche knuffels gezeten op de bank.

Ze reageerden nogal afwijzend, want zijn op zichzelf
en niet bijzonder sociaal ingesteld.

Na meerdere pogingen mijnerzijds kwam er echter
toch een soort van conversatie op gang.

Over klachten is het makkelijk spreken,
en de bankgasten ontvouwden hun ontevredenheid
wat betreft hun immobiele positie
(van 's nachts in beweging komen bleek geen sprake).
"Saaaai" gaapte B. "Toy Story was pure fictie" klaagde S.
"Steeds hetzelfde uitzicht" voegde B. toe.*

Ik beloofde dat we ze wat vaker zouden verplaatsen,
en om ze vandaag volledig tevreden te stellen
gingen we gedrieën (pluche dier 1 + pluche dier 2 + ikzelf)
de straat op.

Het leverde me wat verbaasde blikken op,
maar de relatie met pluche dier 1 + 2
is me blijkbaar heel wat waard.
Bovendien regende het en waren er weinig mensen.

In de stad aten we een patatje. Ons gesprek kwam niet verder dan
"hmm lekker toch" en "hee, het regent".
Het was, kortom,
nogal stroef.

We wonen onder één dak
maar hebben elkaar niets te zeggen.
Zwijgend fietsten we naar huis.

Pluchen dier 1 en 2 verbande ik snel weer naar hun bank,
vanwaar ze me nu steeds vuil aankijken
(een gezamenlijke vijand verbroedert,
hoor je wel eens).

Ik kijk uit naar het eind van de eenzaamheid hier
en de terugkomst van mijn lief, die de stilte zal doorbreken.

*Nagekomen klacht van pluche B: "Zijn belachelijk grote oor maakte het me onmogelijk iets mee te krijgen van Amerika Kiest"
Reactie pluche S: "Shut the fuk op"