Koud = breien

Daar is hij weer, de herfst als blogonderwerp.

Koud op de fiets vanmorgen.
Ik begin snel met breien Ik kan niet breien, dus spoed mij naar de krochten van mijn kast
voor sjaal en muts, en handschoenen, alvast.
Ja, er zwerft nog wat van vorig jaar. Gelukkig.

Warmte gezocht: Ik wilde dat ik mij in een gebreide man kon wikkelen, alvorens de dag aan te gaan.

[Wat? Nee echt, het kan binnenkort, want er komt nu toevallig nét een gebreide man op de markt hoorde ik op Inside Design dit weekend - het aanbod schept de vraag in dit geval. Het zijn wollen mannen Arthur en Steve, de zachte gebreide mannen van ontwerper Noortje de Keijzer. Ik ben zwaar fan en wil ze knuffelen!]

Maar zover is het nog niet.
Ik had mij namelijk voorgenomen om me puur op karakter door de herfst heen te bikkelen [en tot Ikea deze 'Knitted Boyfriend' op de markt brengt zal ik ook even met aanschaf moeten wachten denk ik. Goed design mag wat kosten].

Geen gebreide man, maar ook geen sjaal vandaag, op 30 september. Ik wil niet te snel te warme kleding dragen wanneer de eerste kou invalt - wat moet ik anders in de diepe winter van januari 2014 aan, om me tegen de bittere koude te beschermen? Twee skipakken over elkaar en vier sjaals? En dan nog bibberen en dat zelfs warme erwtensoep niet meer helpt?

Spartaanse maatregelen om mijn weerstand te scherpen, kortom.

Het lukt aardig om mezelf te motiveren tot fietsen in plaats van in de tram te springen.
Tot op heden zijn mijn voornemens dus geslaagd.
Het scheelt wel een boel dat het nog niet veel regent, terwijl het toch de natste septembermaand sinds tijden schijnt te zijn.

Maar goed. De spartaan en de herfstdepressieveling in mij verwachten sowieso dat het veel erger gaat worden, met die herfst.

Hoor ik daar iemand Chris Rea neuriën?

Boerenontmoeting

Gerrit, boer te Flevoland, doet aan biologische akker- en landbouw [ik pretendeer het verschil te weten, maar heb eigenlijk geen idee of er überhaupt een verschil is]. 

In zijn geval houdt het in dat hij door het jaar heen tien gewassen verbouwt op het land rond de boerderij, en de opbrengst van deze oogsten verkoopt aan handelaren die het weer doorverkopen aan de supermarkten en andere winkels.

Pompoenen, aardappelen, witlof-wortelen. Sjalotten, spinazie, kool - en zo meer.

Hij houdt er biologische principes op na en dat klinkt al met al behoorlijk 'bijbels', constateer ik terwijl ik naar hem luister: de aarde beheren en behouden voor de toekomst. De grond niet uitputten, de mens die zorg draagt voor de aarde waarvan en waarop zij leeft. Geen slechte bestrijdingsmiddelen. Lief zijn voor de bodem [Ho - nee, ik word niet gesponsord door de evangelische omroep en ga niet zodadelijk over God beginnen].

Maar naast 'Adam-en-Eva-ig', is het kortom milieu- & natuurverantwoord, en ik zou willen dat iedereen er zo over dacht. Weg met de ongezonde chemicaliën. Weg met het puur gaan voor het grootste, snelste en meest opbrengende, dikst winstgevende. Verder kijken dan je neus lang is. En de gemiddelde neus is één leven lang - terwijl de aarde liefst nog vele generaties van menselijke (en dieren-)neuzen mee moet. Kijk eens vierhonderd jaar terug, kijk tegelijk eens vierhonderd jaar vooruit, onze toekomst in.

Stads als ik ben fascineert Gerrits boerenbedrijf me mateloos. Hij vertelt er bevlogen over. Mijn kennis van het boerenleven stamt uit familieverhalen van twee a drie generaties terug -ik mag dan tegenwoordig Amsterdammer zijn, er zijn wel degelijk boeren-roots, ergens- al is het de vraag of je die brokjes informatie op enigerlei wijze als agrarische knowhow zou kunnen presenteren. Verder heb ik net als de rest van Nederland mijn schamele kennis over boerenleven en De Boer uit onvolprezen pimp-my-farm-televisie a.k.a. Boer zoekt Vrouw.

[En wat leer je uit Boer Zoekt Vrouw? Daar leer je dat boeren onbeholpen mensen zijn met een voorliefde voor vaste tijden om koffie te drinken en dat ze met veel liefde uit soepborden oma's groentensoep met ballen lepelen als het lunchtijd is. Plus dat de communicatie over ingewikkelde emoties vrij stroef verloopt en dat er in gesprekken vaak moeizame stiltes vallen. De Boer komt er bekaaid van af in Boer Zoekt Vrouw. Bovendien presenteert Yvon J. zich als het bovenmatig zonnige zonnetje in huis, de praatgrage, bemoeierige tante die lastige vragen stelt als 'hoe voel je je daarbij, Henk?' En passant probeert ze reclame te maken voor haar eigen servies- en regenlaarzen-lijn, want commercieel is ze zeker geworden, over de jaren.][zeg maar niks, ik zit gewoon weer voor de tv hoor, als het zover is]

Dus Gerrit beantwoordt bij zijn muntthee in het filmmuseum geduldig al mijn onnozele stadse meisjes-vragen over het boerenbedrijf. Van Amsterdam verplaatst het gesprek zich dan ook snel weer naar de boerderij in de polder.

De pompoenoogst staat voor de deur en op de boerderij moeten even tweehonderdtwintigduizendvierhonderdeneenenzestig oranje & groene exemplaren in kistjes gestopt worden (ongeveer, hij heeft ze geloof ik niet geteld). Daar zijn boer Gerrit en zijn medewerkers, plus de seizoensarbeiders, toch een aantal weken mee bezig. Het is van een omvang waar ik vrijwel nooit bij stil sta. Natuurlijk, alles wat ik bij Albert Heijn koop komt uiteindelijk van iemands land af, dat weet ik ergens ver in mijn achterhoofd ook wel. Maar toch.

Gerrit is een vriendelijke, bedachtzame man. Hij lijkt er wel lol in te hebben om met een volslagen onbekende vrouw -zonder noemenswaardige kennis van het boerenleven- in Amsterdam een kopje thee te drinken. Een Anna met rijke fantasie ook nog, heeft hij weer, die hem zonder schroom publiekelijk voor mogelijk kettingzaagmoordenaar verslijt. Het lijkt hem niet echt te deren.

Als mens beantwoordt hij, for the record, gelukkig niet aan mijn cliché-beeld van de stereotype boer. Het is een beeld wat ik toch al met al niet hoog hield, maar het sluimert ergens. Ik denk echter dat het in geval van 'foute man met overall en klompen zonder zelfinzicht en algemene ontwikkeling en met voorkeur voor heel veel bier en opgevoerde brommers' om te beginnen al niet tot een ontmoeting gekomen zou zijn. Noem het intuïtie.

Ik ontkom ergens niet aan vooroordelen wanneer we bij het Centraal Station lopen:

Ik opper dat hij Amsterdam wel druk zal vinden.

Ook dat valt mee, blijkt, al lijkt het wonen in een appartement met zesendertig overburen hem wat beklemmend. 

Onze levens zijn zeer verschillend, maar dat staat een goed gesprek niet in de weg - integendeel juist. Deze niet zo'n date was een aangename ontmoeting.

En vriendlief Abe? Zen als hij is, vindt hij afspreken met andere mannen of vrouwen geen probleem. Zolang het maar niet zo'n date is. Vrienden heb je nooit genoeg, voor echt goede vrienden is altijd ruimte. Ik had wel nog overwogen om Abe te vragen aan het tafeltje naast mij en boer Gerrit plaats te nemen, die zou hem immers toch niet herkennen, maar dat zou raar zijn.

Op zijn minst.

Niet zo'n date II

Ik had dus een vriendschappelijke date met een boer uit Flevoland,
laat ik hem [insert nader te bepalen pseudoniem] noemen.

Zaten we daar plots aan een tafeltje
in het weidse café
van het filmmuseum.

Vol IJ-uitzicht. Zonlicht.

Ik negeerde de omgeving en keek eens doordringend naar hem.
Hij nipte aan verse muntthee:
dat oogt onschadelijk.

Hij had dan wel een baard, maar daar hebben de besten af en toe last van.

Niet zo'n date

De repetitie van het koor had zijn eerste helft gehad. We stonden tijdens de koffiepauze met elkaar te praten.

'Ik heb volgende week een date met een boer uit Flevoland', zei ik.

De dirigent, ongetwijfeld verzonken in een harmonische overpeinzing betreffende de koorklank, keek me verontrust aan en het gesprek viel even stil.

Ze kent Abe, en vroeg me laatst nog hoopvol of ik onlangs wellicht per ongeluk een bruidsboeket had gevangen [niet, maar dat terzijde]. Als ik blij kijk vraagt ze vaak of het goed gaat met mijn geliefde. En ze hoort daarbij mogelijk klokken luiden in de verte [maar ik kan niet in haar hoofd kijken natuurlijk].

'Abe weet ervan hoor', zei ik.

Ze keek niet gerustgesteld en wachtte op uitleg en ondertiteling.

'Niet zó'n date!' riep ik, terwijl ik rood aanliep.

Ik gebruik het woord daten af en toe voor afspraken buiten het romantische gebeuren, en dat valt niet altijd goed bij de mensen tegen wie ik er dat soort dingen uit flap.

Mijn date is twintig jaar ouder dan ik ben, waarschijnlijk gelukkig verbonden met een fijne vrouw en hij heeft kindertjes. Je kunt nooit weten hoe het loopt in het leven, maar laten we niet vergeten dat een mens wel erg gestoord moet zijn om een uniek iemand als Abe aan de kant te schuiven. Het wordt niet zo'n date, kortom.

Maar het klopt: Ik heb een afspraakje. Met een wildvreemde die ik via wordfeud heb ontmoet. Gezien de mate waarin wordfeud ons beider verslaving is -en waarin het dus bijzonder goed klikt-, zou je echter waarschijnlijk beter kunnen spreken van lotgenotencontact dan van een date.

Twee verslaafden bij elkaar - het zou me niet verbazen als er een scrabble-bord aan te pas gaat komen.

Anna, zei je nou een wildvreemde?

Wij vrouwen worden anno 2013 nog steeds gewaarschuwd voor mannen in het algemeen, want je kunt nooit weten wat voor rare figuren er rondlopen. Ik vertrouw echter op mijn vermogen om de mensen te kiezen met wie ik omga. Engerds zijn niet veilig bij mij en mijn intuïtie is volgens mij dik in orde [maar vertel dat de psychopaat die straks tegenover me zit, lachend in zijn vuistje, kettingzaag in zijn binnenzak].

'Ja maar, hoezo een date, dan' vroeg koorvriendin M.

Ik gooide mijn koffie over de vloer, wat al met al niet heel gecoördineerd over kwam, en vroeg me af hoe ik me enigszins geloofwaardig uit deze benarde positie ging redden.

[wordt vervolgd, wanneer ik de niet zo'n date overleef tenminste]

Koffie-junks follow up

Of ik nog koffie nodig heb?

Gisteren wel. Ik had een terrible headache 
en die was via geen andere theorie verklaarbaar
dan de zorgelijk verslaafde constatering
dat ik de hele dag nog geen koffie op had.

Tijd voor een afkickprogramma, mensen.
Of optie 2: volledige overgave:

aan de drank koffie!

Het Chris Rea-effect

Het Chris Rea-effect treedt op wanneer ik na de zomer voor het eerst het nummer
'Josephine' op de radio hoor

[klik aan en lees verder,
dat heet het
'lezen over het Chris Rea-effect - effect'].

Chris Rea is de ultieme aankondiger van de herfst, omdat zijn stem diepgaand verbonden is met 'Driving home for christmas', en daarmee met bittere koude, hoosbuien, kerstbomen, glühwein en wintermaanden.

Zojuist gebeurde het dus. De gevreesde eerste herfstige maal Chris Rea on the air.
Ik weet dat dat volkomen klopt met de loop der seizoenen, maar het stemt toch weemoedig. Je zou denken dat het op een gegeven moment wel went. De herfst komt na de zomer, logisch. Ik had geestelijk voorbereid kunnen zijn in het kader van 'gebeurt elk jaar wel eens'. [Not]. Chris Rea komt altijd weer als een verrassing.

De blaadjes beginnen te dwarrelen en het wordt kouder. De tram heeft de verwarming weer aan, de dikke jassen moeten onherroepelijk weer uit de kast en blote armen kunnen niet meer. De herfst is onmiskenbaar in aantocht. En het regent. Veel, vaak & overvloedig. Zei daar iemand chocomel?

Ik mis de zomer nu al.

Beste lezer, mag ik mijn weblog schaamteloos en vol overgave misbruiken om de herfstdepressie-in-aantocht maximaal te beklagen?

Eh, pardon, ik ben dat wel van plan, dus ren weg nu het nog kan (en neem in hemelsnaam een paraplu mee als je naar buiten gaat). Stop met lezen als de herfst je favoriete seizoen is en je het absoluut ergerlijk vindt wanneer iemand het waagt er over te zeveren. Als je denkt 

'ik kick op regen!' 

en 

'heerlijk, die rukwinden!', 

ga dan snel naar buiten om doorweekt te raken dan wel de brute kracht van de natuur te ervaren.  Me dunkt dat je gezegend bent en wens je nog een prettig leven verder in dit land waarin dol zijn op de herfst je overlevingskansen sterk vergroot. Of in ieder geval je levensgeluk sterk doet aanhouden - hoera, het is koud en het regent!















Wat mij betreft is de verhouding wintermaanden versus zomermaanden in Nederland deprimerend genoeg 11 tegen 1, maar ik kan het wat pessimistisch inzien. Dat zal wel een symptoom van de opkomende herfstdepressie zijn.

[Ik voel een weblogserie #herfst en een herfstdip aankomen]

Niet getreurd, lezer die nog niet direct in de regen is gaan dansen:
Ter voorkoming van zwartgallig gewauwel en ter uwer geruststelling dus het volgende.

Ik hou mij planmatig en met opbouw van geestelijke wilskracht bezig met de aankomende herfstperiode. 

Nu de spinnenkwestie overwonnen is, 

volgt namelijk een nieuwe uitdaging: 

de herfstregen en dito wind.

Kan Anna haar  fietsroutine behouden in snertweer?
En wat te denken van heur zonnig humeur?

Het vergt nogal wat uithoudingsvermogen om door wind en regen langs de tramhalte met een klaar staande (en mind you: heerlijk verwarmde!) tram te fietsen. Langs grasland met verzopen konijnen, over het kanaal, langs Science Park, halverwege de stad nog maar op de helft zijn met het vooruitzicht doorweekt aan de werkdag te moeten beginnen. Focus, Anna, focus.

Dus is het zaak de juiste gear te verzamelen.

Eerste daad van voorbereiding: paraplu weggegooid, want die was na eenmaal door de wind ploeteren al direct ter ziele.

Regenpak: check.

Fietstas en snelbinder: check, check.

Waterdichte rugzak: aan te schaffen.

Regenlaarzen: check.

Wilskracht: wordt aan gewerkt.

Spinnen #slot

Victorie!
 [No animals and no Annas were harmed. De spin is uitgezet in de vrije natuur.]

Spinnen #1

Spinnen #2

Spinnen #3

Spinnen #3.5 - de hartekreet van Sebastiaan 

Spinnen #4

Spinnen #4 - Doorbraak: het effect van exposure?

Wat de spinnen betreft: er is een doorbraak, kan ik u trots melden:

[insert] 

[foto van Anna die spin zonder problemen oppakt en naar buiten keilt]

Ik herken mezelf niet meer.
Nu nog wachten tot de grotere exemplaren komen binnenzeilen.

Als ik mijn angst om spinnen aan te raken kan overwinnen, wat kan ik dan nog meer?

Tijd voor een testje:

Hier gejat.

Amersfoort Station [09.09.2013 - 06.26]

Kleding passen [misère]

Kledingwinkel. Pashokje.
De broek zit prima en hij staat ook goed.

Maar hij zit niet lekker als ik sta, en staat niet goed als ik zit.
En hij springt ook niet prettig, trouwens.

Op naar de volgende winkel dan maar.
Zucht.

Ik heb al een boek

Mijn boekenkast wordt door de meeste bezoekers als danig omvangrijk betiteld.
Zelf denk ik dat er altijd wel een boek bij kan - maar dat heet geloof ik
'boekenverslaving'.
Er zijn ergere verslavingen te bedenken -zei er iemand koffie?-
maar daar lijd ik gelukkig niet aan
-Anna, zei daar iemand koffie?-.

Ik moet bekennen dat naast verslonden boeken
ook ongehoord veel ongelezen leesvoer mijn kast bevolkt.
Niet erg, want wat een lezer nu niet leest
'komt later nog wel eens'.

Een paar weken terug ben ik de bibliotheek weer gaan sponsoren.
Dat kan nooit kwaad, want bibliotheken moeten mijns inziens
b l i j v e n. Zei er iemand bibliotheken? Ja, ik, in de regel hierboven.
Lees het nog maar eens: Blijven. Bestaan. Voor eeuwig.
Van Alexandrië naar de Openbare Bibliotheek.

Bibliotheek, bron van betaalbaar leesgenot
onvermoede parels
en kennis over alles. Alles wat je maar zoekt.
Ik mag graag in een bibliotheek rondstruinen.

Onvermijdelijk loop ik echter ook met een stapel boeken het pand uit
['heeft u misschien een tasje?' Weer meer geleend dan gepland.
'Heeft u misschien een aanhangwagen?'].

Mijn eigen boeken zuchten wanneer ik thuis kom:
'komt later nog wel eens' verschuift richting verdere toekomst.
[Geduld, thuiscollectie]
Op bibliotheekboeken zit een zwaardere deadline - De gevreesde Boete.
Dus de geleende bladzijden krijgen voorrang.

Heb ik ooit genoeg tijd om alle boeken die er bestaan te lezen?
Nee.

Ik heb al een boek.

Of, zoals een Drent die het verschil tussen hebben en zijn niet scherp heeft zou zeggen:

Ik ben al een boek.

En hou nooit meer op met het omslaan van bladzijden.

[foto by Anna. "boekenkast, detail" 2013]

Tijdens een feest valt er wel eens iets in het water

Dat mag de pret niet drukken, zeggen we dan.

[niet op de foto: tante Minoes sprong er achter aan + werd door de rest van de familie weer opgevist]

Spinnen #3

Waarde lezer, u vroeg zich af hoe het met de spinnen in huize IJburg gaat?
Maakt u zich geen zorgen, slaapt u gerust droomloos: zij zijn er nog, en ik ook.

Dat is in ieder geval iets.

Mijn buurmeisje zal, gezien de angst op haar gezicht toen ik haar voor het schap "insectenverdelgers" trof, waarschijnlijk inmiddels naar een land zonder spinnen geëmigreerd zijn. Het is al een tijdje verdacht stil aan de andere kant van de muur.

De spinnen en ik hebben elkaar leren waarderen - nu, dat is misschien wat veel gezegd,
maar ik heb mijn moordlustige fase achter me gelaten
- Sebastiaan kan gerust zijn, de stofzuiger hanteer ik niet meer, dat was paniek -
en we, laat ik het zo zeggen,
co-existeren.

Prachtige webben, enorme joekels van achtpotige vliegen-eters. Ik bewonder ze ook meer dan in het begin.
Plus: in steeds groter formaat durf ik ze handmatig (!) en zonder al te grote gruwel aan te pakken en in de vrije natuur (a.k.a. de balkonrand) uit te zetten werpen.

We redden het samen wel. En hoe groter ze groeien, die spinnen, hoe meer ze op knuffelbare huisdieren beginnen te lijken.

Katten slapen tenslotte ook in rare hoekjes.

Ik hou van boeken...

...en soms lees je her en der op een gevel in Den Bosch ook inspirerende dingen.
Over boeken.
En waarom ook niet.

Boeken zijn Liefde.

Van de sokken en de sloot

Sierlijke schoenen met hakken. Leuk.

Maar onwerkbaar. Letterlijk.

Staat goed.
Zit prima, eveneens letterlijk: het gaat namelijk goed zolang je er niet op loopt.

Hakken dragen is voor mij redelijk onverstandig, want op mijn werk loop ik regelmatig.

Rondjes.

Ook loop ik heen en terug.

En op en neer.

En van hier naar daar.

En overnieuw.

Wandel even naar de overkant.

Koffie halen bij de automaat.

Iemand wegbrengen, ophalen, even iets posten.

Het eerste loopje gaat nog wel, maar daarna wordt het vrij snel nogal pijnlijk, met die hakken.

Ik ben een zeurkous, ik weet het.
"Wie mooi wil zijn..." en nog meer fraais over vrouwen en schoonheid.

Daarom draag ik nu bergschoenen.

Nu even met de hakken over sloot aan het werk: op sokken. 

Koffiejunks united

Het is wat zorgelijk, dat wat me vanmorgen overkwam:

"Heb jij nog koffie nodig?" vroeg mijn ontbijtpartner.

"Ja", zei ik, en verzonk in plots gepeins.

Ik was altijd een theedrinker, maar er is onderweg klaarblijkelijk iets mis gegaan.