Regenboog boven het spoor

Vlaggetjes

'De wereld ziet er beter uit
met vlaggetjes van de Hema',
sprak de conducteur door de intercom

Het leek me een aparte mededeling
maar niettemin een waarheid als een koe
er van uitgaand
(voor het gemak)
dat koeien waar zijn

Prompt viel me op
(wachtend op het vertrek van de intercity
Amsterdam - Haarlem)
dat in het NS-kantoor van Amsterdam Centraal
de verder kleurloze kantoorplafonds
inderdaad met dergelijke vlaggetjes
getooid waren

Conducteurs die lust in hun werk hebben

Zou het leven
dan toch
een feest zijn?

Waar het donker is en grauw
moet je zelf een kaarsje aansteken
of een goed gesprek beginnen

en als dat niet meer helpt
zijn er vlaggetjes.

Tekenen

De supermarkt afstruinend op zoek naar een
snelle hap geschikt voor die avond
besloot ik tot een snaakse
maaltijdsalade.

Ik twijfelde, want
er zat tonijn in
en soms heb ik last van mijn
oprispende neiging
tot vegetariërschap.

Toch maar gedaan.

Budgetaire overwegingen
- en zelf een salade maken
leek te veel tijd te kosten.

In de gang van de thee en koekjes
gleed ik uit

en viel met boodschappen en al
op de vloer.

Wat was daarvan de smalende veroorzaker?

Een stukje worst.

(Volgens mij probeert de kosmos mij iets te vertellen.)

I'm zenning

This "let's throw some stuff out-mode"
really enables
for Anna
a zen
home interior.

Let's use this
free space

for dancing
through the day.

(Steve Hanks - To dance before sea and sky, 2007)

Zonwerend weer

Anna is aan de arbeid op de burelen van de Universiteit.
Muziekje erbij aan.
Zonwering omhoog doen -
wat denken ze hier wel, dat het zomer is
of iets anders frivools en warms?

Je moet die herfstdepressie toch zoveel mogelijk te lijf gaan
en elk streepje daglicht helpt daarbij

(het uitzicht niet: grijze nieuwbouw van de rechtenfaculteit).

Ik overweeg aanschaf van een palmboom, ter verfleuring van dit kantoor.

Dagelijks brood

Stefan van Dierendonck was een jonge, enthousiaste priester
maar allergisch voor gluten
en daarom ongeschikt voor het eten van hosties.

Klein saillant obstakel als je carrière zich in de katholieke kerk zal afspelen.

Volgens dat instituut is de hostie
en diens samenstelling -gluten en al-
onvervangbaar.

Glutenarm, vooruit.
Maar overgaan op glutenvrij
om coeliakie-patiënten te behouden?
Zover wilde de congregatie voor de geloofsleer niet gaan.
Zelfs niet voor een jonge man met een roeping.

Iets met in de vierde eeuw vastgestelde regels.

Gods wegen zijn danig onbegrijpelijk.
Is deze man allergisch voor het lichaam van Christus?
Heeft God ondoorgrondelijke methoden om Zijn dienaren te selecteren?

Voor de nieuwe vriendin van de ex-priester lijkt het me een zegen.

De Volkskrant schijft erover en de ex-priester zelf
zat vanavond aan bij Pauw en Witteman.

Er is altijd meer schapen-nieuws

Wollen truien voor na het sporten in de aanbieding: afdeling productie inspecteert winkel tijdens bedrijfsuitje

Klik: Schaapjes tellen bij Intersport in Arlberg

Klokken

Het carillon van de Vrije Universiteit klonk over de Zuidas.

Het werd bespeeld door een zo te horen geoefend beiaardier
niet door een
naar boven geglipte eerstejaars
die stiekem zat te pingelen
(maar hoe stiekem kan het bespelen van een carillon zijn?)

De speler moest zich bevinden in het hokje bovenop
de zestiende verdieping van het gebouw, te beklimmen
via een smal trappetje.

Vrolijk schalden de klokken over de Boelelaan
terwijl ik me vanaf station Zuid naar de VU begaf.

Vreemd om te horen
ik associeer zulke klingelende klokken met een historische binnenstad
en oude gebouwen.

Mooie oude gebouwen.

De VU is dan wel oud & gedateerd, maar niet pitoresk of bezienswaardig.
Niet zoals de 17e eeuwse panden in de binnenstad van Amsterdam.

Het gebouw is een betonnen kolos uit de jaren '70 van de vorige eeuw
en zoals ik eerder zei
niet bepaald bekoorlijk ogend -
al ligt dat aan de blik waarmee je kijkt.

In zekere zin kleeft aan elk gebouw iets moois,
ook aan de grijze VU
maar dat zit hem dan vooral in de inhoud,
en in wat er aan leven tussen de muren plaatsvindt.

(midden in een weiland van zomerbloemen
schuilt er trouwens bepaalde waardigheid in het gebouw
- wat zeg ik -
ook zonder weiland heeft het gebouw karakter,
essentie en
bruisende levendigheid.

Maar schoonheid?

Kracht ja, zoals het zoals vandaag de regen weerbarstig
als een enorme rots
weerstaat.)

Er klonk een carillon over de Zuidas.

Het was jammer om binnen
aan het werk te moeten.

Staande blijven met koffie

Solliciteren is funest voor je zelfvertrouwen.

Toch levert het uiteindelijk op waar je naar op zoek bent: een baan.
Uiteindelijk zeg ik, want eerst moet er vooral veel geworsteld
geglimlacht
en afgewezen worden.

Mensen vinden allerlei aspecten belangrijk aan hun baan:
Goede koffie, een aangename sfeer
en muziek die tot productiviteit en creativiteit aanzet.
Oh ja: Zelfontwikkeling.
Uitdaging.
Intellectuele stimulans & gezellige collega's.
Lekkere broodjes.

(Niet te vergeten: geld verdienen, meer = beter, maar niet noodzakelijk.)

Bij mijn laatste sollicitatiegesprek vroeg degene die tegenover me zat
wat ik een prettige werkomgeving zou vinden, wat ik belangrijk vind
aan de plaats waar ik als ploeterende arbeider verkeer.

"Déze plaats lijkt me erg prettig om te werken", wilde ik zeggen -
want dat was de waarheid.
Maar het leek me nogal slijmerig, dus ik negeerde de oprisping
en begon wat te brabbelen over abstracte noties als
veiligheid, levensgeluk en
het gevoel van nuttig dienstverlenen.

In mijn hoofd klinkt een zeurderige zoemer: Niet aangenomen.

Misschien had ik over lekkere koffie moeten beginnen.
Met humor kom je ook nog wel eens ergens, en ik moet zeggen dat ik
koffie & werk met elkaar associeer en dat
ik & koffie op het werk verrassend goed samengaan.

Verrassend goed: Ik lust namelijk eigenlijk geen koffie.
Op het werk echter wel [koffie + ik + suiker + melk = net te doen].

Soms is het sociaal onhandig om niet mee te drinken.
Soms onbeleefd om af te wijzen.
Vaak levert koffie halen/drinken/tappen lichaamsbeweging en gespreksstof op.

Onderzoek wijst uit dat goede koffie voor grote groepen werknemers onmisbaar is.
Zulk onderzoek wordt hoogstwaarschijnlijk ruimhartig gesponsord door een grote koffieproducent, maar er zit stellig waarheid in. Met name ict'ers schijnen te voldoen aan de formule

[werknemer + (koffie x 16) = productiviteit],

hoewel ook andere beroepsgroepen zich in deze wiskundige formule laten vatten.

Misschien wel alle.
Behalve werknemers van de Pickwick thee-divisie wellicht.

Of zou zij ook heimelijk, als de baas niet kijkt
uit een grote theemok verborgen
espresso nippen?

Bokito & co

Onweer

Terwijl de prognoses
overgaan in de uitslag
van de verkiezingen
breekt er boven
Heemstede
een onweersbui
los.

Alle schaapjes onder de arm

Stemtwijfel

Nog één debat kijken en dan bepaal ik mijn stem.
De Dag van de Democratie.
Een heilige dag voor het systeem?

Het stemhokje is meer dan een ritueel.
Het bepaalt de werkelijkheid van morgen.

(Al zal de god van de verkiezingen het belang van rituelen met rode potloden niet bagatelliseren. Het is belangrijk en de heilge Verkisius heeft behoefte aan zijn eredienst).

Ik zoek alleen nog een stemadvies.

In zangerstermen: sopraan, alt, tenor of bas?

Monnik aan wordfeud

De boeddhist keek op van zijn spelletje wordfeud.
Ook online games kun je met aandacht tot meditatie maken -
of zou hij er per ongeluk even in verdwenen zijn,
zijn gedachten vervliegend,
door een geluid weer teruggekeerd naar de wereld van het nu?

De smartphone stopte hij onder zijn meditatiekussen en legde zijn handen
weer met de palm naar boven op zijn knieën. Een mooie lotushouding in een park elders op de wereld.

Is hij een heilige?
Ik kijk naar hem en constateer dat het spelletje wordfeud alleen op mijn eigen netvlies zichtbaar was.

Natuurlijk keek deze mediterende monnik niet op zijn telefoon,
als hij die al had,
maar ik vroeg me af of hij ook tijd aan wordfeud zou besteden
als hij het kende.

Ik zou zonder wordfeud
veel tijd over houden voor meditatie.

Gevonden voorwerp

Stel, je vindt 15 euro in de vorm van een beschermhoesje voor je telefoon,
zomaar op straat, terwijl je een rondje wandelt.

Ergens in de stad zit iemand thuis te huilen vanwege het gemis.
Ergens in de stad zwerft iemands telefoon doelloos los in haar tas.

Mag je het hoesje houden?

De verliezer fietst wellicht nog zeventien keer langs de plaats des onheils,
speurend,
loerend,
schalks om zich heen kijkend waar de vinder zich bevindt.
Of waar het hoesje heen gewaaid is.

Ze rookt erbij, dat is zeker, want onder stress is de neiging een sigaret op te steken veel groter en aan het hoesje is de enige persoonlijke aanwijzing die op de vorige eigenaar duidt een penetrante rooklucht.

Op basis daarvan kan ik haar echter niet gaan zoeken.

En ik, vinder, gelukkige, was net van plan om een nieuwe telefoonhoes te kopen.
Ik loopt wel eens zomaar ergens tegenaan in deze kosmos. Gelukje?

Zou het een troostende gedachte zijn voor de rechtmatige eigenaar dat ik er heel blij mee ben?

Vermoeidheid

Als ik een politicus was
dan had ik waarschijnlijk enkele dagen geleden een instorting
die niet meer overging.

Slopend werk, politicus in verkiezingstijd.
De boer op, leuren met je ideeën, willoos slachtoffer van de media.

Alleen maar kijken naar de vele verkiezingsgesprekken
maakt mij al danig vermoeid.

Nog twee dagen te gaan.
Stem uitbrengen.

En dan?
Het zwarte gat voor de media:

een nazomerse komkommertijd
of formatie-opwinding:

'er beweegt iemand bij de deur, de voordeur,
maar Ferry je staat bij de achterdeur'

Ik zal nog eens een kieswijzer invullen,
want woensdag is het zover.

Hoe het (goed) afliep met oppaskat F.

Oppaskat F. was een wandelingetje gaan maken.

Ze sprong naar het balkon van de buren en bleef daar prins(es)heerlijk op de balkonrand zitten, mij geringschattend aankijkend. Ik moest mij zeker niet verbeelden dat zij op sussende geluidjes en rammelende brokjes in zou gaan om zich weer tot haar gevangenschap te laten verleiden.

Ik rende naar de buren en belde aan.
Geen gehoor.

Ik rende terug.
Oppaskat F. keek liefhebbend naar aanpalende Boom.

"F., kom terug!" riep ik.
En nog een keer of zevenendertig.

Toen ze, toch haar maag volgend, even bij de brokjes kwam kijken greep ik haar in haar nekvel, knuffelde haar plat en dankte de heiligen voor dieren (Franciscus? Blasius? Hubertus?) en verloren zaken (Antonius) uitgebreid.

Sluimerend katholicisme komt op onverwachte momenten zeer van pas. Ook onscherpe clusters heiligen houden van een dankwoord, zelfs als zij zich buiten hun specialisme hebben ingezet.

Oppaskat F. heeft geen daglicht meer gezien. Mijn ruime beleid van open balkon deuren met een oogje in het zeil heb ik vanaf dat moment teruggeschroefd en ik besloot dat F. pas met haar baasjes weer de vrijheid van de buitenlucht zou mogen beproeven. Mij even niet gezien, deze kattenstress.

Inmiddels is mijn oppasperiode voorbij en heb ik de oppaskat in liefhebbende handen van haar baasjes teruggegeven. Ik mis haar, en soms denk ik haar 's nachts te horen stoeien met haar muizen. Ik wou dat ze hier aan mijn planten kwam knabbelen.

Of, als ze er zin in had, even in de gordijnen zou willen gaan hangen.

Overstekend wild

Met mijn maandagmorgenvoornemen zat het helemaal goed: ik ging hardlopen.
Gekleed in sportkleding en hardloopschoeisel begaf ik mij de paden op, de lanen in.
De weg bleek bezaaid met overstekend wild:

Naaktslakken.

Velen bleken de overtocht van stoeprand links naar stoeprand rechts als tragisch aan hun eind gekomen zwevende kiezers in de strijd om de zetels niet te hebben overleefd.

Verplet en uitgeperst lagen ze op de tegels.

Ik vervolgde de uitvoering van mijn goede voornemens met hink-stap-sprong en rende zigzaggend de ochtend in.

(De koeien stonden goedgemutst wel gewoon hun ding te doen)