Hoe het (goed) afliep met oppaskat F.

Oppaskat F. was een wandelingetje gaan maken.

Ze sprong naar het balkon van de buren en bleef daar prins(es)heerlijk op de balkonrand zitten, mij geringschattend aankijkend. Ik moest mij zeker niet verbeelden dat zij op sussende geluidjes en rammelende brokjes in zou gaan om zich weer tot haar gevangenschap te laten verleiden.

Ik rende naar de buren en belde aan.
Geen gehoor.

Ik rende terug.
Oppaskat F. keek liefhebbend naar aanpalende Boom.

"F., kom terug!" riep ik.
En nog een keer of zevenendertig.

Toen ze, toch haar maag volgend, even bij de brokjes kwam kijken greep ik haar in haar nekvel, knuffelde haar plat en dankte de heiligen voor dieren (Franciscus? Blasius? Hubertus?) en verloren zaken (Antonius) uitgebreid.

Sluimerend katholicisme komt op onverwachte momenten zeer van pas. Ook onscherpe clusters heiligen houden van een dankwoord, zelfs als zij zich buiten hun specialisme hebben ingezet.

Oppaskat F. heeft geen daglicht meer gezien. Mijn ruime beleid van open balkon deuren met een oogje in het zeil heb ik vanaf dat moment teruggeschroefd en ik besloot dat F. pas met haar baasjes weer de vrijheid van de buitenlucht zou mogen beproeven. Mij even niet gezien, deze kattenstress.

Inmiddels is mijn oppasperiode voorbij en heb ik de oppaskat in liefhebbende handen van haar baasjes teruggegeven. Ik mis haar, en soms denk ik haar 's nachts te horen stoeien met haar muizen. Ik wou dat ze hier aan mijn planten kwam knabbelen.

Of, als ze er zin in had, even in de gordijnen zou willen gaan hangen.