Kleine omroepen verenigt u!

De staatssecretaris gaat bezuinigen op de kleine omroepen.

Laten dat nou juist de makers zijn van programma's waar ik heel blij van word. Religie & Levensbeschouwing in al z'n verschijningsvormen zichtbaar gemaakt.

Ik ga niet zo snel uit mezelf naar een synagoge, of aanzitten bij een een debat in de moskee. Meestal bezoek ik geen tempels, niet voor kennismaking met de gelovigen tenminste. De al bestaande omroepen kiezen een ander standpunt ten opzichte van religie en maken daarom logischerwijs programma's met een ander gezichtspunt. Roderick Vonhogen krijgt bij de Vara andere vragen op zich afgevuurd dan bij RKK. Ik denk dat de levensbeschouwelijke omroepen wel degelijk iets bijdragen en van grote waarde zijn voor kwaliteits-televisie (en -radio). Zichtbaar zijn in de maatschappij helpt om geaccepteerd te blijven, en het toont wat religie of levensbeschouwing kan betekenen voor mensen. Dat het meer is dan fanatici of rechtlijnigheid (en dat het juist dat niet is).

Ik zou er in het land naar op zoek kunnen gaan, naar de levensbeschouwelijke onderwerpen, maar je moet de zaaltjes weten te vinden en bovendien is het een hoop reizen en de NS heeft een nieuwe dienstregeling. Plus, de televisie haalt de wereld in huis. De hele wereld, voorzien van duiding, commentaar, goede muziek, prettige montage en esthetiek.

Dat maakt gelukkig, en het is makkelijk, prettig, en om van te genieten op zondagochtend. Toch wat anders dan Ik hou van Holland van RTL of Koefnoen van de Avro. Ook leuk, maar ik word er veel minder door geraakt.

Van mij mogen ze blijven, de makers van Kruispunt, die bijvoorbeeld vorige week een documentaire uitzonden over de actrice/non Delores Hart, op wie volgens mij Sister Act is gebaseerd, en de mensen van de Boeddhistische Omroep in hun constante streven niet te streven. Ook ben ik fan van de (radio)programma's van omroep Human, die de raadselachtige eer toevalt onder de 'religieuze omroepen' te worden geschaard. Terwijl ze zo graag goed schuddebuiken over die rare jongens met hun godsdienst - bijvoorbeeld bij Oba Live.

Ik voel een fusie van kleine omroepen aankomen.
Een grote vereniging van mensen: onder het opperwezen.
Alle onderafdelingen: de levensbeschouwingen.
Een omroep met ruimte voor al deze denomenaties: ik zou er lid van worden.

Net als in het echte leven waarschijnlijk met flink wat meningsverschil. Hé jongens, houden we het gezellig? Thee, iemand?

Alles is leegte

Geen dag om te onthouden
een vergane brok tijd
die niet in termen van productiviteit te vangen was

Stop de uren die voorbij gaan
en laat me stilstaan
bij de stilte van mijn geest

De stilte van mijn doen
en vooral mijn laten
De leegte van prediker:

"Alle rivieren stromen naar de zee,
toch raakt de zee niet vol.
De rivieren keren om,
ze gaan weer naar de plaats van waar ze komen,
en beginnen weer opnieuw te stromen.

Alles is vermoeiend"

(Prediker 1; 7-8)

Licht zien

Als ik 's avonds door de stad loop
en ik zie een fiets met
een vergeten lampje dat nog brandt
zet ik die uit.

Ik doe dit snel en doeltreffend
spaar zo de energie van de batterij,
de eigenaar betaalt geen boete
voor fietsen zonder licht
en kan veilig over straat.

Maar ingewikkelde lampjes laat ik branden,
er zijn grenzen.
Ik voel me soms net een fietsendief.

Stiltegekte

Na een paar dagen alleen thuis te zijn
bleek ik zo iemand die dan een gesprekje aangaat
met de pluche knuffels gezeten op de bank.

Ze reageerden nogal afwijzend, want zijn op zichzelf
en niet bijzonder sociaal ingesteld.

Na meerdere pogingen mijnerzijds kwam er echter
toch een soort van conversatie op gang.

Over klachten is het makkelijk spreken,
en de bankgasten ontvouwden hun ontevredenheid
wat betreft hun immobiele positie
(van 's nachts in beweging komen bleek geen sprake).
"Saaaai" gaapte B. "Toy Story was pure fictie" klaagde S.
"Steeds hetzelfde uitzicht" voegde B. toe.*

Ik beloofde dat we ze wat vaker zouden verplaatsen,
en om ze vandaag volledig tevreden te stellen
gingen we gedrieën (pluche dier 1 + pluche dier 2 + ikzelf)
de straat op.

Het leverde me wat verbaasde blikken op,
maar de relatie met pluche dier 1 + 2
is me blijkbaar heel wat waard.
Bovendien regende het en waren er weinig mensen.

In de stad aten we een patatje. Ons gesprek kwam niet verder dan
"hmm lekker toch" en "hee, het regent".
Het was, kortom,
nogal stroef.

We wonen onder één dak
maar hebben elkaar niets te zeggen.
Zwijgend fietsten we naar huis.

Pluchen dier 1 en 2 verbande ik snel weer naar hun bank,
vanwaar ze me nu steeds vuil aankijken
(een gezamenlijke vijand verbroedert,
hoor je wel eens).

Ik kijk uit naar het eind van de eenzaamheid hier
en de terugkomst van mijn lief, die de stilte zal doorbreken.

*Nagekomen klacht van pluche B: "Zijn belachelijk grote oor maakte het me onmogelijk iets mee te krijgen van Amerika Kiest"
Reactie pluche S: "Shut the fuk op"

Verhuisd

Mijn nieuwe onderkomen is erg fijn
hoewel gevelrenovatie niet direct aangenaam is
als je dan thuis bent en je dagje
administratie en andere onmiskenbaar uitgestelde zaken
gepland had.

Door het boren hoor ik mijn eigen gedachten niet.
Overweeg een vlucht naar buiten.

Onmiskenbaar hardlopen had ik ook al een tijdje
voor me uit geschoven:
dit zou wel eens een uitgelezen moment kunnen zijn.

De laatste inpakdag

Die laatste inpakdag
is het makkelijkst
of eigenlijk de ochtend van verhuizen
omdat dan álles eindelijk
in de dozen mag.

Nu is de kamer nog een mengelmoes
van spullen ingepakt
en nee oh nee dat nog niet
ik wil toch nog ontbijten morgen
en mijn verhuizers willen koffie

maar heb ik dan wel dozen genoeg
en wordt het niet eens tijd voor
wat minder spullen
en last minute inpakken is
stress stress stress

Probeer je hoofd er maar eens bij te houden
tussen al die verhuisdozen

Nog één nachtje slapen
en dan is het zover.

Afmatdebatten

Zwaar, het verdedigen van zo'n regeerakkoord.
Het leukst aan de debatten vind ik
het spreken via de voorzitter
en dat iedereen dat steeds vergeet.

"U moet uw excuses aanbieden. Nu!"
Voorzitter: "Ik pieker er niet over."

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

Van: P.N. van Eyck

Mis-je

Ik wil koffie aanbieden
maar in die stoel
zit nu niemand

Ik wil vragen naar vandaag
maar in die stoel
zit nu niemand

Ik schep op voor twee
maar in die stoel
zit nu niemand

Tegenover me een ruimte
zo groot als zij was want
in die stoel
zit nu niemand

Amsterdam: heeft het?

"Volgend jaar wordt Het Jaar van Amsterdam."

Een burgemeester is dan wel niet helemaal objectief, maar toch. De stad is tweede op een lijst van rugzakkengids Lonely Planet - volgens de president van Amsterdam is het cool en zal het heus wel meevallen met de coffeeshoptoeristen - die toch meestal een rugzak dragen.
Hij zei het hier en ik verhuis speciaal om dat eens mooi allemaal mee te maken komend jaar.

Klussen

Met een nieuw appartement
Begint het klussen

Opeens heb je
een termostatische mengkraan
Een groepenkast
Een enorme stapel
opzetstekkerdozen
En een perilex stekker
aan de kookplaat.

Je oom vertelt
van een sok, een mof
en een methode van spijkeren
of schroeven.

Je snapt er weinig van
maar hoopt uiteindelijk op een volledig
huis
met alles erop en eraan.

En het begint al wel degelijk ergens op te lijken.

Boer zoekt Vrouw

Boer Aad:

"Dat je ook gewoon in je werk, in het huishouden, ook in je sport, een stukkie prestatiedrang weet neer te zetten."

Enfin.

Ik word er niet warm of koud van. Bezoekster Jeannet wel.
Voor het eerst had ze haar lippen gestift.

Sterkte, Jeannet.

(Bij boer Willem stond de bio mayonaise pontificaal op tafel. Sympathiek)

Vraagje

“Hee klein vraagje”, sprak de goedgeklede jongen die naast me liep in zijn mobiele telefoon.
Ik keek opzij, maar zoals dat gaat met telefonie in de openbare ruimte:
ik keek ook meteen weer weg. Staren wordt als vrij onbeleefd ervaren, en meeluisteren ook.

“Ik ben nu nog in Amsterdam” ging hij verder en ik keek nogmaals naar hem, want hoewel ik een nanoseconde twijfelde was ik er toch vrij zeker van dan ik me op dat moment in Haarlem bevond.

Opmerkelijk.

In mijn poging niet te staren en daarom meteen mijn blik weer afwendend nam ik wel een klein detail mee: zijn kledingstijl deed me denken aan die van een junior medewerker van een of ander juridisch-fiscaal kantoor. Pak, goed geknipt, vrij zeker nog maar fris afgestudeerd, en het moet gezegd dat ik verder geen ervaring heb met dergelijke kantoren, maar toch: zijn gepunte schoenen waren rood.

Ik hield geïnteresseerd mijn pas in, hoewel ik me besefte dat naast een onbekende lopen meestal vrij eenduidig wordt opgevat als zijnde de aanzet tot een beroving. Nu zie ik er vrij onschuldig uit, en dat constateerde hij ook, want zijn schuine blik naar mij wendde hij heel sociaal aanvaard & conventioneel meteen weer van me af.

“Luister, ik kom iets later. Komt het uit als ik niet mee eet? Het loopt hier uit.”

Nee het loopt niet uit, het loopt hier in Haarlem te liegen - en een volkomen onbekende betrapt je, makker. Dacht ik, maar ja, wat doe je er mee?

Ik hield mijn pas wat in en zag hem aan de horizon verdwijnen overwoog de mogelijkheid dat in een parallel universum hij inderdaad in Amsterdam was terwijl ik in Haarlem liep te mijmeren.

Treinthema

Ik detecteer een trein-thema op de plaats
van mijn onregelmatig schrijven.
Hier sieren de rails de pagina's.

Ik detecteer een trein-thema in mijn leven.

Als kind door vaders werk
veel met de trein gereisd:

Een NS-medewerker krijgt immers
geen auto van de zaak
maar een trein,
en reist er lustig mee.

Met een zekere obsessiviteit zelfs
en geniet daar denkelijk meer (of: anders) van
dan een auto-van-de-zaak-bezitster,
die het gezin ook meeneemt
voor een ritje naar opa en oma (te Zwolle).

Samen met de trein en gespannen hopen dat vader
de trein nog haalt als hij op Breda 'even snel'
tijdens de stop
iets te snoepen gaat halen,
rennend.

(want hij wist dat de conducteur daar genoeg tijd had voor een sigaretje,
zo'n zeven minuten namelijk. Wij kinderzielen bezaten die kennis niet
en vreesden zonder vader bij opa en oma
te moeten aankloppen.

'Hij is kwijtgeraakt op station Breda, oma. Sorry.')

(Dit is overigens op station Den Haag HS)

Omdat ik mijn studies volgde in
vele jaren en vele steden
en ik zelfs mijn laatste twee middelbare school-jaren
(vanwege de muzikale focus van betreffend college)
in een andere stad doorbracht,
werd de trein mijn woonkamer.

Ik studeerde er, las er, dronk er mijn thee,
praatte er met bekenden en nieuwe vrienden,
at er, luisterde er muziek,
sliep er en schreef er.
Het enige wat ik er niet deed was
mijn tanden poetsen,
maar je zult versteld staan van de vele mogelijkheden daartoe op
talloze NS-stations.

Schiphol heeft een uitermate goede was- en plasvoorziening, bijvoorbeeld.
Maar dat mag ook wel, met al die reizigers.

Ook nu nog reis ik vaak per rails.
Familie, vrienden,
een lieve lief die elders resideert
ik blijf bevriend
met de trein
want die brengt me
bij hen.

Katjes

P, L & L.
Partners in crime
and in chairs.
The perfect company.

Photo: Erik

Rails

Track

Reizen naar het werk

De loopbaancoach keek me geringschattend aan
Ook de laatste test had geen voortschrijdend inzicht opgeleverd.

'Ik denk dat je een solistisch beroep nodig hebt' zuchtte hij
maar ik dacht vooral aan een beroep zonder testen
althans, niet aan de kant van de geteste.

Solistisch is wel erg eenzaam. Ik zou een schrijver kunnen zijn
maar wie spreek je dan ooit?
Je fictieve personages, ja
(maar ik moet zeggen dat de gesprekken met
de loopbaancoach bijvoorbeeld
niet echt opbeurend zijn)

En waar haal je de motivatie vandaan om elke dag te beginnen?
Niet uit een loopbaancoach Mijn systeem met zeventien wekkers zou nog inventiever moeten worden.

Nee, ik reis liever een eindje naar het werk.
Bij voorkeur met het openbaar vervoer, omdat je dan potentieel wat meemaakt/nog even kunt doorslapen (zie: zeventien wekkers)/iets kunt lezen/een verlaat ontbijt tot je kunt nemen.

(op de fiets vast ook, maar daar heb ik nu dan even minder ervaring mee - en ik heb zo mijn twijfels bij de combinaties lezen + fietsen/fietsen + bijslapen)

Intermezzo: mijn (bepaald niet unieke) romantisch ideaal is schrijver te zijn en dan bij de aanpalende Bagels & Beans slash de Coffee Corner
van drie straten verderop met laptop en vers gemaakte barista-waardige cappuchino
aan de slag te gaan.
Maar ik heb geen laptop
en ook geen Bagels & Beans aanpalend dan wel drie straten verderop trouwens
(hoewel daar binnenkort wellicht verandering in komt).

Op het traject Heemstede - Amsterdam Zuid
ontmoet ik soms mijn busvriendin
Ze doet iets totaal anders
maar reist ook voor het werk naar de zuidas
en we kennen elkaar van het
herkennende knikje bij het instappen
dat uitliep op een praatje
en nu betekent dat
als we elkaar treffen bij dezelfde bus
we de afgelopen weken doorpraten

Daar heb je je eerste sociale interactie van de dag al te pakken
en het werk moet nog beginnen.
Lang leve een echte baan.
Als schrijver had ik haar
toch maar mooi
moeten verzinnen.

Tunnel

Uit de Piet Hein tunnel
komt al lange tijd
geen licht

Aan het eind
zou ergens
een tram
moeten gaan rijden

Regenboog boven het spoor

Vlaggetjes

'De wereld ziet er beter uit
met vlaggetjes van de Hema',
sprak de conducteur door de intercom

Het leek me een aparte mededeling
maar niettemin een waarheid als een koe
er van uitgaand
(voor het gemak)
dat koeien waar zijn

Prompt viel me op
(wachtend op het vertrek van de intercity
Amsterdam - Haarlem)
dat in het NS-kantoor van Amsterdam Centraal
de verder kleurloze kantoorplafonds
inderdaad met dergelijke vlaggetjes
getooid waren

Conducteurs die lust in hun werk hebben

Zou het leven
dan toch
een feest zijn?

Waar het donker is en grauw
moet je zelf een kaarsje aansteken
of een goed gesprek beginnen

en als dat niet meer helpt
zijn er vlaggetjes.

Tekenen

De supermarkt afstruinend op zoek naar een
snelle hap geschikt voor die avond
besloot ik tot een snaakse
maaltijdsalade.

Ik twijfelde, want
er zat tonijn in
en soms heb ik last van mijn
oprispende neiging
tot vegetariërschap.

Toch maar gedaan.

Budgetaire overwegingen
- en zelf een salade maken
leek te veel tijd te kosten.

In de gang van de thee en koekjes
gleed ik uit

en viel met boodschappen en al
op de vloer.

Wat was daarvan de smalende veroorzaker?

Een stukje worst.

(Volgens mij probeert de kosmos mij iets te vertellen.)

I'm zenning

This "let's throw some stuff out-mode"
really enables
for Anna
a zen
home interior.

Let's use this
free space

for dancing
through the day.

(Steve Hanks - To dance before sea and sky, 2007)

Zonwerend weer

Anna is aan de arbeid op de burelen van de Universiteit.
Muziekje erbij aan.
Zonwering omhoog doen -
wat denken ze hier wel, dat het zomer is
of iets anders frivools en warms?

Je moet die herfstdepressie toch zoveel mogelijk te lijf gaan
en elk streepje daglicht helpt daarbij

(het uitzicht niet: grijze nieuwbouw van de rechtenfaculteit).

Ik overweeg aanschaf van een palmboom, ter verfleuring van dit kantoor.

Dagelijks brood

Stefan van Dierendonck was een jonge, enthousiaste priester
maar allergisch voor gluten
en daarom ongeschikt voor het eten van hosties.

Klein saillant obstakel als je carrière zich in de katholieke kerk zal afspelen.

Volgens dat instituut is de hostie
en diens samenstelling -gluten en al-
onvervangbaar.

Glutenarm, vooruit.
Maar overgaan op glutenvrij
om coeliakie-patiënten te behouden?
Zover wilde de congregatie voor de geloofsleer niet gaan.
Zelfs niet voor een jonge man met een roeping.

Iets met in de vierde eeuw vastgestelde regels.

Gods wegen zijn danig onbegrijpelijk.
Is deze man allergisch voor het lichaam van Christus?
Heeft God ondoorgrondelijke methoden om Zijn dienaren te selecteren?

Voor de nieuwe vriendin van de ex-priester lijkt het me een zegen.

De Volkskrant schijft erover en de ex-priester zelf
zat vanavond aan bij Pauw en Witteman.

Er is altijd meer schapen-nieuws

Wollen truien voor na het sporten in de aanbieding: afdeling productie inspecteert winkel tijdens bedrijfsuitje

Klik: Schaapjes tellen bij Intersport in Arlberg

Klokken

Het carillon van de Vrije Universiteit klonk over de Zuidas.

Het werd bespeeld door een zo te horen geoefend beiaardier
niet door een
naar boven geglipte eerstejaars
die stiekem zat te pingelen
(maar hoe stiekem kan het bespelen van een carillon zijn?)

De speler moest zich bevinden in het hokje bovenop
de zestiende verdieping van het gebouw, te beklimmen
via een smal trappetje.

Vrolijk schalden de klokken over de Boelelaan
terwijl ik me vanaf station Zuid naar de VU begaf.

Vreemd om te horen
ik associeer zulke klingelende klokken met een historische binnenstad
en oude gebouwen.

Mooie oude gebouwen.

De VU is dan wel oud & gedateerd, maar niet pitoresk of bezienswaardig.
Niet zoals de 17e eeuwse panden in de binnenstad van Amsterdam.

Het gebouw is een betonnen kolos uit de jaren '70 van de vorige eeuw
en zoals ik eerder zei
niet bepaald bekoorlijk ogend -
al ligt dat aan de blik waarmee je kijkt.

In zekere zin kleeft aan elk gebouw iets moois,
ook aan de grijze VU
maar dat zit hem dan vooral in de inhoud,
en in wat er aan leven tussen de muren plaatsvindt.

(midden in een weiland van zomerbloemen
schuilt er trouwens bepaalde waardigheid in het gebouw
- wat zeg ik -
ook zonder weiland heeft het gebouw karakter,
essentie en
bruisende levendigheid.

Maar schoonheid?

Kracht ja, zoals het zoals vandaag de regen weerbarstig
als een enorme rots
weerstaat.)

Er klonk een carillon over de Zuidas.

Het was jammer om binnen
aan het werk te moeten.

Staande blijven met koffie

Solliciteren is funest voor je zelfvertrouwen.

Toch levert het uiteindelijk op waar je naar op zoek bent: een baan.
Uiteindelijk zeg ik, want eerst moet er vooral veel geworsteld
geglimlacht
en afgewezen worden.

Mensen vinden allerlei aspecten belangrijk aan hun baan:
Goede koffie, een aangename sfeer
en muziek die tot productiviteit en creativiteit aanzet.
Oh ja: Zelfontwikkeling.
Uitdaging.
Intellectuele stimulans & gezellige collega's.
Lekkere broodjes.

(Niet te vergeten: geld verdienen, meer = beter, maar niet noodzakelijk.)

Bij mijn laatste sollicitatiegesprek vroeg degene die tegenover me zat
wat ik een prettige werkomgeving zou vinden, wat ik belangrijk vind
aan de plaats waar ik als ploeterende arbeider verkeer.

"Déze plaats lijkt me erg prettig om te werken", wilde ik zeggen -
want dat was de waarheid.
Maar het leek me nogal slijmerig, dus ik negeerde de oprisping
en begon wat te brabbelen over abstracte noties als
veiligheid, levensgeluk en
het gevoel van nuttig dienstverlenen.

In mijn hoofd klinkt een zeurderige zoemer: Niet aangenomen.

Misschien had ik over lekkere koffie moeten beginnen.
Met humor kom je ook nog wel eens ergens, en ik moet zeggen dat ik
koffie & werk met elkaar associeer en dat
ik & koffie op het werk verrassend goed samengaan.

Verrassend goed: Ik lust namelijk eigenlijk geen koffie.
Op het werk echter wel [koffie + ik + suiker + melk = net te doen].

Soms is het sociaal onhandig om niet mee te drinken.
Soms onbeleefd om af te wijzen.
Vaak levert koffie halen/drinken/tappen lichaamsbeweging en gespreksstof op.

Onderzoek wijst uit dat goede koffie voor grote groepen werknemers onmisbaar is.
Zulk onderzoek wordt hoogstwaarschijnlijk ruimhartig gesponsord door een grote koffieproducent, maar er zit stellig waarheid in. Met name ict'ers schijnen te voldoen aan de formule

[werknemer + (koffie x 16) = productiviteit],

hoewel ook andere beroepsgroepen zich in deze wiskundige formule laten vatten.

Misschien wel alle.
Behalve werknemers van de Pickwick thee-divisie wellicht.

Of zou zij ook heimelijk, als de baas niet kijkt
uit een grote theemok verborgen
espresso nippen?

Bokito & co

Onweer

Terwijl de prognoses
overgaan in de uitslag
van de verkiezingen
breekt er boven
Heemstede
een onweersbui
los.

Alle schaapjes onder de arm

Stemtwijfel

Nog één debat kijken en dan bepaal ik mijn stem.
De Dag van de Democratie.
Een heilige dag voor het systeem?

Het stemhokje is meer dan een ritueel.
Het bepaalt de werkelijkheid van morgen.

(Al zal de god van de verkiezingen het belang van rituelen met rode potloden niet bagatelliseren. Het is belangrijk en de heilge Verkisius heeft behoefte aan zijn eredienst).

Ik zoek alleen nog een stemadvies.

In zangerstermen: sopraan, alt, tenor of bas?

Monnik aan wordfeud

De boeddhist keek op van zijn spelletje wordfeud.
Ook online games kun je met aandacht tot meditatie maken -
of zou hij er per ongeluk even in verdwenen zijn,
zijn gedachten vervliegend,
door een geluid weer teruggekeerd naar de wereld van het nu?

De smartphone stopte hij onder zijn meditatiekussen en legde zijn handen
weer met de palm naar boven op zijn knieën. Een mooie lotushouding in een park elders op de wereld.

Is hij een heilige?
Ik kijk naar hem en constateer dat het spelletje wordfeud alleen op mijn eigen netvlies zichtbaar was.

Natuurlijk keek deze mediterende monnik niet op zijn telefoon,
als hij die al had,
maar ik vroeg me af of hij ook tijd aan wordfeud zou besteden
als hij het kende.

Ik zou zonder wordfeud
veel tijd over houden voor meditatie.

Gevonden voorwerp

Stel, je vindt 15 euro in de vorm van een beschermhoesje voor je telefoon,
zomaar op straat, terwijl je een rondje wandelt.

Ergens in de stad zit iemand thuis te huilen vanwege het gemis.
Ergens in de stad zwerft iemands telefoon doelloos los in haar tas.

Mag je het hoesje houden?

De verliezer fietst wellicht nog zeventien keer langs de plaats des onheils,
speurend,
loerend,
schalks om zich heen kijkend waar de vinder zich bevindt.
Of waar het hoesje heen gewaaid is.

Ze rookt erbij, dat is zeker, want onder stress is de neiging een sigaret op te steken veel groter en aan het hoesje is de enige persoonlijke aanwijzing die op de vorige eigenaar duidt een penetrante rooklucht.

Op basis daarvan kan ik haar echter niet gaan zoeken.

En ik, vinder, gelukkige, was net van plan om een nieuwe telefoonhoes te kopen.
Ik loopt wel eens zomaar ergens tegenaan in deze kosmos. Gelukje?

Zou het een troostende gedachte zijn voor de rechtmatige eigenaar dat ik er heel blij mee ben?

Vermoeidheid

Als ik een politicus was
dan had ik waarschijnlijk enkele dagen geleden een instorting
die niet meer overging.

Slopend werk, politicus in verkiezingstijd.
De boer op, leuren met je ideeën, willoos slachtoffer van de media.

Alleen maar kijken naar de vele verkiezingsgesprekken
maakt mij al danig vermoeid.

Nog twee dagen te gaan.
Stem uitbrengen.

En dan?
Het zwarte gat voor de media:

een nazomerse komkommertijd
of formatie-opwinding:

'er beweegt iemand bij de deur, de voordeur,
maar Ferry je staat bij de achterdeur'

Ik zal nog eens een kieswijzer invullen,
want woensdag is het zover.

Hoe het (goed) afliep met oppaskat F.

Oppaskat F. was een wandelingetje gaan maken.

Ze sprong naar het balkon van de buren en bleef daar prins(es)heerlijk op de balkonrand zitten, mij geringschattend aankijkend. Ik moest mij zeker niet verbeelden dat zij op sussende geluidjes en rammelende brokjes in zou gaan om zich weer tot haar gevangenschap te laten verleiden.

Ik rende naar de buren en belde aan.
Geen gehoor.

Ik rende terug.
Oppaskat F. keek liefhebbend naar aanpalende Boom.

"F., kom terug!" riep ik.
En nog een keer of zevenendertig.

Toen ze, toch haar maag volgend, even bij de brokjes kwam kijken greep ik haar in haar nekvel, knuffelde haar plat en dankte de heiligen voor dieren (Franciscus? Blasius? Hubertus?) en verloren zaken (Antonius) uitgebreid.

Sluimerend katholicisme komt op onverwachte momenten zeer van pas. Ook onscherpe clusters heiligen houden van een dankwoord, zelfs als zij zich buiten hun specialisme hebben ingezet.

Oppaskat F. heeft geen daglicht meer gezien. Mijn ruime beleid van open balkon deuren met een oogje in het zeil heb ik vanaf dat moment teruggeschroefd en ik besloot dat F. pas met haar baasjes weer de vrijheid van de buitenlucht zou mogen beproeven. Mij even niet gezien, deze kattenstress.

Inmiddels is mijn oppasperiode voorbij en heb ik de oppaskat in liefhebbende handen van haar baasjes teruggegeven. Ik mis haar, en soms denk ik haar 's nachts te horen stoeien met haar muizen. Ik wou dat ze hier aan mijn planten kwam knabbelen.

Of, als ze er zin in had, even in de gordijnen zou willen gaan hangen.

Overstekend wild

Met mijn maandagmorgenvoornemen zat het helemaal goed: ik ging hardlopen.
Gekleed in sportkleding en hardloopschoeisel begaf ik mij de paden op, de lanen in.
De weg bleek bezaaid met overstekend wild:

Naaktslakken.

Velen bleken de overtocht van stoeprand links naar stoeprand rechts als tragisch aan hun eind gekomen zwevende kiezers in de strijd om de zetels niet te hebben overleefd.

Verplet en uitgeperst lagen ze op de tegels.

Ik vervolgde de uitvoering van mijn goede voornemens met hink-stap-sprong en rende zigzaggend de ochtend in.

(De koeien stonden goedgemutst wel gewoon hun ding te doen)

Oppaskat F. aan de wandel

De oppaskat besloot een wandelingetje te gaan maken.

Wekenlang toon ik mij al van mijn meest kattenliefhebbende zijde, verdraag ik F.'s weeklagen, heimweeaanvallen (baasjes zijn toch minstens een kleine vier weken weg), neiging tot huiselijk geweld (aanvallen op plinten, spinnen, langslopende benen en beschikbare planten, bloemen en ander levend spul) en zeer rommelige aard (overal brokken en kattengrit, om niet te spreken over stukken meubel her en der).
Ook hoor ik haar litanieën aan, ze heeft namelijk zeer veel te bespreken en doet dat op een toon die voor mij simpel mens (zowel dag als nacht) klinkt als 'ik heb honger, voed mij' of 'ik wil aandacht, aai mij' - natuurlijk ben ik maar een tamelijk onderontwikkelde ziel die de verhandelingen over Kierkegaard niet begrijpt, maar ik spreek dan ook geen Kats.

Wat ik zeggen wil, is dat ik in al mijn nederigheid en vindingrijkheid een waardig kattenoppas probeer te zijn.

Kat F. is echter niet tevreden met haar -overigens ruimbemeten- Amsterdamse appartement -en blijkbaar niet met mij!-, en neigt naar de buitenwereld. Zoveel was me na dag 1 wel duidelijk, jawel, maar De Instructies waren dan ook onverbloemd recht door zee: Niet Buiten Laten! Alleen Als Zij Niet Weg Loopt Mogelijk Even Met Je Mee Op Het Balkon Laten Lopen! Anders Binnen Houden! Alle Deuren Altijd Dicht!
En het moet gezegd: oppaskat F. had zich tot dusverre ook vrij deugdelijk en ontspannen gedragen op momenten dat de balkondeuren geopend waren dan wel op momenten dat zij zich, samen met mij, op het balkon begaf om planten water te geven dan wel te molesteren (zij - it wasn't me). Ze snuffelde en dartelde, keek me liefdevol aan en waande zich in de hemel - ik schreef het eerder al: in het diepst van haar wezen is zij een straatkat eerste klas en komt haar ware aard tot volle ontplooiing in Buitenlucht. Oh ja, de vrijheid leek haar welzeker te lonken, maar ze bleef toch altijd braaf in de buurt.

Enfin. De doemvolle dag kwam dat ik haar ging Vertrouwen. En dat is zeer gevaarlijk, lezers van dit blog die hoogstwaarschijnlijk iets willen leren over de omvang van de mens met de oppaskat. Zo nee, stop dan [hier] met lezen en ga iets nuttigs doen.

En zo kon het vervolgens gebeuren dat ik in mijn oneindige naïviteit en kattenliefde oppaskat F. even vol vertrouwen buiten het zicht van mijn ooghoek liet scharrelen. Ik voorzag aan de andere kant van het miniscule balkon de klimop van ruim kraanwater - op een zomerse dag geen overbodige luxe voor z'n immobiel wezen.

En daar ging ze (de klimop bleef overigens staan, mensen met ruime fantasie!).

Met een fikse hup zat oppaskat F. plots op de stoel. Een ferme sprong later zat ze op de twee meter hoge houten gereedschapskast, daarna op die van de buren en...

Weg was ze.

F*******ck! Potjandrie! Doemscenario's vlogen door mijn hoofd: 'ja bedankt voor het lenen van jullie huis, geweldige tijd gehad, de kat? oh nee, die heb ik al een week niet meer gezien, ach, niet huilen, die komt heus wel weer eens, of, hier heb je een goudvis, nee, dat was het enige wat binnen mijn budget - etc.)

Oppaskat F. reageerde geenszins op mijn steeds wanhopiger scanderen van haar naam. Het moet gezegd dat ook geen enkele van de toekijkende zeventien buren reageerde, wat geruststellend was, want kat F. zou wel eens van puur enthousiasme (Faam! Roem! Aandacht!) van de balkonrand kunnen flikkeren tuimelen.


Wordt vervolgd.

Quote van de dag

Droefheid is enkel een muur tussen twee tuinen.

Kahlil Gibran, Libanees schrijver, poeet (1883 - 1931)

Gent

In het oude centrum
van Gent
gaan ze met
hun tijd mee

Midlifecrisisvoorafspiegeling

Ik vrees dat ik later een midlifecrisis krijg. Waarschijnlijk zo
rond mijn vijfstigste, maar waarschijnlijker
nog eerder.
Hoe ouder je wordt,
hoe gekker je gaat denken?
Levensvraagstukken waar ik nu mee worstel
zullen vrees ik
op mijn vijfstigste
irrelevant lijken:
zo irrelevant dat zich
zelfverwijtende spijtvragen
gaan opdringen:

Waarom heb ik niet...
Waarom deed ik niet...
Hoe kwam ik erbij om....
Ik zou als ik nu terug kijk dit...
...anders doen! Wat bezielde me...

Het is goed dat ik dat nu al weet, dan kan ik er alvast rekening mee houden.
Waar een mens zich wel niet druk om kan maken.

Gelukkig heb ik nu andere problemen:

GJ, vriend van E. en fanatiek wordfeuder + stabiel terugleggende tegenstander, opende het spel met een woord voor een astronomisch hoog aantal punten. Dat potje heb ik niet meer gewonnen.

Oma

Oma zoekt een kleurtje voor een nieuw borduur-project

Gesprek 2 met de loopbaancoach

'Dus dierenstages zijn geen optie', sprak de loopbaancoach samenvattend.
'Is er verder nog iets dat je zou willen onderzoeken?'

'Eeeuh.' zei ik, en haalde mijn armen van elkaar om niet zo defensief en sceptisch over te komen.

'We kunnen ook een loopbaanadviestest invullen', zei hij en haalde een dikke stapel papier uit een deprimerende kantoorkast. Hij lachte er enthousiast bij, alsof dat werkelijk heel veel uit ging halen.

Ik zette me zuchtend aan 613 keuzes betreffende leuk-om-te-doen en vroeg me af ik hier niet aan de slag zou kunnen als loopbaanadviestestdigitaliseerder.

Vrouw + Hond in park

Een vrouw wandelt met haar hond over het gras en gooit een tak richting de vijver.
De stok belandt in de bosjes naast haar. Goed mikken kan ze niet bepaald.

Vrouw: 'Oh sorry!'

Hond (haar glazig aankijkend): 'Hmmpff'

Het leek hem verder niet echt te deren, al sjokte hij wel wat gefrustreerd weg richting groenperk. Maar hij kent haar waarschijnlijk al langer dan vandaag en weet dat ze niet de grootste is qua werpvaardigeden.

Vanaf mijn kleedje kijk ik naar hen. Honden zijn wat mij betreft net als auto's: je hebt ze groot en klein, en je hebt bruine, zwarte en witte. In het geval van auto's ook groene en rode. Van rassen en merken heb ik echter geen jota verstand. Hoogstens vermoed ik dat bovenstaande hond en merk-hond was. Iets met hoge poten en spitse kop.

Wat ik wel weet is dat honden leuker zijn dan auto's. Je kunt er dan wel niet snel mee van A naar B (of wel, zoals andere vrouw in park:

'Rufus! Hierrrr! Rufus!' - de vrouw bevond zich duidelijk op plaats A en bewoog zich naar B. B zijnde in dit geval de locatie waar hond Rufus fanatiek, razendsnel en zeer enthousiast naartoe op weg was.)

Honden zijn gewoon leuker entertainment.

Derde hond in park:
'Ik ga hier zitten, gaan jullie maar overgooien met die tennisbal.'
De baasjes gehoorzaamden hem braaf, hij vleide zijn kop op zijn voorpoten en sloot gerustgesteld zijn ogen.

Ik deed hetzelfde, en genoot van de zon.

Introductieweek

Bierfiets, check.
Bus met herrie, check.
Het is weer introductieweek.

Geheugen

Welke dag is het vandaag? Wat heb ik gisteren gegeten?
Dat soort dingen weet ik doorgaans wel,
maar verder is mijn geheugen een drama.

Het is zeer waarschijnlijk dat ik over een paar weken niet meer weet
dat ik mijn scriptie succesvol heb afgesloten.
Wat jammer is.
Tegelijkertijd: misschien vergeet ik ook dat ik werk moet zoeken
de huur moet betalen
en een koers in het leven moet uitstippelen -
dat is namelijk een heel gedoe.

'Wat zou je willen doen?' vroeg de loopbaancoach.
'In een hangmatje liggen op de Maladieven met een cocktail in mijn hand'
dacht ik.

Zei ik niet.

'Iets met dieren misschien.'

'Maar je hebt iets met religie gestudeerd.'
Tja, waar was de loopbaancoach toen ik hem nodig had?

Iets met de voors en tegens van religieuze slagerijen dan?
Of boeddhistisch veganisme?
Maar waar vind je zo'n baan?

'Je kunt natuurlijk ook een snuffelstage lopen bij een dierenpark'
sprak de loopbaancoach wijfelend.

Ja als jij mijn huur betaalt, dacht ik, of als ik mijn huur opeens
mag betalen in olifantenpoep -
wat vrij vruchtbaar schijnt te zijn,
dus de tuinierder die zich in mijn hospita heeft verschranst kan
in dat geval haar lol op.

Dit stukje zou eigenlijk over mijn geheugen gaan.
Zie je wel.

Rania

Als ik films over dansers zie,
voel ik me altijd zo'n stijve hark.
Zeker als het een Braziliaanse film
met super lenige mensen betreft.
Maar de prachtige muziek
en beelden van de zee, de golven,
en de tragiek - mooi.

Fijn om per ongeluk in een Braziliaans filmfestival te belanden.
En dat op een doordeweekse donderdag,
de gewoon-als-alle-dagen-dag waarop ik mijn scriptie heb ingeleverd.

Eind van een tijdperk
of het begin.

Zomer aan de Zuidas

Vannacht is de Vrije Universiteit, van zichzelf geen knapperd, door een grote vriendelijke reus naar een prachtig weiland verplaatst. Ze maakt het verder goed.

Wat is...

...de beste manier om

ruzies van anderen schaamteloos te beluisteren,
uitgebreid de krant te lezen zonder op de tijd te letten,
beurtelings opgepropt te zijn en in zeeën van ruimte te verkeren,
jezelf een chocoladekoek toe te staan,
van landschappen te genieten (maar het hoeft niet),
je te vermaken met cabaretesk personeel

&

eindeloos te mijmeren als je er het geduld voor hebt?



(antwoord zie onder)




Een (liefst vertraagde) treinreis naar de andere kant van het land!

Te veel slaap of te weinig tijd

Mijn lichaam is duidelijk geen ochtendmens.

Ik kan maar met moeite uit bed komen en als ik niet uit kijk geef ik een mep op de wekker (meestal mijn telefoon dus de mep is nogal tricky) en slaap ik twee uur door, vervolgens wakker wordend in paniek over dat shit de dag al weer een eind op gang is.

Een oplossing is de wekker (één of meerdere modellen tegelijkertijd) ver van mijn bed op te stellen, waardoor uit bed komen bepaald een ver van mijn bed show wordt.

Gevaar is dat ik alle opgestelde wekkers een ferme mep verkoop, om weer terug in bed te kruipen met de gedachte "nog vijf minuutjes".

Ander scenario is alle wekkers op verschillende momenten te laten snoozen. Maar mijn ochtendmens is bitter serieus kundig in uitmeppen-en-"nog-even-vijf-minuutjes".

Ik wacht nog op de uitvinding van de koudwaterwekker. De persoonlijke elk-ochtend-een-andere-peptalk-voor-het-aangaan-van-de-dag-wekker. Of misschien zou ik baat hebben bij een weglopende wekker, die tot in de badkamer wegsnelt en alvast de douche aanzet.

Ik zou natuurlijk vroeger naar bed kunnen gaan.

Neeeh.

Been there, never works.

Scripties schrijven in de jaren...zoveel

Mijn hele scriptie is met internet als hulpmiddel geschreven.
Maar laat ik de computer niet vergeten.

Mijn hele scriptie was er niet geweest zonder meerdere computers. Ik kan me niet voorstellen, gewoon echt niet indenken hoe het zou moeten - een werk schrijven zonder mogelijkheid tot kopiëren en plakken, schuiven, scrollen & opslaan - om vervolgens van huis naar universiteit naar ouderlijk huis naar werkplek naar laptop op oppas-adres gewoon door te kunnen werken (ja ik zou die stapel papieren mee kunnen slepen en niet te vergeten alle boeken die ik bij de bieb geleend zou hebben, maar het is gewoon niet te doen met zeven koffers en een grote rugzak - op de fiets).

Mijn literatuur zocht ik in de online bibliotheek. Artikelen printte ik dan wel uit, maar als ik er elders iets in op wilde zoeken waren ze op mijn memorystick beschikbaar.
Ik ben daadwerkelijk voor wat boekwerken naar de bieb geweest, dat wel - maar ze vormen geen hoofdmoot. De meeste bronnen vond ik via internet.

En ik schreef 'maar' een bachelorscriptie.
Stel, een masterscriptie. Of een proefschrift.
Of een boek.

Lang leve de moderne vooruitgang.

Kant en klaar eten

Je kunt je afvragen of kant en klaar eten on-ethisch is
en of je niet veel beter een gezonde én zelfgemaakte maaltijd in elkaar kunt zetten.
In je eigen keuken.
Want koken is leuk, en goed, en je houdt voeling met de ingrediënten.
En de natuur. En je eigen oer-zelf (iets met holenmensen en die hadden ook geen pakjes, laat staan kant en klare lagasne dus of je even het vuur aan wil maken met je stuk vuursteen).

Maar ik heb geen zin vandaag. Ik eet soep. Uit een zak van Unox een grote soepfabrikant. Of een pizza, zo uit de diepvries in de oven.

Ik doe het gewoon. Lekker puh.

Jummmm.

Mensen, mensen

Misschien is onderdeel van de merkwaardigheid van Amsterdam wel de fascinerende concentratie van al die mensen. Daar moet ik in dit tijdelijke appartement ook aan wennen, overal medebewoners. Doe je de gordijnen open kijken er zeventien overburen je huis in.

Goedemorgen!

Alle ingrediënten mixen

Ik heb zin in taart.

Ik ben bijna dertig en ik ben zo'n wannabe Amsterdammer

"Wilt u zich herinschrijven voor het komend studiejaar?"

Nee.

Good for me. Eindelijk volwassen. Nu nog...

(een huis, kind, auto, baan - zo'n baan -
Maar Herman wilde het ooit anders
En denkt daar nu al maanden aan)*

Bovenstaande strofe komt uit een lied van Acda en de Munnik, een bekend lied van Acda en de Munnik. Wie het raadt mag het voor zichzelf neuriën.

- zij waren de eersten die ik Amsterdam hoorde bezingen
Jacques Brel had dat ook al gedaan, maar die klonk niet positief
(en die kende ik nog niet)
Acda en de Munnik waren ook niet al te extatisch:
ze lieten huilen in het Vondelpark,
oeverloos slenteren langs de gracht,
dolen achter het Centraal,
werkloos dromen van de roem en de muziek.

Het zat hun personages niet mee.
Ze observeerden eindeloos verlangen maar geen vervulling.
Maar ze zongen over het gevoel van "Amsterdammer te zijn" -

niet omdat het daar gebeurt, de feesten of de festivals of de grootse zaken -
maar gewoon, om het leven. Zelf ook niet geboren of getogen - maar "wannabe" - ook maar naar de stad getrokken voor studie of een droom, of een meisje

(En ik kwam uit een dorpje
Maar woonde midden in de stad
Alle drie echte Amsterdammers
Zonder dat een van ons er een jeugdherinnering had)**

Net als ik een "wannabe" ben.

De aantrekkingskracht van Amsterdam is moeilijk te beschrijven. Er gebeurt hier niets dat elders niet ook gebeurt.

Waarom zou ik blijven? Met het aflopen van mijn studie eindigt mijn contract met de stad.

Het is duur, vol en het stinkt. Toch trekt het.
En ik wil hier voorlopig zijn, vrees ik.



* Uit: Als het vuur gedoofd is (omdat zij het zijn)
** Uit: Andere Maan (omdat het kan)

Feit en fictie

Je online leven is fictie...toch?

Ik schijn met deze levensovertuiging een minderheid binnen mijn sociale omgeving te vormen.

Gniffelend en in al mijn aandoenlijke naïviteit post ik dan op mijn facebookpagina een poll over een date met ene "Brord" ('wel doen?' 'nooit doen?' 'Brord? wegrennen!', kies A,B,C of voeg D toe en win een etentje bij mij en Brord thuis!) - mijn facebookvrienden in verbijstering achterlatend met de vraag of ik het nou werkelijk meen. Brord, wie da fack is Brord?

Is Anna aan het online daten geslagen, of heeft ze een vage gast opgepikt in de supermarkt? Mindedanouwerklijkwaor? - vraagt dan de Brabantse achterban, nog half gelovend dat ik ene Brord ken. Ja, Amsterdam hè, geen idee wat dat kind daar allemaal uitspookt.

Of nou, die achterban verzin ik dus ook hier ter plekke en dit zouden ze dan fictief kunnen vragen, met hun charmante doch in mijn ogen lichtelijk grof aandoende Oost-Brabantse accent.

In het echte leven hou ik helemaal niet van doorgestreepte zinnen, maar op dit blog wel. Ergo: dit blog is fictie. Of wacht, dat onderstreept mijn punt niet echt. Wat was mijn punt ook weer?

(Ondertussen voor liefhebbers van oostelijk Brabant: Meer dialect)

Oh ja, fictie. Als ik een foto van het vertragingenbord van de NS op mijn facebook plaats (want zo'n fancy kijk-ik-kan-werkelijk-alles-tonen-wat-ik-van-minuut-tot-minuut-doe-telefoon heb ik tegenwoordig) waarop de trein naar Heerhugowaard 2.25 uur (!) vertraging heeft, belt mijn moeder (die mijn wilde bestaan meekrijgt denkt mee te krijgen via facebook) met de vraag of ik niet eenzaam en verschrikkelijk zielig sta te vernikkelen op een verdwaald station ergens te lande.

Nee, ik zit op de bank voor de tv en S. schenkt net een kopje thee voor me in, hoezo?

Oh die foto, ja dat was eh, nou ja, gewoon een foto van een bord met vertraging, van de NS je weet wel. Die doen handel in vertraging. Wel vervelend voor die mensen die in die trein zitten. Maar niet voor mij. Ik ging trouwens helemaal niet naar Heerhugowaard.

Een vriendin van me is ervan overtuigd dat, in het kader van fictie, iedereen op sociale media haar beste en meest mooi geconstrueerde zelf laat zien. Geboetseerd tot perfectie. Een fictief zelf? Ja, maar dan die versie van jezelf waarvan alleen jij heel gelukkig wordt. Anderen raken er heel depressief van als ze je aanklikken - omdat hun leven nu eenmaal niet zo op rolletjes loopt als dat van jou. Waarna ook zij zich gelukkig, succesvol en geslaagd gaan voordoen op facebook, allengs meer klikkende facebookers depressief makend, die dan weer, etcetera.
Daar zal wel een kern van waarheid in zitten.

Maar ik zet zelf no way mijn foto's (mocht er al een geslaagde tussen zitten) online (wel dus, maar dit blog is fictie). Ik vertel ook niet mijn levensverhaal op facebook. Ik hou niet mijn vrienden op de hoogte van mijn pogingen de perfecte jurk te vinden (inclusief foto's live vanuit het pashok), maar ik gebruik facebook als een grappige en een blije manier van communiceren. Om contact te houden waar de telefoon niet werkt ('hee, ik bel even 1 seconde om te zeggen dat ik dat boek ook aan het lezen ben, nou doei!') en afspreken niet kan (ding dong! 'oh ik moet weer door ik heb nog zevenendertig andere mensen te bezoeken en dat allemaal in één avond en in heel nederland!').

Facebook is leuk, maar meer is het niet. Nu exit post, ik ga weer naar mijn niet-fictieve leven.

Jacq V. van Boris V.

Begin ik na jaren twijfelen een blog
geïnspireerd door lichtend voorbeeld Jacq V. van liefdagboek.blogspot.com
blijkt zij Blogger na jaren twijfelen
te hebben verlaten
voor wordpress
hummm, dat beduidt vast iets.

Jacq's nieuwe huis

Scriptieschrijven

Ik zit hier niet voor een vakantie, maar voor het afronden van mijn scriptie.

Dat heuglijke gebeuren is zich nu aan het voltrekken
of nee nou nu zit ik een blog te schrijven
en dat is goed nieuws en oh ja tijd voor een feestje!

Nog twee hoofdstukken herzien en dan kan de laatste 'onaffe' versie vanmiddag vanavond naar mijn begeleider. Dan geeft zij nog wat tips om een ander onderwerp te kiezen en opnieuw te beginnen en dan ben ik ...klaar met mijn opleiding.

En wat dan?
Een master?

Oppaskat

Yep. Deze kat is out of control.

Fussaaaaaaaaa!
Ik noem haar Fuzza tha Puzzah. Spreekt Engels en Kats, en veel. Mauwt een end in de rondte, heeft veel te vertellen. Hangt graag in gordijnen en loert naar het gat van het raam - ze schijnt vroeger een buitenkat geweest te zijn, maar die tijden van weleer zijn voorbij. Verhuizen van het Nepalese buitenleven naar de beslotenheid van een Amsterdams appartement moet tergend beperkend zijn. "She needs a lot of love" verzekerde haar baasje me. Klopt.

Klein lichtpuntje op haar dag: de muizen. Amsterdam heeft een interessante geschiedenis met muizen, of vooral, veeeel muizen. Ze schijnen in Tuschinski in je popcorn te gaan zitten als je niet uitkijkt. Op de Universiteit rennen ze van restaurant naar kopieerapparaat en terug. Bij de La Place bevolken ze 's nachts de bakkerij (oh horror).

Dus in het kader van indoor entertainment vind ik het niet gek dat mijn oppaskat haar rondjes langs de plinten maakt en speurt naar muizenholletjes.

Als ze 's nachts lawaai maakt blijf ik lekker in mijn bed liggen en denk er het mijne van.

Rivierenbuurt

Een avondwandeling door de straten der wateren: Waalstraat, Amstelkade, Scheldeplein.

Ik wandel langs donkere en verlichte woonkamers naar de Amstel en weer terug.

Weinig mensen thuis, zo lijkt.
Zijn ze op vakantie?

Misschien zijn ze uit, de bewoners van deze buurt. De stad in, het bruisende leven levend, theater, film, cultuur, de kroeg in!

Misschien niet.

Over de rivier roeien twee mannen op fors tempo langs de plek waar ik sta. Ze verdwijnen met de laatste avondzon.

Als ik terug langs de huizen loop valt op dat de ene helft van de thuisgebleven bewoners naar de Olympische Spelen zit te kijken (schietsport en kogelstoten zijn, zeg maar, niet echt mijn ding) en dat een klein aantal mensen zich vermaakt met het door mij gemiste Zomergasten van de vpro*.

Verder onderzoek wijst uit dat de bakfiets hier zeer populair is. Ik struikel over zeker zeven gevallen die de trottoirs (ont)sieren.

Bij thuiskomst hangt poes F. in de gordijnen. Duidelijk gevalletje van 'opvoeding gezocht'.

*Van journalist J. krijg ik per sms kerend persbericht door dat de gast een migraineaanval kreeg en de uitzending is stopgezet. Live op tv, ik zeg je, bij Zomergasten is meestal altijd wel wat te beleven. Regie-overweging: gast aan contract houden en met migraineaanval en al op tv vertonen? Camera's meenemen naar kleedkamer? Gast liggend op bed met ooglapjes op verder interviewen (presentator Jan als een soort moderne Freud naast de divan)? Nee, de tijden van Big Brother liggen gelukkig achter ons. De gast mag naar huis, de kijker mag een boek pakken.

Thee, boek, kat (die staart achterna rent). Ook zonder tv volop entertainment.

Zomergasten

Ik kijk graag naar Zomergasten.
Sommigen zullen het ellenlange ego-tv vinden.
Anderen simpelweg zinloos saaaaaai, met langgerekte aaaa.

Het vergt concentratie en een beetje doorzettingsvermogen, maar dan kan het zeer spannend zijn: je weet namelijk niet wat er gaat gebeuren.

En dat is, ja, spannend! Hoei!! Ga op het puntje van je stoel zitten en zie:

- Zal de gast een vooringenomen hekel hebben aan de presentator en deze minzaam passief agressief uiten met dodelijke stiltes en priemende blikken?
- Zal de presentator zijn gast overvallen met persoonlijke vragen die deze niet wil beantwoorden, maar in drie uur live televisie niet kan ontduiken?
- Zag ik daar een flirt tussen beide heren/heer-dame/beide dames?
- Blijkt de presentator een hork die geen vraag of verhaal normaal kan vasthouden en zijn gast over irrelevante zaken laten doorbabbelen terwijl zij/hij/het zelf twijfelend op haar/zijn blaadje kijkt en piekert over een bruggetje naar het volgende fragment?

Je weet het niet. Daarom: Ideale zomerzondagavond-tv, onthaastend, boeiend, intermenselijk fascinerend. Spannend, leerzaam. Er zit altijd wel een tergend vreemd, onbegrijpelijk of hilarisch fragment tussen de wazige gesprekken dat uitnodigt meer te zien dan je normaal zou zien. En als het saai is dan is dat weer interessant.

Er is altijd meer te beleven dan in een gemiddelde aflevering van 'Take me out' (wie het kent mag bekennen er ook met mateloze interesse naar te kijken/te walgen over Britt Dekkers collega's)

Klein minpuntje voor zomergasten vandaag: mijn huidige adres heeft geen tv.
Dat wordt een goed gesprek met Kat Fussa - of een boek lezen.
Een boek. Boek! Saaaaaai.

Ik ben bijna dertig en ik hou niet van amandelspijs

Ik hou niet van amandelspijs. Wat is er mis met me?

Tegenwoordig lust ik slagroom en spruitjes (maar niet tegelijkertijd, en het eerste liever dan het tweede) en zelfs zuurkool krijg ik weg.

(Ja, als kind lustte ik geen slagroom - zeer raar)

Boerenkool, vind ik anno nu ('s winters) genoegzaam lekker.
Tofu ook, mits goed gekruid.
Die vage groene groente met die vieze smaak, hij kan. Mits goed weggewerkt, liefst kwam er een blender aan te pas. Voor degenen die niet weten waar ik het over heb: ik bedoel natuurlijk ... eh, ik veracht deze groente zodanig dat er in mijn geheugen geen plaats is voor zijn naam. Ik bedoel niet broccoli. Toch eet ik hem op, zij het met zeer veel mate.

Maar amandelspijs, nee.
Het is problematisch en terugkerend ongemak met kerstmis als de geijkte kerststol ter tafel komt. Weigeren is onbeleefd. Aan de hond geven gevaarlijk, de dierenarts heeft meestal tenslotte ook gewoon kerstvakantie.
De plant achter me biedt uitkomst. Van het balkon mikken is te riskant.

Maar nu vriend S. aandringt op een amandelspijspannenkoek krijg ik nogal kerstelijke problemen. Toegeven en al jummm-end blijven glimlachen, met daarna een innig aanspreken van de plant achter me? Bruutweg weigeren?

'Dat lust ik niet' - het voelt niet echt volwassen.

Foto's

Ik zou een foto willen plaatsen op mijn blog, maar ik weet niet hoe dat moet. Dat is schrijnend. En nogal amateuristisch.
Ai.

Boekwinkel. Kassa. Twee boeken, allebei om weg te geven.

"Is er een kado voor een man bij?" vraagt de dame.
'Hoezo?" - ik kijk haar verbaasd aan.
"Nou, dan doe ik het in papier met minder bloemen."

Ik zucht.

En laat het kado voor een vriendin inpakken met streepjes-papier en het kado voor een vriend met bloemetjespapier. Ha.
En nu maar hopen dat zij daar niet van omvallen.

Studiezaal

De studiezaal op de zevende verdieping - een woensdag in juli. Buiten: zomer. Vlijt alom hier, door iedereen, en ook door mij. Hoofdstuk drie, ik zal je bedwingen! Iedereen lijkt hier aan een scriptie te ploeteren, ik zie overal pdf-bestanden en woordenbrijen met door een begeleider ingevoegde opmerkingen in roze zijvlakjes. Er wordt druk getypt. Sommige bewoners van deze productieve verdieping spreken met een zweem van weemoed over hun minder onfortuinlijke vrienden die de luxe hebben hun middag aan de heerlijkheden van park of strand te besteden. Zij wel. Zon, warmte, een weemoedig verlangen, en hierbinnen de noodzaak tot meerdere laagjes kleding om de koelte van de airco te weren uit de stramme botten. En de hersenen. Die gaan door hitte in de slaapstand, maar ook door deze door de universiteit gefaciliteerde vrieskou. De stress inherent aan het schrijven van een scriptie zorgt toch al voor verkrampte spieren, die ook niet welwillend reageren op de taaie uitdaging van luchtverkoeling. Het lichaam schreeuwt naar buiten te willen rennen, en "nee!" - de geest interumpeert en verordonneert harde arbeid. Die scriptie moet af, liever nu dan "ooit". Mening wetenschappelijk slagveld wordt hier betreden, in deze studiezaal op de zevende verdieping. Niet voor het eerst hier te observeren: een flirtend paartje dat geen acht slaat op de ongeschreven regels van de fluisterzone. (ongeschreven? Het bordje boven de ingang zegt toch duidelijk 'fluisterzone') Zij: 'Liefje, ga jij dan een flesje water voor me halen' Hij: 'Nee waarom zou ik dat doen, ja, je bent een prinsesje, dat weet ik' (einde scene)

Ik beoefen gedisciplineerdheid in meerdere disciplines. Ongedisciplineerdheid is echter mijn grootste kunde.

"Je hebt een uitermate prima linkerbeen." Het kan je zomaar gegevenworden, dit bijzondere compliment. Ik heb een uitermate brak linkerbeen, dus nee, ikzelf werd niet geprezen voor mijn voetenwerk. Ik voetbal dan ook, pakweg, nooit. Maar je pikt wat op als je langs Polen-Rusland zapt. Wat me verder opvalt aan het EK: de functie van tribune-in-de-gaten-houder. Je moet de complete lengte van een wedstrijd met je rug naar het veld staan, waar te horen aan het gefluit, gegil en geschreeuw van de door jou bekeken tribune heel veel ultiem spannende dingen gebeuren. Zelfbeheersing heb je daarvoor nodig, pure zelfbeheersing. Of je interesseert je pertinent niet voor voetbal, dat kan natuurlijk ook. Rare baan wel, lijkt me.