Feit en fictie

Je online leven is fictie...toch?

Ik schijn met deze levensovertuiging een minderheid binnen mijn sociale omgeving te vormen.

Gniffelend en in al mijn aandoenlijke naïviteit post ik dan op mijn facebookpagina een poll over een date met ene "Brord" ('wel doen?' 'nooit doen?' 'Brord? wegrennen!', kies A,B,C of voeg D toe en win een etentje bij mij en Brord thuis!) - mijn facebookvrienden in verbijstering achterlatend met de vraag of ik het nou werkelijk meen. Brord, wie da fack is Brord?

Is Anna aan het online daten geslagen, of heeft ze een vage gast opgepikt in de supermarkt? Mindedanouwerklijkwaor? - vraagt dan de Brabantse achterban, nog half gelovend dat ik ene Brord ken. Ja, Amsterdam hè, geen idee wat dat kind daar allemaal uitspookt.

Of nou, die achterban verzin ik dus ook hier ter plekke en dit zouden ze dan fictief kunnen vragen, met hun charmante doch in mijn ogen lichtelijk grof aandoende Oost-Brabantse accent.

In het echte leven hou ik helemaal niet van doorgestreepte zinnen, maar op dit blog wel. Ergo: dit blog is fictie. Of wacht, dat onderstreept mijn punt niet echt. Wat was mijn punt ook weer?

(Ondertussen voor liefhebbers van oostelijk Brabant: Meer dialect)

Oh ja, fictie. Als ik een foto van het vertragingenbord van de NS op mijn facebook plaats (want zo'n fancy kijk-ik-kan-werkelijk-alles-tonen-wat-ik-van-minuut-tot-minuut-doe-telefoon heb ik tegenwoordig) waarop de trein naar Heerhugowaard 2.25 uur (!) vertraging heeft, belt mijn moeder (die mijn wilde bestaan meekrijgt denkt mee te krijgen via facebook) met de vraag of ik niet eenzaam en verschrikkelijk zielig sta te vernikkelen op een verdwaald station ergens te lande.

Nee, ik zit op de bank voor de tv en S. schenkt net een kopje thee voor me in, hoezo?

Oh die foto, ja dat was eh, nou ja, gewoon een foto van een bord met vertraging, van de NS je weet wel. Die doen handel in vertraging. Wel vervelend voor die mensen die in die trein zitten. Maar niet voor mij. Ik ging trouwens helemaal niet naar Heerhugowaard.

Een vriendin van me is ervan overtuigd dat, in het kader van fictie, iedereen op sociale media haar beste en meest mooi geconstrueerde zelf laat zien. Geboetseerd tot perfectie. Een fictief zelf? Ja, maar dan die versie van jezelf waarvan alleen jij heel gelukkig wordt. Anderen raken er heel depressief van als ze je aanklikken - omdat hun leven nu eenmaal niet zo op rolletjes loopt als dat van jou. Waarna ook zij zich gelukkig, succesvol en geslaagd gaan voordoen op facebook, allengs meer klikkende facebookers depressief makend, die dan weer, etcetera.
Daar zal wel een kern van waarheid in zitten.

Maar ik zet zelf no way mijn foto's (mocht er al een geslaagde tussen zitten) online (wel dus, maar dit blog is fictie). Ik vertel ook niet mijn levensverhaal op facebook. Ik hou niet mijn vrienden op de hoogte van mijn pogingen de perfecte jurk te vinden (inclusief foto's live vanuit het pashok), maar ik gebruik facebook als een grappige en een blije manier van communiceren. Om contact te houden waar de telefoon niet werkt ('hee, ik bel even 1 seconde om te zeggen dat ik dat boek ook aan het lezen ben, nou doei!') en afspreken niet kan (ding dong! 'oh ik moet weer door ik heb nog zevenendertig andere mensen te bezoeken en dat allemaal in één avond en in heel nederland!').

Facebook is leuk, maar meer is het niet. Nu exit post, ik ga weer naar mijn niet-fictieve leven.