Als ik films over dansers zie,
voel ik me altijd zo'n stijve hark.
Zeker als het een Braziliaanse film
met super lenige mensen betreft.
Maar de prachtige muziek
en beelden van de zee, de golven,
en de tragiek - mooi.
Fijn om per ongeluk in een Braziliaans filmfestival te belanden.
En dat op een doordeweekse donderdag,
de gewoon-als-alle-dagen-dag waarop ik mijn scriptie heb ingeleverd.
Eind van een tijdperk
of het begin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf hier iets, als je daar zin in hebt!