Zomergasten

Ik kijk graag naar Zomergasten.
Sommigen zullen het ellenlange ego-tv vinden.
Anderen simpelweg zinloos saaaaaai, met langgerekte aaaa.

Het vergt concentratie en een beetje doorzettingsvermogen, maar dan kan het zeer spannend zijn: je weet namelijk niet wat er gaat gebeuren.

En dat is, ja, spannend! Hoei!! Ga op het puntje van je stoel zitten en zie:

- Zal de gast een vooringenomen hekel hebben aan de presentator en deze minzaam passief agressief uiten met dodelijke stiltes en priemende blikken?
- Zal de presentator zijn gast overvallen met persoonlijke vragen die deze niet wil beantwoorden, maar in drie uur live televisie niet kan ontduiken?
- Zag ik daar een flirt tussen beide heren/heer-dame/beide dames?
- Blijkt de presentator een hork die geen vraag of verhaal normaal kan vasthouden en zijn gast over irrelevante zaken laten doorbabbelen terwijl zij/hij/het zelf twijfelend op haar/zijn blaadje kijkt en piekert over een bruggetje naar het volgende fragment?

Je weet het niet. Daarom: Ideale zomerzondagavond-tv, onthaastend, boeiend, intermenselijk fascinerend. Spannend, leerzaam. Er zit altijd wel een tergend vreemd, onbegrijpelijk of hilarisch fragment tussen de wazige gesprekken dat uitnodigt meer te zien dan je normaal zou zien. En als het saai is dan is dat weer interessant.

Er is altijd meer te beleven dan in een gemiddelde aflevering van 'Take me out' (wie het kent mag bekennen er ook met mateloze interesse naar te kijken/te walgen over Britt Dekkers collega's)

Klein minpuntje voor zomergasten vandaag: mijn huidige adres heeft geen tv.
Dat wordt een goed gesprek met Kat Fussa - of een boek lezen.
Een boek. Boek! Saaaaaai.