Paasze beuzelpraat

Paasnacht, kerkdienst.

Uit de bijbel: de vrouwen komen terug van het lege graf, en vertellen het de mannen, dat de heer is opgestaan.

'Beuzelpraat', denken de mannen, tot één van hen, Petrus, bij het graf is gaan checken of het klopt dat Jezus daar werkelijk niet meer is. Hij rent er heen, ijlings zelfs, staat er. Blijkbaar wilde hij het snel met eigen ogen zien - en wilde hij die kletspraatjes van de vrouwen toch even controleren.

Hij trof inderdaad een leeg graf.

Beuzelpraat?

Ik kijk verbaasd op uit de kerkbank als ik het woord hoor en neem me voor thuis de (online) bijbel er nog eens op na te slaan.

(ik bedwing de neiging om het meteen te doen, maar googlen tijdens de mis voelt onbeleefd, oneerbiedig en raar - alleen al het bestaan van een smartphone lijkt bizar in een donkere, kaarsverlichte katholieke kerk)

De mannen geloofden de vrouwen niet. Beuzelpraat, hoogstwaarschijnlijk, denken ze. In mijn eigen bijbel wordt gesproken over 'kletspraat', blijkt. Ook gezien: 'zotteklap' en 'nonsens'.

(Voor bijbelvertalingvergelijkingen vanuit alle gezindten, ook de uwe, zie: Bijbels in alle talen)

Het is, ja, een sterk verhaal, maar hee, wat is daar op tegen? Geklets, nee, dat is het zeker niet.

De vrouwen geloofden het eerder dan de mannen: en die onnavolgbare Jezus bleek toch echt verrezen. Verrezen in de serieuze taal van Zijn verhaal.

De vrouwen geloofden als eerste. Mannen, denk daar maar eens over na.

Verhuizen als goudvis

Het voordeel van verhuizen
in combinatie met
het geheugen van een goudvis
is
het gevoel van cadeautjes uitpakken

Bureauconstructiemalaise

Oké, mijn bureau wiebelt en dat moet
aan de instabiele constructie liggen

(Uitverkoop, lokale bouwmaterialenwinkel.
Deconstructie, verhuizing -
wiebelig wordt je er van).

IJzeren hoekjes bieden geen soelaas.

Ik denk dat ik iets met constructielijm moet.

Of heb ik zojuist een waterdicht excuus
voor een bezoek aan Ikea geformuleerd?

Huwelijkszout

'Mag ik het zout?', vroeg de man aan het tafeltje naast me aan de vrouw aan het tafeltje naast me.

Hij was, zo schatte ik, al enkele decennia lang haar echtgenoot.

'Ja hoor', zei ze monter.

Ze pakte het zoutvaatje, schudde zout in haar linkerhand en reikte haar hand naar hem uit. Een korte stilte en een glinstering in haar ogen.

Hij zuchtte: 'Mag ik dan het zoutvaatje, met het zout er in?'

Ze hield het vaatje stevig vast en zei gearticuleerd: 'Het zee-zout-vaat-je'

Hij zuchtte weer, maar meende het niet, zag ik. Hij lachte.

Ik was getuige van insider-huwelijkshumor.

Abe en ik

Als ik een kat krijg, noem ik hem Bonaparte.

Vaste gast Abe zou dat kunnen waarderen.
Hij heeft een voorkeur voor schimmige dictators, grote leiders en
ander historisch verantwoord personeel van de geschiedenis.

Hij leest over zowel zij die behept zijn met onwaarschijnlijk veel kwaad in de zin, als zij die de goedheid zelve propageren. Abe's boekenkast laat zich lezen als een geschakelde biografie van grote mannen.

(Vrouwen nog niet - wacht nog een jaartje of vierhonderd en zij zullen de boekenplanken bezetten [vierhonderd? Oké, laat ik uitgaan van korter].)

Abe en ik, als we ooit gaan samenwonen
moeten we maar een bibliotheek betrekken.

Zijn biografieën naast mijn dikke pillen over religie.
Zijn kookboeken naast mijn emancipatoir verantwoorde literatuur.

Bonaparte zou er tussen rondscharrelen, de ruggen van de boeken zacht zijn kopjes gevend.
Zo zijn katten. Geen enkel onderscheid des persoons.

Aan de leestafel nuttigen we ons brood van boekweitmeel. In de soep borrelt lettertjespasta omhoog. In het yoghurttoetje zijn stukjes verkruimelde hazelnoot te vinden, maar dat heeft dan weer verder niets met lezen te maken.


-------------------------------------------------------------------------------------
Illustratie: http://www.vladstudio.com

Stationsduiven

Een ineengedoken duif zat onder het stationsbankje.
Zij en ik, we wachtten -
ik op een trein, de duif op
ja op wat?

Warmte, voedsel, of een goed gesprek.
Ik poogde een goed gesprek te bieden,
maar echte communicatie kwam niet van de grond.

Ik verkruimelde een chipje

[een stukje chips: een chipje?]

en ze at er gretig van. Ik overdacht
een verhoogd cholesterolgehalte of
andere gezondheidsrisico's bij duiven
door overmatige zout-inname.

Voedsel is voedsel, besloot ik.

De duif fladderde omhoog en at een stukje chips uit mijn hand.
Gealarmeerd kwam de verdere duivenpopulatie van perron 10b en 11b
subiet aangevlogen.
Of ze renden naar mij en duif 1 toe,
typisch waggelend, op zijn duifs.

Een groot aantal van hen miste een of meerdere tenen, zag ik.
Urban jungle.
Een mannetje begon een vrouwtje te versieren.
Kansloze sukkel - zij vloog weg.

De mannen naast me keken verstoord op.
'Dat was nou ook weer niet de bedoeling', mompelde ik.

Ik schudde de duiven van me af,
en stapte in de trein.

---------------------------------------------------------------------------------------
(foto: flickr)

Metromeisjes

Meisje van plusminus 16 in metro tegen haar dito vriendinnen, die net als zij
met zorgvuldig gecoiffeerde haren, gestileerde kleding en
aandoenlijk volwassen make-up in de coupé waren verschenen:

"Als ik geen mascara en eye-liner op heb
lijkt het dus serieus net precies alsof
ik geen ogen heb"