Stationsduiven

Een ineengedoken duif zat onder het stationsbankje.
Zij en ik, we wachtten -
ik op een trein, de duif op
ja op wat?

Warmte, voedsel, of een goed gesprek.
Ik poogde een goed gesprek te bieden,
maar echte communicatie kwam niet van de grond.

Ik verkruimelde een chipje

[een stukje chips: een chipje?]

en ze at er gretig van. Ik overdacht
een verhoogd cholesterolgehalte of
andere gezondheidsrisico's bij duiven
door overmatige zout-inname.

Voedsel is voedsel, besloot ik.

De duif fladderde omhoog en at een stukje chips uit mijn hand.
Gealarmeerd kwam de verdere duivenpopulatie van perron 10b en 11b
subiet aangevlogen.
Of ze renden naar mij en duif 1 toe,
typisch waggelend, op zijn duifs.

Een groot aantal van hen miste een of meerdere tenen, zag ik.
Urban jungle.
Een mannetje begon een vrouwtje te versieren.
Kansloze sukkel - zij vloog weg.

De mannen naast me keken verstoord op.
'Dat was nou ook weer niet de bedoeling', mompelde ik.

Ik schudde de duiven van me af,
en stapte in de trein.

---------------------------------------------------------------------------------------
(foto: flickr)