#storm

Zelf was ik vorige week al van mijn fiets gewaaid dus ik bleef voorzichtig uit de wind, gisteren.
Daartoe was ik verder ook anderszins gemotiveerd vanwege een contractuele verbintenis met De Baas.
De Baas was dan ook degene die ervoor zorgde dat ik gedurende de hele storm veilig binnen zat.
Attent, toch?

Op het werk waaiden de bladeren langs het raam en kwamen de verhalen langzaam via de media naar binnen. Ook collega's brachten hun eigen stormleed mee de werkvloer op.

Op twitter, en als headline bij de Volkskrant, stond vrijwel de hele dag:

"Yes, me school half ingestord" - citaat van een vet blije scholier, aan het chillen met zijn matties - bij windkracht tien.

Eeuwig zonde denk ik dan: juist jij hebt je onderwijs hard nodig, gast.

Amsterdam centrum, gisteren.

NS Klantenservice

Het werd tijd om te bellen met de NS Klantenservice, al zijn dat doorgaans niet de meest opbeurende gesprekken:

'Waar blijft de Fyra? Ik sta hier al een week!'

'Het is diep in de nacht en dankzij jullie heb ik de laatste tram gemist. De nachtbus komt pas over een uur. Ik heb honger!'

Of, in mijn geval:

'Mijn voordeelurenabonnement loopt af en ik ontving een onsubtiel en dwingend aanbod voor een van jullie nieuwe malafide abonnementen ('voor maar 99 euro per maand!'). Terwijl ik in mijn huidige abonnement gelokt ben met de voorwaarde dat ik die eeuwig kon blijven verlengen, voor een zacht prijsje. Nu weet ik wel dat niets voor eeuwig is, maar een duurder abonnement met slechtere voorwaarden, hoeveel 'korting' ik ook krijg, daar word ik niet blij van. Dat noem ik een onvoordeelurenabonnement!

Eh, vriendelijke klantenservicemedewerker, wat ben je lief!

...help?'

Het is donderdagochtend en degene die ik aan de lijn ga krijgen is ook net aan haar of zijn dag begonnen. En werkt bovendien bij de NS-klantenservice. Voorzichtigheid geboden dus, die persoon heeft het ook niet makkelijk in het leven.

Direct om acht uur hang ik aan de telefoon. Ik vraag me af of klagende klanten die meteen na openingstijd bellen meer irritatie opwekken: dat zou wel tegen me kunnen werken. Had ik later op de dag moeten bellen?

Er klinkt een verdacht rustgevend muziekje.
Ik noem dat onheilspellend.

Ik overdenk de strategie. Mijn begroting voor komend jaar is toch afhankelijk van de welwillendheid van de medewerker die me te woord gaat staan. En van mijn gesprekstechniek. Charme inzetten, een autoritaire houding aannemen, boos worden? Korting of geen korting - that's the question.

Vriendelijkheid en vreugde, kalmte - dat werkt het beste denk ik. Tenzij diegene een ochtendhumeur heeft natuurlijk. Dan ben ik kansloos. Weer zo'n zeurende reiziger die buiten het spoorboekje wil gaan. Die met korting wil reizen. En die vrolijk is, vrolijk! Bah.

De dame klinkt vriendelijk en heeft een Drents accent.

"Als ik het goed begrijp bent u het niet eens met de overgang naar een nieuw abonnement. Ik ga het voor u uitzoeken. Mag ik u een klein moment in de wacht zetten, mevrouw Anna?" In het script staat waarschijnlijk dat de klant vier keer per gesprek bij de volledige naam genoemd moet worden.

Zelf voel ik me dan niet zo aangesproken.
Mijn oma, die heet 'mevrouw Anna'. Ik heet gewoon Anna. Zonder gewoon, dan.

[De pauzemuziek heeft, ik zweer het, een doordringende dwarsfluit en ploink ploink harpsnaren, tergend]

Verbeten hou ik vol. Ik heb als hoofdsponsor van NS een groot belang. Ik wil het meest voordelige voordeelurenabonnement. Met korting in de avondspits. Anna doorkruist Nederland met de trein. Een beetje betaalbaar graag, lieve spoorwegvrienden.

De NS wil dat ik een duurder abonnement neem, maar in de mazen van hun eigen wetten valt nog wat te rekken en als ploeterende arbeider gun ik mezelf het extra voordeel.

Ik zet me vast schrap en zet in mijn hoofd de argumenten nog eens op een rijtje.

"Mevrouw Anna? Ik stuur u een formulier en daarmee kunt u dan uw abonnement verlengen. U reist dan verder op de voorwaarden van het voordeelurenabonnement. Heeft u verder nog vragen?"

Van verbazing val ik van mijn stoel.

's lands vervoerder heeft mijn sympathie weer een beetje teruggewonnen!

Ik zeg #detreinisbestfijn

Stukje bij Beetje: Een kat hebben is goed voor je

Aanrader:

Het weblog van iemand die ik volg.
Francine.

Ze schrijft liefdevol
fijn leesbaar
en met oog voor de rauwe werkelijkheid.

Over haar kat bijvoorbeeld.

Stukje bij Beetje. Kat: Een kat hebben is goed voor je.

Spanish cheesecake

In Roermond

Op het terras naast de poppendokter

dronken we thee en aten een stuk

Limburgse vlaai

De zwangere onder ons

at voor twee

-

nog een paar maanden en mijn vrienden

verwelkomen hun eerste kind

-

Welkom zijn 

is

samen taart eten

en wachten

op de komst van die kleine

-

die ongetwijfeld van taart zal houden

in de toekomst

Goedemorgen

Wanneer je net voor je gaat slapen

gezichtsreiniger in je lenzendoosje doet

lenzenvloeistof op je tandenborstel

en tandpasta dreigt te gebruiken om je gezicht schoon te maken

weet je dat het die avond

[misschien hoor] iets te laat is geworden.


Zo'n dag heeft veel te lang voortgeduurd.


En wanneer de volgende ochtend om 05.55

de wekker

- genadeloos -

weer afgaat


helpt koffie ook niet meer

Heleen

Gisteren wandelde ik over het Spui, op weg naar de boekhandel [waarheen anders? Precies!].

Ik zie in mijn ooghoek een vrouw lopen. Ze draagt een felle rode jas, en ik herken haar aan haar springerige krullen.

Het moet Heleen zijn - die ik ken van de middelbare school. Dat was vroeger [word ik stokoud wanneer ik het woord 'vroeger' gebruik? - of, erger nog, ben ik het al?].

Heleen. We waren innig bevriend, maar onze vriendschap is -zoals dat gaat met de invloedrijke relaties uit de tienerjaren die nooit lijken te zullen ophouden- verwaterd. Eeuwig was toch korter dan we dachten.

Heleen, ze is degene met wie ik op mijn zestiende door onze geboortestad struinde en oeverloos discussieerde over hoe we ons leven konden omgooien. We zaten bij elkaar in de klas, van basisschool en springtouwen naar middelbare school en brugklas en eindexamen. We vermaakten ons kostelijk, vooral op de middelbare school. En soms vonden we het tergend vervelend. We staken ook bij tijd en wijle nog wat op, zelfs. Iets met mooie gedichten uit de Engelse literatuur. [Maar zeker niet iets met wiskunde, in mijn geval. Daar is grondig het nodige misgegaan, pedagogisch gezien, maar dat is een heel ander verhaal]

En dat je altijd en uitermate meteen moet doen wat de conciërge zegt, zo leerden we. Die conciërge heette dan ook in de wandelgangen 'De Commando'. Nu denk ik: die had niet helemaal de juiste carrière voor zichzelf uitgestippeld en leed aan een chronisch ochtendhumeur. De hele dag lang.

We schreven elkaar briefjes en belden eindeloos na schooltijd - zo eindeloos dat mijn ouders haar nummer bij de voorkeur-nummers programmeerden waarop je van de KPN korting kreeg wegens urenlang bellen. En diezelfde ouders vroegen kritisch waar we het in godsnaam de hele tijd over moesten hebben. Maar in onophoudelijk kletsen zijn tienermeisjes nu eenmaal steengoed [dat deden we met de vaste telefoons van onze ouders, voor de duidelijkheid. Vroeger hadden we nog geen mobieltjes. En geen e-mail. Ik kan haar ouders nog steeds bellen, want ik ken hun telefoonnummer uit mijn hoofd al woont zij er al lang niet meer. Ik heb nu een telefoon die smarter is dan ikzelf: hij kent al mijn telefoonnummers - ik niet].

'Ik zal even kijken waar ze is,' zei haar moeder dan. Ik hoorde haar 'Heleen!' roepen en vervolgens kreeg ik terwijl ik op haar wachtte tien minuten live mee wat er in hun keuken gebeurde. Je reinste entertainment.

                                                                    ***

Is ze het echt?
Zou ze ook in Amsterdam wonen?

Ik draai me snel om, maar ik zie ik haar niet meer.

                                                                     ***

Als ik door de nieuwe boekhandel loop, blijkt Heleen op de afdeling filosofie op zoek naar een boek.

Dank, oh gij gelukkig toeval.

'Heleen!'

Ze herkent me meteen. Ze is in haar uiterlijk totaal niet veranderd maar, en dat is nieuw, begroet me met een fikse omhelzing. Zo'n dertien jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst, ik herinner me niet meer bij wat voor gelegenheid.

We spreken af om iets te gaan drinken en bij te praten. Ook Heleen woont hier in de buurt, sinds afgelopen augustus. We treffen elkaar over twee weken bij café Dwaze Zaken. Zijn allebei 'Brabantse import' in Amsterdam, maar verknocht aan de stad. Het is vrij dwaas dat we elkaar tegen het lijf zijn gelopen: de stad is groot en de kans heel klein.

Maar toeval bestaat niet.

De vaas vroeg om bloemen, en kreeg ze

Vakantie

[Mailtje:]

We zitten veel bij de McDonalds, want daar hebben ze wifi!


Liefs uit Spanje,

              oom Herman & tante Marianne

Reismomenten

Utrecht Centraal: Gouden Kalveren uitreikingsroute

Op station Delft willen ze duidelijk laten zien 

waar de trams vertrekken

Toeristen bij Amsterdam Centraal maken graag

kekke foto's met hun I-pad

De winter is onmiskenbaar op komst

Tramhalte in Amsterdam: voel je klein 

onder de tafels van Rietlandpark

Brug

Rugpijn te lijf

'Nou', zei de fysiotherapeut, 'al dat fietsen doet dus helemaal niets voor je rug.
Het is hetzelfde als op een bureaustoel zitten, eigenlijk.'

[O-kee.]

Jammer.
Daar sta ik dan mooi voor aap met mijn gezonde gedrag.

Het gefiets is gelukkig wel goed voor de verdere rest van mijn gezondheid, dus ik blijf rondcrossen. Maar er moet een nieuw healthy voornemen bij. Voornemen drieënvijftig ongeveer: wandelen en hardlopen. Want daar wordt die krakkemikkige rug wel blij van, en los enzo.

*trainingsschema? marathonvoornemens?*
[Ai.]

Gevonden op straat

Bloggen

'Moet je daar nou lang over nadenken?'

'Nee hoor. Ik typ het snel snel snel en klik als een dolle op Zend.
Klaar.'

(Dat duurt een halve minuut. Inclusief zpelfouten.)