De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

Van: P.N. van Eyck

Mis-je

Ik wil koffie aanbieden
maar in die stoel
zit nu niemand

Ik wil vragen naar vandaag
maar in die stoel
zit nu niemand

Ik schep op voor twee
maar in die stoel
zit nu niemand

Tegenover me een ruimte
zo groot als zij was want
in die stoel
zit nu niemand

Amsterdam: heeft het?

"Volgend jaar wordt Het Jaar van Amsterdam."

Een burgemeester is dan wel niet helemaal objectief, maar toch. De stad is tweede op een lijst van rugzakkengids Lonely Planet - volgens de president van Amsterdam is het cool en zal het heus wel meevallen met de coffeeshoptoeristen - die toch meestal een rugzak dragen.
Hij zei het hier en ik verhuis speciaal om dat eens mooi allemaal mee te maken komend jaar.

Klussen

Met een nieuw appartement
Begint het klussen

Opeens heb je
een termostatische mengkraan
Een groepenkast
Een enorme stapel
opzetstekkerdozen
En een perilex stekker
aan de kookplaat.

Je oom vertelt
van een sok, een mof
en een methode van spijkeren
of schroeven.

Je snapt er weinig van
maar hoopt uiteindelijk op een volledig
huis
met alles erop en eraan.

En het begint al wel degelijk ergens op te lijken.

Boer zoekt Vrouw

Boer Aad:

"Dat je ook gewoon in je werk, in het huishouden, ook in je sport, een stukkie prestatiedrang weet neer te zetten."

Enfin.

Ik word er niet warm of koud van. Bezoekster Jeannet wel.
Voor het eerst had ze haar lippen gestift.

Sterkte, Jeannet.

(Bij boer Willem stond de bio mayonaise pontificaal op tafel. Sympathiek)

Vraagje

“Hee klein vraagje”, sprak de goedgeklede jongen die naast me liep in zijn mobiele telefoon.
Ik keek opzij, maar zoals dat gaat met telefonie in de openbare ruimte:
ik keek ook meteen weer weg. Staren wordt als vrij onbeleefd ervaren, en meeluisteren ook.

“Ik ben nu nog in Amsterdam” ging hij verder en ik keek nogmaals naar hem, want hoewel ik een nanoseconde twijfelde was ik er toch vrij zeker van dan ik me op dat moment in Haarlem bevond.

Opmerkelijk.

In mijn poging niet te staren en daarom meteen mijn blik weer afwendend nam ik wel een klein detail mee: zijn kledingstijl deed me denken aan die van een junior medewerker van een of ander juridisch-fiscaal kantoor. Pak, goed geknipt, vrij zeker nog maar fris afgestudeerd, en het moet gezegd dat ik verder geen ervaring heb met dergelijke kantoren, maar toch: zijn gepunte schoenen waren rood.

Ik hield geïnteresseerd mijn pas in, hoewel ik me besefte dat naast een onbekende lopen meestal vrij eenduidig wordt opgevat als zijnde de aanzet tot een beroving. Nu zie ik er vrij onschuldig uit, en dat constateerde hij ook, want zijn schuine blik naar mij wendde hij heel sociaal aanvaard & conventioneel meteen weer van me af.

“Luister, ik kom iets later. Komt het uit als ik niet mee eet? Het loopt hier uit.”

Nee het loopt niet uit, het loopt hier in Haarlem te liegen - en een volkomen onbekende betrapt je, makker. Dacht ik, maar ja, wat doe je er mee?

Ik hield mijn pas wat in en zag hem aan de horizon verdwijnen overwoog de mogelijkheid dat in een parallel universum hij inderdaad in Amsterdam was terwijl ik in Haarlem liep te mijmeren.

Treinthema

Ik detecteer een trein-thema op de plaats
van mijn onregelmatig schrijven.
Hier sieren de rails de pagina's.

Ik detecteer een trein-thema in mijn leven.

Als kind door vaders werk
veel met de trein gereisd:

Een NS-medewerker krijgt immers
geen auto van de zaak
maar een trein,
en reist er lustig mee.

Met een zekere obsessiviteit zelfs
en geniet daar denkelijk meer (of: anders) van
dan een auto-van-de-zaak-bezitster,
die het gezin ook meeneemt
voor een ritje naar opa en oma (te Zwolle).

Samen met de trein en gespannen hopen dat vader
de trein nog haalt als hij op Breda 'even snel'
tijdens de stop
iets te snoepen gaat halen,
rennend.

(want hij wist dat de conducteur daar genoeg tijd had voor een sigaretje,
zo'n zeven minuten namelijk. Wij kinderzielen bezaten die kennis niet
en vreesden zonder vader bij opa en oma
te moeten aankloppen.

'Hij is kwijtgeraakt op station Breda, oma. Sorry.')

(Dit is overigens op station Den Haag HS)

Omdat ik mijn studies volgde in
vele jaren en vele steden
en ik zelfs mijn laatste twee middelbare school-jaren
(vanwege de muzikale focus van betreffend college)
in een andere stad doorbracht,
werd de trein mijn woonkamer.

Ik studeerde er, las er, dronk er mijn thee,
praatte er met bekenden en nieuwe vrienden,
at er, luisterde er muziek,
sliep er en schreef er.
Het enige wat ik er niet deed was
mijn tanden poetsen,
maar je zult versteld staan van de vele mogelijkheden daartoe op
talloze NS-stations.

Schiphol heeft een uitermate goede was- en plasvoorziening, bijvoorbeeld.
Maar dat mag ook wel, met al die reizigers.

Ook nu nog reis ik vaak per rails.
Familie, vrienden,
een lieve lief die elders resideert
ik blijf bevriend
met de trein
want die brengt me
bij hen.

Katjes

P, L & L.
Partners in crime
and in chairs.
The perfect company.

Photo: Erik

Rails

Track

Reizen naar het werk

De loopbaancoach keek me geringschattend aan
Ook de laatste test had geen voortschrijdend inzicht opgeleverd.

'Ik denk dat je een solistisch beroep nodig hebt' zuchtte hij
maar ik dacht vooral aan een beroep zonder testen
althans, niet aan de kant van de geteste.

Solistisch is wel erg eenzaam. Ik zou een schrijver kunnen zijn
maar wie spreek je dan ooit?
Je fictieve personages, ja
(maar ik moet zeggen dat de gesprekken met
de loopbaancoach bijvoorbeeld
niet echt opbeurend zijn)

En waar haal je de motivatie vandaan om elke dag te beginnen?
Niet uit een loopbaancoach Mijn systeem met zeventien wekkers zou nog inventiever moeten worden.

Nee, ik reis liever een eindje naar het werk.
Bij voorkeur met het openbaar vervoer, omdat je dan potentieel wat meemaakt/nog even kunt doorslapen (zie: zeventien wekkers)/iets kunt lezen/een verlaat ontbijt tot je kunt nemen.

(op de fiets vast ook, maar daar heb ik nu dan even minder ervaring mee - en ik heb zo mijn twijfels bij de combinaties lezen + fietsen/fietsen + bijslapen)

Intermezzo: mijn (bepaald niet unieke) romantisch ideaal is schrijver te zijn en dan bij de aanpalende Bagels & Beans slash de Coffee Corner
van drie straten verderop met laptop en vers gemaakte barista-waardige cappuchino
aan de slag te gaan.
Maar ik heb geen laptop
en ook geen Bagels & Beans aanpalend dan wel drie straten verderop trouwens
(hoewel daar binnenkort wellicht verandering in komt).

Op het traject Heemstede - Amsterdam Zuid
ontmoet ik soms mijn busvriendin
Ze doet iets totaal anders
maar reist ook voor het werk naar de zuidas
en we kennen elkaar van het
herkennende knikje bij het instappen
dat uitliep op een praatje
en nu betekent dat
als we elkaar treffen bij dezelfde bus
we de afgelopen weken doorpraten

Daar heb je je eerste sociale interactie van de dag al te pakken
en het werk moet nog beginnen.
Lang leve een echte baan.
Als schrijver had ik haar
toch maar mooi
moeten verzinnen.

Tunnel

Uit de Piet Hein tunnel
komt al lange tijd
geen licht

Aan het eind
zou ergens
een tram
moeten gaan rijden