Reizen naar het werk

De loopbaancoach keek me geringschattend aan
Ook de laatste test had geen voortschrijdend inzicht opgeleverd.

'Ik denk dat je een solistisch beroep nodig hebt' zuchtte hij
maar ik dacht vooral aan een beroep zonder testen
althans, niet aan de kant van de geteste.

Solistisch is wel erg eenzaam. Ik zou een schrijver kunnen zijn
maar wie spreek je dan ooit?
Je fictieve personages, ja
(maar ik moet zeggen dat de gesprekken met
de loopbaancoach bijvoorbeeld
niet echt opbeurend zijn)

En waar haal je de motivatie vandaan om elke dag te beginnen?
Niet uit een loopbaancoach Mijn systeem met zeventien wekkers zou nog inventiever moeten worden.

Nee, ik reis liever een eindje naar het werk.
Bij voorkeur met het openbaar vervoer, omdat je dan potentieel wat meemaakt/nog even kunt doorslapen (zie: zeventien wekkers)/iets kunt lezen/een verlaat ontbijt tot je kunt nemen.

(op de fiets vast ook, maar daar heb ik nu dan even minder ervaring mee - en ik heb zo mijn twijfels bij de combinaties lezen + fietsen/fietsen + bijslapen)

Intermezzo: mijn (bepaald niet unieke) romantisch ideaal is schrijver te zijn en dan bij de aanpalende Bagels & Beans slash de Coffee Corner
van drie straten verderop met laptop en vers gemaakte barista-waardige cappuchino
aan de slag te gaan.
Maar ik heb geen laptop
en ook geen Bagels & Beans aanpalend dan wel drie straten verderop trouwens
(hoewel daar binnenkort wellicht verandering in komt).

Op het traject Heemstede - Amsterdam Zuid
ontmoet ik soms mijn busvriendin
Ze doet iets totaal anders
maar reist ook voor het werk naar de zuidas
en we kennen elkaar van het
herkennende knikje bij het instappen
dat uitliep op een praatje
en nu betekent dat
als we elkaar treffen bij dezelfde bus
we de afgelopen weken doorpraten

Daar heb je je eerste sociale interactie van de dag al te pakken
en het werk moet nog beginnen.
Lang leve een echte baan.
Als schrijver had ik haar
toch maar mooi
moeten verzinnen.