Thuis op tv had ik prima beeld...

...we hebben een Koning!




Foto: Anna, 11 april 2013

Het gedoe die je wist dat zou komen

Toen was er opeens een Koningslied, waar het grootste deel van de natie over leek te vallen. Toch, het had zo'n beetje alles wat je had kunnen verwachten. Het had BN-ers, en Marco, een strijkorkest, en Marco, melancholieke melodieën en sentiment, en Marco, pathos, en overdaad. En Marco. En voor ieder wat wils: dus ook rap. De W van ook dat nog. Dig die dope shit, gast!

Het geheel was in vijf uur in elkaar gedraaid en snel snel afgemaakt.

Hallo, Koningslied.

Het werd vervolgens ook snel snel afgemaakt op twitter, ja werkelijk in de pan gehakt door iedereen die publiek iets te zeggen mocht hebben.

Dag Koningslied.

Of niet? Het wordt op de dag van de inhuldiging

('Geen woning, geen kroning' klopt als een bus. Van een kroning is geenszins sprake, arme krakers)

gewoon gezongen. Met minder enthousiaste kelen dan het nationaal comité zich misschien had voorgesteld, maar toch.

John Ewbank zal wel niet al te prominent in beeld zijn. Hij zit thuis. Enigszins mild gestenigd.

De tragische geschiedenis van de Volkskrantfiets

Twee jaar stond de Volkskrantfiets in de schuur. De lezer, Anna, kreeg hem ooit cadeau bij een schappelijk geprijsd abonnement. Het rare aan die fiets was: hij kwam als bouwpakket.
En daar begon dus de ellende.

De handleiding bleek rechtstreeks uit het Fins vertaald door een italiaan zonder aantoonbare connecties met Finland. Of Nederland. De illustratief bedoelde foto's bleken gemaakt door een eenarmige blinde dwerg. Mijn ruime ervaring met Lego en Ikea ten spijt, ik kon er weinig van maken.

Toch, en dat is wellicht vanwege dus onvolprezen bedrijven als Lego, Duplo en Ikea (de handleidingenafdeling van deze laatste firma verdient onmiskenbaar een standbeeld, alleen al vanwege de sympatieke graphics waar ik altijd weer uitermate gelukkig van word), verscheen er toch een soort van Fiets.

Twee wielen, een stuur, remmen, een zadel.

Hij deed het alleen niet, want allerlei Anna-ongeschikte technische zaken moesten nog worden afgesteld. En dus bleef het ellendige ding in de schuur.

Tot mijn verhuizing naar IJburg.
Oh, IJburg! De wind wapperend in heur haar zou Anna door de straten gaan, op haar Volkskrantfiets.

Vaders had de fiets verder afgesteld, maar de ketting bleef eraf vallen, dus de fietsenmaker op IJburg werd geconsulteerd.
Zijn eerlijke, keiharde en professionele mening:

'Ik kan hem voor je nakijken, maar dat is het geld dat ik je er voor vraag niet waard. Koop een andere.'

Exit wapperende haren.

Alle pizza 5 euro

(Meteen gekocht,
geen geld voor zoveel lekkers

Vervoer werd een issue,
verorberen niet.)

Goede voornemens

Super afgezaagd: ik ben weer gestart met hardlopen.

Beter dan 'ik ben weer gestopt met roken', hou ik mezelf voor, maar het lijkt verdacht veel op elkaar.

Ik zeg niet hoe vaak ik weer gestart ben met hardlopen. Ben ik eigenlijk ooit gestopt met hardlopen?

Stoppen met roken is voor mij trouwens niet direct een optie, ik zou er eerst mee moeten beginnen. Overwoog er nog een nieuwjaarsvoornemen van te maken, maar van alle kanten werd het me afgeraden.

Vooruit dan maar.
Hardlopen. Booooring.

Of niet?

De vroege maandagochtend en de zon boven het water. Geen slechte (her)start.

Slaap

Slaap,
het schikt nu even niet:

Dahaag.

Ongegeneerd luid

Als professioneel treinreiziger heb ik mijn aandeel luide telefoongesprekken heus wel gehad.

Van het verontrustende 'Henk, je moet me helpen ik ben net vrijgelaten' tot het persoonlijke 'het werkt niet, ik ga bij je weg' en ook in de categorie 'beter-niet-in-het-openbaar' alle dronken gesprekken, telefonisch of anderszins, waaronder gênante onthullingen als 'ik heb gezoend met' etc.

In alle gevallen, moet ik toegeven, stopte ik met waar ik mee bezig was en boog mijn oor geïnteresseerd doch onopvallend in de juiste richting. Zo iemand ben ik [de openbare ruimte is veelvoudig zwanger van verhaalflarden].

De dame met wie ik vanavond een treincoupé deelde zat met haar dochter (?) in een zitje verderop, en kafferde in steeds luider arabisch de niet benijdenswaardige persoon aan de andere kant van de lijn tot op het bot uit.

Zo luid, zo enorm luid, dat ik vreesde gehoorschade op te lopen als ik het veel langer zou moeten verdragen.

Gelukkig sloeg ze maar twee maal met haar vlakke hand op het fragiele trein-tafeltje en bond in toen haar dochter (?) steeds sussender geluiden maakte.

Gêne is universeel. Het gebrek eraan ook.

Ah, IJburg heeft zeker niet het alleenrecht op wind
ik stapte uit in Zuid en woei evengoed van de weg af.

Waait

Vol overgave huilend waait de wind.

Ik woon sinds kort op een eiland - of eigenlijk, een 'ijland', want op ijburg zijn alle woordspelingen met de ij toegestaan -,
maar ik woon er nog niet lang genoeg om mijn voeling met de wind en het klimaat vanaf het ijmeer al te hebben aangescherpt.
De wind verbaast me dan ook. Ik ben gewaarschuwd dat het hier hard kan waaien, maar ik ervoer het nog niet eerder zo intens.

De andere mensen op straat gedragen zich er echter niet anders om.

Storm, dat is mijn eerste associatie, hoewel de zon schijnt.
In Wuthering Heights roept de storm hallucinaties op.
Het waaien klinkt ook als meer dan wind: ik hoor meeuwen, gefluister en wapperend wasgoed.
Als ik om me heen kijk zie ik niets van dat alles: het is de wind zelf.

Ik ben benieuwd. Zal het een zomer lang zo waaien?

iamstrdm

Ik ben een 'bloody tourist'
in mijn eigen nieuwe stad.
Maar wel één met een abonnement op de bieb.

Medisch Onderzoek IV: het mes

Toen volgde de daadwerkelijke operatie.

Verontrustend genoeg bleek de onderzoeker het mes te hanteren en sprak de chirurg, toekijkend op het gefrommel de volgende woorden:

'Nee, ik zie wel waarom je internist wordt'

(...)

Het blijkt dat mijn vertrouwen in de mensheid zeer groot is, want ik kreeg géén paniekaanval en strompelde ook niet met operatielaken en al de operatiekamer uit. Ik ademde in, en uit, en gilde 'je hebt dit nog nooit eerder gedaan? hield mijn mond.

Maar ik voelde me vanaf dat moment wel Een Echte Proefpersoon.
Een proefdier, een zielige rat.

(later zou de onderzoeker me toevertrouwen dat hij eerder wel met muizen en op slachtafval geoefend had, en ook zijn eigen spierweefsel had onderzocht, en dat van de dertig proefpersonen die hij vóór mij onder handen had genomen maar twee een klacht tegen hem hadden ingediend)

Grapjas.

Terwijl de onderzoeker hanneste, babbelde de chirurg met mij [volgens mij nog steeds ter bezwering van eventuele zenuwen mijnerzijds, en ik moet toegeven dat die zenuwen toenamen op het moment dat de chirurg 'nee!' riep en ingreep op de onderzoeker die, zoals gezegd, immer trachtte iets uit dat gat in mijn been te wrikken]. Maar al met al duurde het niet lang en werd de wond netjes gehecht.

De twee stukjes spierweefsel (de onderzoeker, die een hele bevalling had geleverd, toonde ze op mijn verzoek en we keken er vertederd naar) schenen mij twee frummelige klontjes bloed van minder dan een halve centimeter. Ze werden door de onderzoeker echter als 'zeer mooi' betiteld.

Het is een compliment dat ik in ieder geval in mijn zak kan steken om bij een bad hair day aan terug te denken: mijn haar zit dan misschien crap, maar mijn spierweefsel is prachtig. Jammer dat het van binnen zit.

[twéé stukjes spierweefsel was trouwens niet de afspraak, maar die eerste was 'een beetje klein'. Een en ander is tijdens de ingreep niet overlegd, is dat wel ethisch verantwoord? Ik mis in plaats van 0.2 cm² 0.4 cm² spierweefsel. Wie weet wat voor catastrofale gevolgen dat gaat hebben.]

[Of misschien groeit dat spul gewoon weer aan, ja, nu ik er over nadenk zal dat ook wel. Heb ik even geluk.]

Volgende week: hoe ik mijn nier doneerde. Not.

'Mevrouw, gaat deze bus ook maar station Amstel?' vroeg ik de buschauffeur.

Met zeer zware stem antwoordde deze: 'Nee, dan moet je aan de overkant zijn'.

Sorry, meneer de buschauffeur.

Tobbe & Zeep

In de Kalverstraat wordt ouderwets met tobbe en zeep gewerkt
en het ruikt er heerlijk.

Exit & Entree

Exit verhuisdozen
Entree muziekbibliotheek

Medisch Onderzoek III: de binnenkant van mijn been

Plotseling was het zover.

Voor de wetenschap gingen ze dus een stukje spier uit mijn been halen.

Zonder er echt geestelijk op voorbereid te zijn werd ik gebeld dat een andere proefpersoon ziek was geworden, of ik dan misschien vandaag kon...? 'Het moet er toch van komen met dat onderzoek', dacht ik, en sprong erin.

Volkomen onverwacht zag ik dus de binnenkant van mijn been.

Of nou, ik zag niet eens het stukje spierweefsel dat de onderzoeker voor zijn eigen eer en glorie zijn promotie de wetenschap uit mijn rechterbeen weghaalde. En het lag behoorlijk aan de oppervlakte, maar toch. Na gebruik van scherp messenwerk [ik bedoel maar] ontstond er toch wel degelijk een gat waar ik IN kon kijken, en dat is meer perspectief dan ik doorgaans op de inhoud van mijn been heb.

Omkleden, uitkleden, uitleg. [entree medisch personeel]

'Die sokken kunnen niet hoor, er zitten gaten in!' sprak de ingevlogen chirurg. Ik voelde niet de behoefte mijn sokkenbeleid of welk onderdeel van mijn voorkomen dan ook te verdedigen, dus besloot dat dit zijn schamele poging tot geruststelling mijnerzijds moest wezen. Het leek me verder wel een sympathiek iemand. Hij raakte bovendien kort mijn voet aan, een vorm van contact maken die me niet tegenstond. Een vriendelijk kneepje van iemand die je erna gaat snijden: het eerste lichamelijk contact is dan in ieder geval niet zo ultiem vijandig.

Ik werd alleen verre van gerustgesteld door zijn verdere praatje: 'normaal gesproken verwijder ik slokdarmen'. Fantasie uit, graag - vooral het beeldende gedeelte. Voor de chirurg in kwestie misschien dagelijkse chit-chat, maar voor de gezonde leek nogal plastisch en verontrustend. Hij zou eens verleid worden tot verwijdering van een complete spier - 'oeps'.

De onderzoeker stond er wat stilletjes bij, maar na de uitleg en verdere grappen ('die keren dat we een been moesten amputeren, oh, daar hebben we het niet meer over - toch?') begon het gebeuren. Zoals dat schijnt te gaan in het ziekenhuis:

ontsmetten met raar roze spul en
plaatselijke verdoving.

En dan het mes er in.

[Wordt vervolgd]

Echt gebeurd

Toen ik van de tramhalte naar mijn bestemming door de wijk dwaalde
ging er een voordeur open:

'Ik kan het zelf wel!', bruiste het meisje terwijl ze het huis uit stuiterde.

'Ik ben toch al zé-vuh!'

Gezien bij station Amsterdam Centraal:

- een schilder à la Montmartre, die het stationsgebouw
inclusief kranen en bouwput
vereeuwigde met fijne kwastjes vanaf kleine rondjes verf.
Hij stond gevaarlijk dicht bij de rijbaan.

- meerdere mensen getooid met regenboogvlaggen.
Dat zal Poetin leren.

- deze schildering:



(Waarschijnlijk door een Christus-liefhebber gemaakt, want mensen die een uitgesproken afkeer van Hem hebben schilderen doorgaans andere zaken. Gok ik.)

Kunst in de lift, tfoe

Maker: anoniem

Flarden

Zondagmiddag,
het oude centrum van de stad.

Als ik door de straten loop
vormen de flarden
aaneengeregen
nieuwe gesprekken.

'...dat boek kent iedereen, Mariska...'
'...maar weet je, ze is gewoon onzeker...'
'...ik ben om zeven uur thuis, tot straks...'
'...ik denk niet dat ze me nog wil zien...'
'...kanker, ja fuck...'
'...die broek kan echt niet!'
'...ik weet niet of ik het wel haal...'
'...ik heb mijn abonnement op de bibliotheek opgezegd...'

En zo gaat het maar door.
Aaneengeregen flarden.

Ik prijs me gelukkig dat ik ze niet allemaal bewust meekrijg.

Thuiswerken: een mismoedige update

Gevonden op facebook:

w e r k ?

Thuiswerken:

De afleiding staat als een monster in de hoek naar me te loeren.
Hij fluistert, lokt en gromt
Psssssst!
Hier moet je zijn,
niet daar!

[Messenhorror]

Van Abe kreeg ik voor in mijn nieuwe huis
een messenset.

Zo'n imposant blok, met echte scherpe messen.

Bedoeld om effectief mee te hakken, snijden, snipperen -
al de ingrediënten voor het kookproces:
uien, knoflook, tomaten, prei, courgette, paprika, dat soort.

Bedoeld om mezelf culinair effectief en doelmatig
- bij voorkeur creatief vernieuwend -
te overstijgen.

Niet bedoeld voor iets anders -

maar ik heb te veel horrorfilms gezien om zo'n messenset onbevooroordeeld en zonder opwellende doemscenario's waar te kunnen nemen.

'Beginnend hobbykok neergestoken met eigen messenset'

'Tomatensaus all over the place'

Morbide, jazeker. Zou bijgeloof me ervan moeten weerhouden dit op te schrijven,
zou het me moeten weerhouden het zelfs te dénken?
Dat kan ik niet.
De gedachte is zoveel sneller dan de censuur.

Op hoop van zegen dan maar: de morbide gedachte groet de kosmos met zijn duizenden mogelijkheden en opties.

'Beginnend hobbykok snijdt vrolijk groenten met nieuwe messenset'

Medisch onderzoek II

Wetenschap vooruit helpen.
Geld.
Onderwerp voor weblog.

Medisch onderzoek

Om verhuizingen en andere nuttige zaken des levens te bekostigen, is geld nodig.
En geld, dat is op allerlei manieren te verkrijgen - als je geluk hebt.

Vaak komt geld met te weinig tegelijk,
en dat is een kwestie van stug doorwerken -
plus niet zeuren [ik zeg niets].

Soms echter valt je oog op een buitenkansje:
geld verdienen door je lijf in te zetten.

Nee, niet de prostitutie.
Medisch onderzoek.

Ik heb besloten mee te doen aan een onderzoek naar
[iets met haarvaatjes en iets met vetvorming daaromtrent -
ook iets met een spierbiopt en dat klinkt eng].

Je moet er gezond voor zijn, en van een bepaald gewicht.
Ik voldoe aan de voorwaarden, want ik rook niet, en de zakken chips
die ik van tijd tot tijd met liefde mag verstouwen hebben [blijkbaar]
hun uitwerking gemist. In de kiloknaller-meting was er in ieder geval weinig van terug te zien.
Mooi.

Zo gezegd, zo gedaan. De onderzoeker deed metingen,
tapte wat vaten van mijn bloed af en checkte de bloeddruk.

In orde.

Later bleek, na een test in het lab, dat mijn bloed zelf
(rood, niet blauw)
ook in orde is. Alles doet wat het moet doen.

Daarom: ik ben klaar om mee te doen met het onderzoek!

Upcoming: een dag aan twee infusen (aargh.) en bij de vervolgafspraak
een kleine incisie in mijn been waaruit het stuk
te onderzoeken Anna (=ik) zal worden weggenomen.

Laat het een litteken achter?

Mogelijk [streepje van 2 cm max]. Toch doe ik het.

Wetenschap vooruit helpen.
Geld.

[Onderzoeker: je ziet er uiteindelijk waarschijnlijk niets meer van]*

*We weten allemaal dat de term 'waarschijnlijk' de juridische houdbaarheid van een rottende banaan heeft.