Ongegeneerd luid

Als professioneel treinreiziger heb ik mijn aandeel luide telefoongesprekken heus wel gehad.

Van het verontrustende 'Henk, je moet me helpen ik ben net vrijgelaten' tot het persoonlijke 'het werkt niet, ik ga bij je weg' en ook in de categorie 'beter-niet-in-het-openbaar' alle dronken gesprekken, telefonisch of anderszins, waaronder gênante onthullingen als 'ik heb gezoend met' etc.

In alle gevallen, moet ik toegeven, stopte ik met waar ik mee bezig was en boog mijn oor geïnteresseerd doch onopvallend in de juiste richting. Zo iemand ben ik [de openbare ruimte is veelvoudig zwanger van verhaalflarden].

De dame met wie ik vanavond een treincoupé deelde zat met haar dochter (?) in een zitje verderop, en kafferde in steeds luider arabisch de niet benijdenswaardige persoon aan de andere kant van de lijn tot op het bot uit.

Zo luid, zo enorm luid, dat ik vreesde gehoorschade op te lopen als ik het veel langer zou moeten verdragen.

Gelukkig sloeg ze maar twee maal met haar vlakke hand op het fragiele trein-tafeltje en bond in toen haar dochter (?) steeds sussender geluiden maakte.

Gêne is universeel. Het gebrek eraan ook.