Een jaar 'waarover'

Dit weblog heeft de respectabele leeftijd van min of meer een jaar bereikt.
De vraag bij zo'n online exercitie, weet ik inmiddels, is een eeuwigdurende:

Waarover zal ik schrijven?

De onderwerpen liggen in principe altijd voor het oprapen, maar een observatie of een gedachte omvormen tot een stukje is een uitdaging.

Een gebrek aan inspiratiebronnen is het probleem niet. In Amsterdam is er altijd wel iets te observeren dat blog-waardig is. Hoewel - stellen dat je alleen in Amsterdam inspiratie vindt is bijzonder ergerlijke vorm van grootsteedse arrogantie. Sorry, ik weet het - ook als geïmmigreerde provinciaal raak je ermee besmet. De onderwerpen liggen overal ter wereld voor het grijpen. Maar ik woon nu eenmaal hier, en het voelt alsof er op elke straathoek zes schrijfbare gebeurtenissen staan te dringen om door mij opgemerkt en neergeschreven te worden.

Daar zijn ze:

De zwanenfamilie tijdens mijn hardlooprondje, bijvoorbeeld. De verfomfaaide reiger die in de vroege ochtend zijn veren poetst naast een bushokje - alsof hij op weg is naar de kapper. De jongen die het telefonisch uitmaakt met zijn vriendin, te luid, in een volle tram. De mensen die blikken wisselen en het meisje dat de slappe lach krijgt. IJburg, mijn nieuwe, wonderbaarlijk fascinerende woonomgeving [ik geef toe, het ligt aan de blik waarmee je kijkt - ik ontmoet regelmatig mensen die er nog niet dood gevonden willen worden], en de alomtegenwoordige spinnen - maar daarover in een latere post ongetwijfeld meer (liever niet? Dan graag hieronder bezwaar aantekenen, in drievoud).

Onderwerpen uit de buitenlucht geplukt, als bloemen aan de waterkant.

Maar dan het schrijven.

Welke insteek kies ik voor het stukje? Zijn dit soort kleine observaties voldoende, of is er meer te vinden, mag het daar niet bij blijven? Er zijn natuurlijk ook columns denkbaar met maatschappijkritiek, recensies of persoonlijke uitweidingen. En vooral: ferme stellingnames.

In Zomergasten van zondagavond sprak een man zich in een fragment ongezouten uit over 'de islam'. Daar kun je natuurlijk van alles van vinden, daar hangt zo veel aan vast. Daar kun je uren over praten. Hij was duidelijk not amused  met de wat radicalere geloofsaanhangers. Ongezouten gaf hij zijn mening. Over ferme stellingnames gesproken: je moet het maar durven - misschien ben ik zo (-ver nog?) niet.

Hou ik me daarom bij veilige onderwerpen als fietsen en spinnen?

De tijd zal leren hoe mijn schrijven zich ontwikkelt.

Gastblog: De spin Sebastiaan spreekt zich uit

Ik heb dus, als bewoner van IJburg, last van spinnen.

Met grote terughoudendheid maar toch met opkomend enthousiasme grijp ik af en toe naar grovere methoden dan het beproefd spinvriendelijke glas-met-de-ansichtkaart.
De meningen zijn verdeeld over het effect van deze door spinnen gevreesde oplossing [a.k.a. 'De Stofzuiger']. Overleeft een gemiddelde spin dit afgrijslijk drama, of niet?

Tot mijn grote vreugd ende verbazing werpt mijn grote vriend Sebastiaan nieuw licht op de zaak. Hij nam zijn smartphone ter eh, arm/poot en poneerde zich in de reactie-regionen van mijn blog als een vereenzaamde verloren zoon, die terug wil keren naar het nest.

1 opmerking:

1. 
   Sebastiaan28 juli 2013 14:13

   Onbeduidend was mijn leven. Ellenlange weken doolde ik door een woest en winderig landschap, een schamel kostje bijeen scharrelend. Op een dag stuitte ik op een gebouw, een immens gebouw. Solide. Gesticht in stevige grond. Ik was geboeid. Ik begon aan mijn klim. Hoger klom ik, hoger. Nog hoger. Zonder vrees, als Icarus zonder hoogmoed.

   
   

   Na uren trof ik een open deur. Intrigerend. Ik stapte naar binnen, het zand onder mijn poten zorgvuldig afschuddend op een imaginaire deurmat. Een prettig huis ontvouwde zich.

   
   

   Anna bleek de bewoner. Ze schrok van mijn aanwezigheid. Ik ben de knapste niet, mijn welgevormde biceps ten spijt, dus dat begreep ik. Maar mettertijd begon ze me te waarderen. Goede gesprekken voerden we. Openhartig, opmerkelijk. Ik leerde veel over Anna. Over leven en eten en muziek en talloze onderwerpen meer. Ze liet me kennismaken met Peter en Bas, haar sympathieke, praatgrage planten. Het leven was goed.

   
   

   Op een avond zat ik te dommelen in mijn hangmat van fijn gesponnen spinsel. Plotsklaps hoorde ik een donderend geraas. Ik keek op. Paniek. Een langwerpig voorwerp naderde mij - alarmerend. Het leek op een slang, het vermaledijde dier waar mijn oom Bram me voor gewaarschuwd had, maar dan met een groot, rond achterlijf, als een volgezogen teek.

   
   

   Ik rende. Ik rende de longen uit mijn lijf. Het deerde niet. Het werd donker voor mijn ogen, alle acht.

   
   

   Sindsdien zit ik hier, in de buik van het beest. Het is duister. Het is stoffig. Maar is het niet erg. Ik leef. Het is droog. En warm, dat vooral. De aartsvader der spinnen, Spong, zou trots op me zijn. Ik houd stand, standvastig - zoals een spin betaamt. Maar wat mis ik Anna. Wat mis ik ons samenzijn. Soms hoor ik haar stem, gedempt, in de verte.

   
   

   "Anna! Anna!", roep ik, met alle kracht die in mijn lijfje zit. Uren achtereen. "Anna!"

   
   

   Maar ze antwoordt niet.

   ***

   
   

   Sebastiaan, ik dank je voor jouw bericht. 

   Het is het waard hier te delen. Aanvaard mijn excuses.

   Kom nu in mijn armen, jongen - en sla al die van jou om mij heen.

   
   

   
   

   
   

   
   

[buien?]

Ha, een verkoelende onweersbui.

De plantjes slaken zuchten van verlichting
de spinnen trillen in hun webben
de mensen schuilen in hun huizen (en auto's).

Ik werp nog wat San Sebastiaans 2.0 over de reling.

Nicht Noor vuurt een briljante gedachte op me af:

- Katten eten spinnen.

Het is de juiste tijd van het jaar. Op naar het kattenasiel!

Spinnen #2

Okee mensen, het is griezelen geblazen op IJburg.
Als je een spinnenfobie hebt, blijf hier dan uit de buurt.

De spinnenschrik valt het tot nog toe mee, en ik hoopte eigenlijk zelfs op verbetering van mijn tolerantie voor de achtpotige meute. Toen ik er eentje op mijn fiets aantrof ging ik niet gillend naast mijn fiets staan, maar tjoepte ik hem resoluut maar beleefd ('ga jij eens gauw iets anders met je leven doen') de berm in. Koelbloedige Anna - dacht ik nog.
Maar ik ben nu in een nieuwe fase in mijn kennismaking met de IJburgse populatie Araneae [WTF! ze kunnen bijten!].

Bij elk kriebeltje denk ik nu aan spinnen. 

Het kan aan de combinatie gesloten deuren en een hittegolf liggen, maar ik beeld me zeker niets in. Oh oh oh nee, ze zijn er in overvloed.

Het begon met een paar grote dikke. Laten we ze 'de ouders' noemen.
Ze zaten zelfgenoegzaam in hun web, en eentje had zich zomaar een weg naar binnen gebluft ['nee ik doe niks' 'nou even dan' 'je blijft in je hoek' 'ja tuurlijk Anna maak je niet druk']. Ik noemde hem Sebastiaan en daarmee was de kous af. Toen hij plots verdween, en later weer opdook, was het even schrikken. Maar na een koelbloedige actie met een glas en een papiertje en een zwieper over de balkonrand, dacht ik

- nou, dat van die spinnen op IJburg is best wel overdreven.

Goed. Dat bleek dus te vroeg gejuicht. Sebastiaan was nog maar het begin.

'De ouders', die creeps die 's avonds lekker naar het midden van hun web ploeterden, deden het met elkaar, neem ik aan. In ieder geval, iets voortplanterigs, via ooievaars of bloemkolen. Of met zijn allen, want spinnen zijn duidelijk familiemensenlievend.

Sinds een week zitten er talloze kleine spinnetjes voor de ramen. En met talloze bedoel ik gerust honderden.

'Klop klop, het is interessant daarbinnen!'
'We willen thee bij je komen drinken!'
'Jullie blijven buiten, vlegels!'

Laten we ze 'de kindjes' noemen.
Kleine kindjes worden groot.

En dan wordt het pas echt griezelen.

[later: foto's. Niet voor tere zielen][Eerst: op zoek naar oplossingen]

Schaduw

Spinnen #1

Wonen op IJburg, het betekent kennis maken met spinnen, en de kindjes van spinnen. En die willen allemaal op de thee komen, in de hoeken van mijn appartement. 

En rationeel gezien weet ik... maar potjandrie, de schrik, elke keer als zo'n gigantisch exemplaar ergens uitduikt. 

Jongens, doe me een lol en blijf buiten.

De loterij

Zou mijn leven er anders uit zien als ik de loterij won?

Niet voor het geld hoeven werken, geen zorgen over de huur, financiele ademruimte. Misschien ga ik wel alleen maar boeken lezen in een huisje in Spanje. Dat zou echter op termijn saai worden -en ik win de loterij niet, want ik koop geen loten, en dat schijnt dan in principe de kans wel te vergroten, hoewel ook dat een dubieuze aanname is-. 

Liever nog dan een mens dat alleen boeken leest zou ik denk ik een kat zijn. Een Hollandse huiskat.

[In dat verband kan het winnen van de loterij ook wel achterwege blijven, want katten hebben het geld niet echt bepaald nodig. In geval van dringende honger is er altijd wel ergens een smaakvol muisje te verschalken. En ik heb nog nooit een kat bij de bakker brood zien betalen met klinkende euro's]

Dan, als ik toch te kiezen heb, zou ik wel graag een dikke goeiige gecastreerde kater zijn, in een knuffelig gezin met schattige kindjes en een hamster die ik af en toe de stuipen op het lijf jaag -dat heet leedvermaak, mensen, en is zeer onschuldig-. 

Slapen, eten, wandelen, rondsjouwen met de poezelige kleintjes van de baasjes en weer slapen. 

Ideaal.

[zouden katten ook goede ventilatie hebben voor op zulke warme dagen? Niet van water houden en een dikke vacht om je lijf hebben is met dertig graden niet zo aan te bevelen gok ik] 

Sommige mensen gaan overigens gewoon door met werken bij McDonalds, als ze de loterij winnen.

[keerpunt]

Oproep! 

Schrijfonderwerpen gezocht!

Wie helpt me?

[bron]

Fietsen & de stad

Ik ben al drie fietsen aan de stad verloren. Bijna vier, want ook de Volkskrantfiets leek verdwenen. De Volkskrantfiets? Anna, heb je die dan nog? De tragische fiets leek afgekeurd voor verder gebruik, maar na de deskundige blik van de man van vriendin Eja (toendertijd haar verloofde - en nog druk doende indruk op haar te maken, zodanig dat hij zich met gespitste obsessiviteit wel aan de fiets van haar vriendin wilde wijden, of nou, dat is wel een erg onaardige theorie, want ook met de liefde zat het toen al wel goed, blijkens de trouwkaart die omstreeks die tijd verstuurd werd. Nee, waarschijnlijk zag hij gewoon een uitdaging in dat rare barrel dat bij mij op de gang stond te verstoffen - en wie zegt trouwens niet dat vriendin Eja hoogstpersoonlijk die fiets onder handen heeft genomen? Ik stond te koken, en ooggetuigen zijn er verder niet) bleek de fiets als een zonnetje te rijden.

En toen was ie opeens weg, die fameuze Volkskrantfiets.

Anna had het vehikel natuurlijk op de gang geparkeerd, en dan bedoel ik de gang buiten de voordeur, want het gehuurde onderkomen is klein, heeft geen bergruimte, en beneden & buiten is de grote boze stad waar fietsen aan de lopende band gestolen dan wel vernietigd dan wel licht beschadigd dan wel besmeurd dan wel bekrast worden. En het bleef natuurlijk wel de Volkskrantfiets, met zijn potentie van wapperend haar, zoevende snelheid en ander groot genot. Die wilde ze niet zomaar aan de straat prijsgeven, hoe Amsterdam-verantwoord het allerhaast aangekochte onkraakbare ringslot ook was. Dus ze stalde hem, vier hoog achter, nabij haar eigen voordeur, in de gang achter de liftschacht.

Maar toch was ie weg. Hij leek wel gejat. Gejat! Het gore lef! Voor Anna's eigen deur, nota bene! Onrecht! Misdaad! [Een lichte zweem van opluchting moest desalniettemin onderdrukt worden. Geen vragen meer als in 'hoe nu verder, tussen mij en de fiets'. Fiets weg. Stallings-issue verwerkt. Vage fiets met vage problemen verdwenen. Geen kettingen meer die eraf vallen als je net halverwege de eindeloos verre bestemming bent. Gewoon weer fietsen op het onverwoestbare stadsbarrel, dat wél aan de buitenwereld blootgesteld aan de straat gestald staat. Volskrantfiets weg, probleem opgelost.]

Maar ik vond het toch niet kunnen [misdaad, onrecht, etc.], en liet het er niet bij zitten. Verhuurder gebeld: help! Fiets gejat! Uit de gang! Camerabeelden? Veiligheid? Politie?
Alarm! 'Inderdaad! Alarm!', kraaide de verhuurder, en raadde me ook aan even nog met de huismeester te bellen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Huismeester:
'Kijk even in het trappenhuis.'

Dus ik naar het trappenhuis. En daar stond ie, mijn fiets. In het trappenhuis! Persoonlijk door huismeester himself daar neergezet, want mijn fiets op de gang dat is niet veilig in verband met brand, je weet toch. Ik weet natuurlijk zelf ook wel dat er geen fietsen in de algemene ruimte gestald mogen worden, vanwege struikelkansen in panieksituaties, dat is slapstick-achtig ongemak. Duh. Je weet toch! Dus had meneer mijn fiets voor het schokeffect maar even verplaatst.

Nee, in het trappenhuis, dat is extreem veilig als er brand uitbreekt, inderdaad.

Vanaf heden dus gezocht: veilige fietsenstalling.

[geeft het toe]

Ik ben verslaafd aan scrabblewordfeud. En hoe.

Zowel vriendin Eja als haar man, een collega, mijn tante, vier volslagen onbekenden en mijn vader hebben alweer een woord gelegd. Erover klagen op Facebook levert een nieuw wordfeud-contact op, vriendin Es uit het zuiden des lands. Ik hoor mijn verslavingscoach al zuchten. Geen tijd om te bloggen.

Aan het werk!

[en dit t-shirt aandoen]

'was ik maar hier' versus 'de kille werkelijkheid'

Was ik maar hier...

Maar zulks is de kille werkelijkheid...

Fraude

Fraude met zorgtoeslagen.

Volgens RTL-nieuws kregen 'zelfs' talloze overledenen nog een zorgtoeslag.

Niet geheel onterecht lijkt me. Bij overlijden is er zeker sprake van een zeer groot gezondheidsprobleem dat zo snel mogelijk met alle middelen beschikbaar bestreden dient te worden. En dat mag wat kosten, me dunkt. Als je overleden bent is je vermogen tot arbeid niet bijzonder groot, en verdien je dus bitter weinig terwijl je hoge zorgkosten hebt, omdat je dus lijdt aan grote medische problemen. Kortom, zorgtoeslag, zo eenvoudig is het.

Was het maar zo eenvoudig.
Er is [nog] geen medische behandeling tegen de ziekte 'dood'.

Functioneel naakt

Bij de VPRO kan dat prima. [Uit: Het echte leven.]

Kavel 1 [2.0]

Kavel 1 ondergaat veranderingen. En er staan al planten van buurtbewoners. Het wordt een tuin, een echte tuin! Lang leve het Niet-Zijn van een flatgebouw, lang leve Het Groen! Oké, er moet nog veel gebeuren. Maar we zijn Artis niet, of de Hortus. Ik ben al lang blij dat ik het uitzicht hou -voorlopig, lang leve de crisis!-.

[skwoshshsh]

Wat moet een mens met twee overrijpe bananen? Ik overwoog in de oven met chocolade er in, maar er gebeurde iets anders -iets verfrissenders-, iets met een restje kersen op siroop, melk, yoghurt, munt & ijsblokjes:

De wolf in Nederland

Wat een mooi dier.

Er is nog een wereld te winnen. Ik krijg er kippenvel van.

De maten van Barbie

Als kind had ik het niet zo door,
en hield ik me vooral bezig met heur haardracht.
En met haar kleding - voornamelijk prinsessenjurken en gala-achtige outfits.

Daarbij kwam haar huisinrichting
want net als ik tegenwoordig doe
verschoof Barbie haar interieur regelmatig.
En ze woonde behoorlijk riant op de onderste twee planken van een kast,
met op zomerse dagen een buitenhuis in de achtertuin.

Af en toe logeerde er een kat in haar woonkamer.
Die was weliswaar zo'n vijftien keer haar eigen grootte -
maar onverschrokken vrouw die ze was
deed het haar niets. Powerrr, en acceptatie van het leven zoals zich het aandient.
Mijn Barbie was Zen avant la lettre [avant ma lettre, eigenlijk, want het bestond natuurlijk al heel wat eeuwen, alleen ik was zeven en was nog geenszins over de Boeddha bijgepraat].

Maar dat Barbie's omvang in vergelijking met die kat niet klopte, is nu wel duidelijk. [ © Nickolay Lamm]

Hoe zou Barbie eruit zien als ze een echte vrouw zou zijn? De Amerikaanse kunstenaar Nickolay Lamm (24) stoorde zich aan het beeld dat speelgoedfabrikant Mattel van het vrouwenlichaam neerzet en maakte een Barbiepop met de gemiddelde maten van een 19-jarige vrouw. Die wijkt met een borst-heup-tailleomtrek van 81-78-83 sterk af van de 91-45-83 van de maten van Barbie.

Volgens Lamm moet een vrouw met de taille van Barbie waarschijnlijk leven met een halve lever. Ook zijn haar voeten te klein. Volgens Mattel is de pop nooit gemodelleerd naar de proporties van een echt persoon en begrijpen meisjes dat.




Via De Volkskrant

Meer over Nickolay Lamm op zijn website: http://nickolaylamm.com/

Cake mét

Iets met...
...het laatste stukje zelfgebakken cheesecake en hardlopen komt later wel weer.

[Met dank aan Okokorecepten en aan de familie voor de goede reden om er een te bakken, zo'n calorierijk stukje hemel op aarde]

Trouw Zijn

Maarten van Roozendaal zingt 'Trouw Zijn'

Hierrr dus.

Het blijkt niet altijd gemakkelijk, die trouw*.

Tja er sluipt een sleur in je relatie en je

*Nee nee nee nee nietus, ik bedoel er niets mee. Heus!

Trein- & trammomenten: op reis

Stationsmomenten: op reis

Op Kavel 1 wordt gewerkt

Te volgen op facebook

meer & meer

In de wachtruimte van de bank renden twee kindjes achter elkaar aan.
Ze hadden allebei een snoepzak vast.

'Nee IK heb de meeste dropjes'
'Nee IK heb de meeste!'

Ze boden tegen elkaar op, de broertjes.

Tot de oudste uitriep: 'Ik heb de meerste!'

We meer dan meer heeft,
heeft altijd genoeg.

Maarten van Roozendaal overleed

In De Gemene Deler zei hij:

'Het leven haalt een smerig geintje met je uit.
Net als je het leven door hebt, ga je dood.'

Verdomme, zo mooi.

Luister die man, in godsnaam!