Fietsen & de stad

Ik ben al drie fietsen aan de stad verloren. Bijna vier, want ook de Volkskrantfiets leek verdwenen. De Volkskrantfiets? Anna, heb je die dan nog? De tragische fiets leek afgekeurd voor verder gebruik, maar na de deskundige blik van de man van vriendin Eja (toendertijd haar verloofde - en nog druk doende indruk op haar te maken, zodanig dat hij zich met gespitste obsessiviteit wel aan de fiets van haar vriendin wilde wijden, of nou, dat is wel een erg onaardige theorie, want ook met de liefde zat het toen al wel goed, blijkens de trouwkaart die omstreeks die tijd verstuurd werd. Nee, waarschijnlijk zag hij gewoon een uitdaging in dat rare barrel dat bij mij op de gang stond te verstoffen - en wie zegt trouwens niet dat vriendin Eja hoogstpersoonlijk die fiets onder handen heeft genomen? Ik stond te koken, en ooggetuigen zijn er verder niet) bleek de fiets als een zonnetje te rijden.

En toen was ie opeens weg, die fameuze Volkskrantfiets.

Anna had het vehikel natuurlijk op de gang geparkeerd, en dan bedoel ik de gang buiten de voordeur, want het gehuurde onderkomen is klein, heeft geen bergruimte, en beneden & buiten is de grote boze stad waar fietsen aan de lopende band gestolen dan wel vernietigd dan wel licht beschadigd dan wel besmeurd dan wel bekrast worden. En het bleef natuurlijk wel de Volkskrantfiets, met zijn potentie van wapperend haar, zoevende snelheid en ander groot genot. Die wilde ze niet zomaar aan de straat prijsgeven, hoe Amsterdam-verantwoord het allerhaast aangekochte onkraakbare ringslot ook was. Dus ze stalde hem, vier hoog achter, nabij haar eigen voordeur, in de gang achter de liftschacht.

Maar toch was ie weg. Hij leek wel gejat. Gejat! Het gore lef! Voor Anna's eigen deur, nota bene! Onrecht! Misdaad! [Een lichte zweem van opluchting moest desalniettemin onderdrukt worden. Geen vragen meer als in 'hoe nu verder, tussen mij en de fiets'. Fiets weg. Stallings-issue verwerkt. Vage fiets met vage problemen verdwenen. Geen kettingen meer die eraf vallen als je net halverwege de eindeloos verre bestemming bent. Gewoon weer fietsen op het onverwoestbare stadsbarrel, dat wél aan de buitenwereld blootgesteld aan de straat gestald staat. Volskrantfiets weg, probleem opgelost.]

Maar ik vond het toch niet kunnen [misdaad, onrecht, etc.], en liet het er niet bij zitten. Verhuurder gebeld: help! Fiets gejat! Uit de gang! Camerabeelden? Veiligheid? Politie?
Alarm! 'Inderdaad! Alarm!', kraaide de verhuurder, en raadde me ook aan even nog met de huismeester te bellen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Huismeester:
'Kijk even in het trappenhuis.'

Dus ik naar het trappenhuis. En daar stond ie, mijn fiets. In het trappenhuis! Persoonlijk door huismeester himself daar neergezet, want mijn fiets op de gang dat is niet veilig in verband met brand, je weet toch. Ik weet natuurlijk zelf ook wel dat er geen fietsen in de algemene ruimte gestald mogen worden, vanwege struikelkansen in panieksituaties, dat is slapstick-achtig ongemak. Duh. Je weet toch! Dus had meneer mijn fiets voor het schokeffect maar even verplaatst.

Nee, in het trappenhuis, dat is extreem veilig als er brand uitbreekt, inderdaad.

Vanaf heden dus gezocht: veilige fietsenstalling.