Oppaskat F. aan de wandel

De oppaskat besloot een wandelingetje te gaan maken.

Wekenlang toon ik mij al van mijn meest kattenliefhebbende zijde, verdraag ik F.'s weeklagen, heimweeaanvallen (baasjes zijn toch minstens een kleine vier weken weg), neiging tot huiselijk geweld (aanvallen op plinten, spinnen, langslopende benen en beschikbare planten, bloemen en ander levend spul) en zeer rommelige aard (overal brokken en kattengrit, om niet te spreken over stukken meubel her en der).
Ook hoor ik haar litanieën aan, ze heeft namelijk zeer veel te bespreken en doet dat op een toon die voor mij simpel mens (zowel dag als nacht) klinkt als 'ik heb honger, voed mij' of 'ik wil aandacht, aai mij' - natuurlijk ben ik maar een tamelijk onderontwikkelde ziel die de verhandelingen over Kierkegaard niet begrijpt, maar ik spreek dan ook geen Kats.

Wat ik zeggen wil, is dat ik in al mijn nederigheid en vindingrijkheid een waardig kattenoppas probeer te zijn.

Kat F. is echter niet tevreden met haar -overigens ruimbemeten- Amsterdamse appartement -en blijkbaar niet met mij!-, en neigt naar de buitenwereld. Zoveel was me na dag 1 wel duidelijk, jawel, maar De Instructies waren dan ook onverbloemd recht door zee: Niet Buiten Laten! Alleen Als Zij Niet Weg Loopt Mogelijk Even Met Je Mee Op Het Balkon Laten Lopen! Anders Binnen Houden! Alle Deuren Altijd Dicht!
En het moet gezegd: oppaskat F. had zich tot dusverre ook vrij deugdelijk en ontspannen gedragen op momenten dat de balkondeuren geopend waren dan wel op momenten dat zij zich, samen met mij, op het balkon begaf om planten water te geven dan wel te molesteren (zij - it wasn't me). Ze snuffelde en dartelde, keek me liefdevol aan en waande zich in de hemel - ik schreef het eerder al: in het diepst van haar wezen is zij een straatkat eerste klas en komt haar ware aard tot volle ontplooiing in Buitenlucht. Oh ja, de vrijheid leek haar welzeker te lonken, maar ze bleef toch altijd braaf in de buurt.

Enfin. De doemvolle dag kwam dat ik haar ging Vertrouwen. En dat is zeer gevaarlijk, lezers van dit blog die hoogstwaarschijnlijk iets willen leren over de omvang van de mens met de oppaskat. Zo nee, stop dan [hier] met lezen en ga iets nuttigs doen.

En zo kon het vervolgens gebeuren dat ik in mijn oneindige naïviteit en kattenliefde oppaskat F. even vol vertrouwen buiten het zicht van mijn ooghoek liet scharrelen. Ik voorzag aan de andere kant van het miniscule balkon de klimop van ruim kraanwater - op een zomerse dag geen overbodige luxe voor z'n immobiel wezen.

En daar ging ze (de klimop bleef overigens staan, mensen met ruime fantasie!).

Met een fikse hup zat oppaskat F. plots op de stoel. Een ferme sprong later zat ze op de twee meter hoge houten gereedschapskast, daarna op die van de buren en...

Weg was ze.

F*******ck! Potjandrie! Doemscenario's vlogen door mijn hoofd: 'ja bedankt voor het lenen van jullie huis, geweldige tijd gehad, de kat? oh nee, die heb ik al een week niet meer gezien, ach, niet huilen, die komt heus wel weer eens, of, hier heb je een goudvis, nee, dat was het enige wat binnen mijn budget - etc.)

Oppaskat F. reageerde geenszins op mijn steeds wanhopiger scanderen van haar naam. Het moet gezegd dat ook geen enkele van de toekijkende zeventien buren reageerde, wat geruststellend was, want kat F. zou wel eens van puur enthousiasme (Faam! Roem! Aandacht!) van de balkonrand kunnen flikkeren tuimelen.


Wordt vervolgd.

Quote van de dag

Droefheid is enkel een muur tussen twee tuinen.

Kahlil Gibran, Libanees schrijver, poeet (1883 - 1931)

Gent

In het oude centrum
van Gent
gaan ze met
hun tijd mee

Midlifecrisisvoorafspiegeling

Ik vrees dat ik later een midlifecrisis krijg. Waarschijnlijk zo
rond mijn vijfstigste, maar waarschijnlijker
nog eerder.
Hoe ouder je wordt,
hoe gekker je gaat denken?
Levensvraagstukken waar ik nu mee worstel
zullen vrees ik
op mijn vijfstigste
irrelevant lijken:
zo irrelevant dat zich
zelfverwijtende spijtvragen
gaan opdringen:

Waarom heb ik niet...
Waarom deed ik niet...
Hoe kwam ik erbij om....
Ik zou als ik nu terug kijk dit...
...anders doen! Wat bezielde me...

Het is goed dat ik dat nu al weet, dan kan ik er alvast rekening mee houden.
Waar een mens zich wel niet druk om kan maken.

Gelukkig heb ik nu andere problemen:

GJ, vriend van E. en fanatiek wordfeuder + stabiel terugleggende tegenstander, opende het spel met een woord voor een astronomisch hoog aantal punten. Dat potje heb ik niet meer gewonnen.

Oma

Oma zoekt een kleurtje voor een nieuw borduur-project

Gesprek 2 met de loopbaancoach

'Dus dierenstages zijn geen optie', sprak de loopbaancoach samenvattend.
'Is er verder nog iets dat je zou willen onderzoeken?'

'Eeeuh.' zei ik, en haalde mijn armen van elkaar om niet zo defensief en sceptisch over te komen.

'We kunnen ook een loopbaanadviestest invullen', zei hij en haalde een dikke stapel papier uit een deprimerende kantoorkast. Hij lachte er enthousiast bij, alsof dat werkelijk heel veel uit ging halen.

Ik zette me zuchtend aan 613 keuzes betreffende leuk-om-te-doen en vroeg me af ik hier niet aan de slag zou kunnen als loopbaanadviestestdigitaliseerder.

Vrouw + Hond in park

Een vrouw wandelt met haar hond over het gras en gooit een tak richting de vijver.
De stok belandt in de bosjes naast haar. Goed mikken kan ze niet bepaald.

Vrouw: 'Oh sorry!'

Hond (haar glazig aankijkend): 'Hmmpff'

Het leek hem verder niet echt te deren, al sjokte hij wel wat gefrustreerd weg richting groenperk. Maar hij kent haar waarschijnlijk al langer dan vandaag en weet dat ze niet de grootste is qua werpvaardigeden.

Vanaf mijn kleedje kijk ik naar hen. Honden zijn wat mij betreft net als auto's: je hebt ze groot en klein, en je hebt bruine, zwarte en witte. In het geval van auto's ook groene en rode. Van rassen en merken heb ik echter geen jota verstand. Hoogstens vermoed ik dat bovenstaande hond en merk-hond was. Iets met hoge poten en spitse kop.

Wat ik wel weet is dat honden leuker zijn dan auto's. Je kunt er dan wel niet snel mee van A naar B (of wel, zoals andere vrouw in park:

'Rufus! Hierrrr! Rufus!' - de vrouw bevond zich duidelijk op plaats A en bewoog zich naar B. B zijnde in dit geval de locatie waar hond Rufus fanatiek, razendsnel en zeer enthousiast naartoe op weg was.)

Honden zijn gewoon leuker entertainment.

Derde hond in park:
'Ik ga hier zitten, gaan jullie maar overgooien met die tennisbal.'
De baasjes gehoorzaamden hem braaf, hij vleide zijn kop op zijn voorpoten en sloot gerustgesteld zijn ogen.

Ik deed hetzelfde, en genoot van de zon.

Introductieweek

Bierfiets, check.
Bus met herrie, check.
Het is weer introductieweek.

Geheugen

Welke dag is het vandaag? Wat heb ik gisteren gegeten?
Dat soort dingen weet ik doorgaans wel,
maar verder is mijn geheugen een drama.

Het is zeer waarschijnlijk dat ik over een paar weken niet meer weet
dat ik mijn scriptie succesvol heb afgesloten.
Wat jammer is.
Tegelijkertijd: misschien vergeet ik ook dat ik werk moet zoeken
de huur moet betalen
en een koers in het leven moet uitstippelen -
dat is namelijk een heel gedoe.

'Wat zou je willen doen?' vroeg de loopbaancoach.
'In een hangmatje liggen op de Maladieven met een cocktail in mijn hand'
dacht ik.

Zei ik niet.

'Iets met dieren misschien.'

'Maar je hebt iets met religie gestudeerd.'
Tja, waar was de loopbaancoach toen ik hem nodig had?

Iets met de voors en tegens van religieuze slagerijen dan?
Of boeddhistisch veganisme?
Maar waar vind je zo'n baan?

'Je kunt natuurlijk ook een snuffelstage lopen bij een dierenpark'
sprak de loopbaancoach wijfelend.

Ja als jij mijn huur betaalt, dacht ik, of als ik mijn huur opeens
mag betalen in olifantenpoep -
wat vrij vruchtbaar schijnt te zijn,
dus de tuinierder die zich in mijn hospita heeft verschranst kan
in dat geval haar lol op.

Dit stukje zou eigenlijk over mijn geheugen gaan.
Zie je wel.

Rania

Als ik films over dansers zie,
voel ik me altijd zo'n stijve hark.
Zeker als het een Braziliaanse film
met super lenige mensen betreft.
Maar de prachtige muziek
en beelden van de zee, de golven,
en de tragiek - mooi.

Fijn om per ongeluk in een Braziliaans filmfestival te belanden.
En dat op een doordeweekse donderdag,
de gewoon-als-alle-dagen-dag waarop ik mijn scriptie heb ingeleverd.

Eind van een tijdperk
of het begin.

Zomer aan de Zuidas

Vannacht is de Vrije Universiteit, van zichzelf geen knapperd, door een grote vriendelijke reus naar een prachtig weiland verplaatst. Ze maakt het verder goed.

Wat is...

...de beste manier om

ruzies van anderen schaamteloos te beluisteren,
uitgebreid de krant te lezen zonder op de tijd te letten,
beurtelings opgepropt te zijn en in zeeën van ruimte te verkeren,
jezelf een chocoladekoek toe te staan,
van landschappen te genieten (maar het hoeft niet),
je te vermaken met cabaretesk personeel

&

eindeloos te mijmeren als je er het geduld voor hebt?



(antwoord zie onder)




Een (liefst vertraagde) treinreis naar de andere kant van het land!

Te veel slaap of te weinig tijd

Mijn lichaam is duidelijk geen ochtendmens.

Ik kan maar met moeite uit bed komen en als ik niet uit kijk geef ik een mep op de wekker (meestal mijn telefoon dus de mep is nogal tricky) en slaap ik twee uur door, vervolgens wakker wordend in paniek over dat shit de dag al weer een eind op gang is.

Een oplossing is de wekker (één of meerdere modellen tegelijkertijd) ver van mijn bed op te stellen, waardoor uit bed komen bepaald een ver van mijn bed show wordt.

Gevaar is dat ik alle opgestelde wekkers een ferme mep verkoop, om weer terug in bed te kruipen met de gedachte "nog vijf minuutjes".

Ander scenario is alle wekkers op verschillende momenten te laten snoozen. Maar mijn ochtendmens is bitter serieus kundig in uitmeppen-en-"nog-even-vijf-minuutjes".

Ik wacht nog op de uitvinding van de koudwaterwekker. De persoonlijke elk-ochtend-een-andere-peptalk-voor-het-aangaan-van-de-dag-wekker. Of misschien zou ik baat hebben bij een weglopende wekker, die tot in de badkamer wegsnelt en alvast de douche aanzet.

Ik zou natuurlijk vroeger naar bed kunnen gaan.

Neeeh.

Been there, never works.

Scripties schrijven in de jaren...zoveel

Mijn hele scriptie is met internet als hulpmiddel geschreven.
Maar laat ik de computer niet vergeten.

Mijn hele scriptie was er niet geweest zonder meerdere computers. Ik kan me niet voorstellen, gewoon echt niet indenken hoe het zou moeten - een werk schrijven zonder mogelijkheid tot kopiëren en plakken, schuiven, scrollen & opslaan - om vervolgens van huis naar universiteit naar ouderlijk huis naar werkplek naar laptop op oppas-adres gewoon door te kunnen werken (ja ik zou die stapel papieren mee kunnen slepen en niet te vergeten alle boeken die ik bij de bieb geleend zou hebben, maar het is gewoon niet te doen met zeven koffers en een grote rugzak - op de fiets).

Mijn literatuur zocht ik in de online bibliotheek. Artikelen printte ik dan wel uit, maar als ik er elders iets in op wilde zoeken waren ze op mijn memorystick beschikbaar.
Ik ben daadwerkelijk voor wat boekwerken naar de bieb geweest, dat wel - maar ze vormen geen hoofdmoot. De meeste bronnen vond ik via internet.

En ik schreef 'maar' een bachelorscriptie.
Stel, een masterscriptie. Of een proefschrift.
Of een boek.

Lang leve de moderne vooruitgang.

Kant en klaar eten

Je kunt je afvragen of kant en klaar eten on-ethisch is
en of je niet veel beter een gezonde én zelfgemaakte maaltijd in elkaar kunt zetten.
In je eigen keuken.
Want koken is leuk, en goed, en je houdt voeling met de ingrediënten.
En de natuur. En je eigen oer-zelf (iets met holenmensen en die hadden ook geen pakjes, laat staan kant en klare lagasne dus of je even het vuur aan wil maken met je stuk vuursteen).

Maar ik heb geen zin vandaag. Ik eet soep. Uit een zak van Unox een grote soepfabrikant. Of een pizza, zo uit de diepvries in de oven.

Ik doe het gewoon. Lekker puh.

Jummmm.

Mensen, mensen

Misschien is onderdeel van de merkwaardigheid van Amsterdam wel de fascinerende concentratie van al die mensen. Daar moet ik in dit tijdelijke appartement ook aan wennen, overal medebewoners. Doe je de gordijnen open kijken er zeventien overburen je huis in.

Goedemorgen!

Alle ingrediënten mixen

Ik heb zin in taart.

Ik ben bijna dertig en ik ben zo'n wannabe Amsterdammer

"Wilt u zich herinschrijven voor het komend studiejaar?"

Nee.

Good for me. Eindelijk volwassen. Nu nog...

(een huis, kind, auto, baan - zo'n baan -
Maar Herman wilde het ooit anders
En denkt daar nu al maanden aan)*

Bovenstaande strofe komt uit een lied van Acda en de Munnik, een bekend lied van Acda en de Munnik. Wie het raadt mag het voor zichzelf neuriën.

- zij waren de eersten die ik Amsterdam hoorde bezingen
Jacques Brel had dat ook al gedaan, maar die klonk niet positief
(en die kende ik nog niet)
Acda en de Munnik waren ook niet al te extatisch:
ze lieten huilen in het Vondelpark,
oeverloos slenteren langs de gracht,
dolen achter het Centraal,
werkloos dromen van de roem en de muziek.

Het zat hun personages niet mee.
Ze observeerden eindeloos verlangen maar geen vervulling.
Maar ze zongen over het gevoel van "Amsterdammer te zijn" -

niet omdat het daar gebeurt, de feesten of de festivals of de grootse zaken -
maar gewoon, om het leven. Zelf ook niet geboren of getogen - maar "wannabe" - ook maar naar de stad getrokken voor studie of een droom, of een meisje

(En ik kwam uit een dorpje
Maar woonde midden in de stad
Alle drie echte Amsterdammers
Zonder dat een van ons er een jeugdherinnering had)**

Net als ik een "wannabe" ben.

De aantrekkingskracht van Amsterdam is moeilijk te beschrijven. Er gebeurt hier niets dat elders niet ook gebeurt.

Waarom zou ik blijven? Met het aflopen van mijn studie eindigt mijn contract met de stad.

Het is duur, vol en het stinkt. Toch trekt het.
En ik wil hier voorlopig zijn, vrees ik.



* Uit: Als het vuur gedoofd is (omdat zij het zijn)
** Uit: Andere Maan (omdat het kan)

Feit en fictie

Je online leven is fictie...toch?

Ik schijn met deze levensovertuiging een minderheid binnen mijn sociale omgeving te vormen.

Gniffelend en in al mijn aandoenlijke naïviteit post ik dan op mijn facebookpagina een poll over een date met ene "Brord" ('wel doen?' 'nooit doen?' 'Brord? wegrennen!', kies A,B,C of voeg D toe en win een etentje bij mij en Brord thuis!) - mijn facebookvrienden in verbijstering achterlatend met de vraag of ik het nou werkelijk meen. Brord, wie da fack is Brord?

Is Anna aan het online daten geslagen, of heeft ze een vage gast opgepikt in de supermarkt? Mindedanouwerklijkwaor? - vraagt dan de Brabantse achterban, nog half gelovend dat ik ene Brord ken. Ja, Amsterdam hè, geen idee wat dat kind daar allemaal uitspookt.

Of nou, die achterban verzin ik dus ook hier ter plekke en dit zouden ze dan fictief kunnen vragen, met hun charmante doch in mijn ogen lichtelijk grof aandoende Oost-Brabantse accent.

In het echte leven hou ik helemaal niet van doorgestreepte zinnen, maar op dit blog wel. Ergo: dit blog is fictie. Of wacht, dat onderstreept mijn punt niet echt. Wat was mijn punt ook weer?

(Ondertussen voor liefhebbers van oostelijk Brabant: Meer dialect)

Oh ja, fictie. Als ik een foto van het vertragingenbord van de NS op mijn facebook plaats (want zo'n fancy kijk-ik-kan-werkelijk-alles-tonen-wat-ik-van-minuut-tot-minuut-doe-telefoon heb ik tegenwoordig) waarop de trein naar Heerhugowaard 2.25 uur (!) vertraging heeft, belt mijn moeder (die mijn wilde bestaan meekrijgt denkt mee te krijgen via facebook) met de vraag of ik niet eenzaam en verschrikkelijk zielig sta te vernikkelen op een verdwaald station ergens te lande.

Nee, ik zit op de bank voor de tv en S. schenkt net een kopje thee voor me in, hoezo?

Oh die foto, ja dat was eh, nou ja, gewoon een foto van een bord met vertraging, van de NS je weet wel. Die doen handel in vertraging. Wel vervelend voor die mensen die in die trein zitten. Maar niet voor mij. Ik ging trouwens helemaal niet naar Heerhugowaard.

Een vriendin van me is ervan overtuigd dat, in het kader van fictie, iedereen op sociale media haar beste en meest mooi geconstrueerde zelf laat zien. Geboetseerd tot perfectie. Een fictief zelf? Ja, maar dan die versie van jezelf waarvan alleen jij heel gelukkig wordt. Anderen raken er heel depressief van als ze je aanklikken - omdat hun leven nu eenmaal niet zo op rolletjes loopt als dat van jou. Waarna ook zij zich gelukkig, succesvol en geslaagd gaan voordoen op facebook, allengs meer klikkende facebookers depressief makend, die dan weer, etcetera.
Daar zal wel een kern van waarheid in zitten.

Maar ik zet zelf no way mijn foto's (mocht er al een geslaagde tussen zitten) online (wel dus, maar dit blog is fictie). Ik vertel ook niet mijn levensverhaal op facebook. Ik hou niet mijn vrienden op de hoogte van mijn pogingen de perfecte jurk te vinden (inclusief foto's live vanuit het pashok), maar ik gebruik facebook als een grappige en een blije manier van communiceren. Om contact te houden waar de telefoon niet werkt ('hee, ik bel even 1 seconde om te zeggen dat ik dat boek ook aan het lezen ben, nou doei!') en afspreken niet kan (ding dong! 'oh ik moet weer door ik heb nog zevenendertig andere mensen te bezoeken en dat allemaal in één avond en in heel nederland!').

Facebook is leuk, maar meer is het niet. Nu exit post, ik ga weer naar mijn niet-fictieve leven.

Jacq V. van Boris V.

Begin ik na jaren twijfelen een blog
geïnspireerd door lichtend voorbeeld Jacq V. van liefdagboek.blogspot.com
blijkt zij Blogger na jaren twijfelen
te hebben verlaten
voor wordpress
hummm, dat beduidt vast iets.

Jacq's nieuwe huis

Scriptieschrijven

Ik zit hier niet voor een vakantie, maar voor het afronden van mijn scriptie.

Dat heuglijke gebeuren is zich nu aan het voltrekken
of nee nou nu zit ik een blog te schrijven
en dat is goed nieuws en oh ja tijd voor een feestje!

Nog twee hoofdstukken herzien en dan kan de laatste 'onaffe' versie vanmiddag vanavond naar mijn begeleider. Dan geeft zij nog wat tips om een ander onderwerp te kiezen en opnieuw te beginnen en dan ben ik ...klaar met mijn opleiding.

En wat dan?
Een master?

Oppaskat

Yep. Deze kat is out of control.

Fussaaaaaaaaa!
Ik noem haar Fuzza tha Puzzah. Spreekt Engels en Kats, en veel. Mauwt een end in de rondte, heeft veel te vertellen. Hangt graag in gordijnen en loert naar het gat van het raam - ze schijnt vroeger een buitenkat geweest te zijn, maar die tijden van weleer zijn voorbij. Verhuizen van het Nepalese buitenleven naar de beslotenheid van een Amsterdams appartement moet tergend beperkend zijn. "She needs a lot of love" verzekerde haar baasje me. Klopt.

Klein lichtpuntje op haar dag: de muizen. Amsterdam heeft een interessante geschiedenis met muizen, of vooral, veeeel muizen. Ze schijnen in Tuschinski in je popcorn te gaan zitten als je niet uitkijkt. Op de Universiteit rennen ze van restaurant naar kopieerapparaat en terug. Bij de La Place bevolken ze 's nachts de bakkerij (oh horror).

Dus in het kader van indoor entertainment vind ik het niet gek dat mijn oppaskat haar rondjes langs de plinten maakt en speurt naar muizenholletjes.

Als ze 's nachts lawaai maakt blijf ik lekker in mijn bed liggen en denk er het mijne van.

Rivierenbuurt

Een avondwandeling door de straten der wateren: Waalstraat, Amstelkade, Scheldeplein.

Ik wandel langs donkere en verlichte woonkamers naar de Amstel en weer terug.

Weinig mensen thuis, zo lijkt.
Zijn ze op vakantie?

Misschien zijn ze uit, de bewoners van deze buurt. De stad in, het bruisende leven levend, theater, film, cultuur, de kroeg in!

Misschien niet.

Over de rivier roeien twee mannen op fors tempo langs de plek waar ik sta. Ze verdwijnen met de laatste avondzon.

Als ik terug langs de huizen loop valt op dat de ene helft van de thuisgebleven bewoners naar de Olympische Spelen zit te kijken (schietsport en kogelstoten zijn, zeg maar, niet echt mijn ding) en dat een klein aantal mensen zich vermaakt met het door mij gemiste Zomergasten van de vpro*.

Verder onderzoek wijst uit dat de bakfiets hier zeer populair is. Ik struikel over zeker zeven gevallen die de trottoirs (ont)sieren.

Bij thuiskomst hangt poes F. in de gordijnen. Duidelijk gevalletje van 'opvoeding gezocht'.

*Van journalist J. krijg ik per sms kerend persbericht door dat de gast een migraineaanval kreeg en de uitzending is stopgezet. Live op tv, ik zeg je, bij Zomergasten is meestal altijd wel wat te beleven. Regie-overweging: gast aan contract houden en met migraineaanval en al op tv vertonen? Camera's meenemen naar kleedkamer? Gast liggend op bed met ooglapjes op verder interviewen (presentator Jan als een soort moderne Freud naast de divan)? Nee, de tijden van Big Brother liggen gelukkig achter ons. De gast mag naar huis, de kijker mag een boek pakken.

Thee, boek, kat (die staart achterna rent). Ook zonder tv volop entertainment.

Zomergasten

Ik kijk graag naar Zomergasten.
Sommigen zullen het ellenlange ego-tv vinden.
Anderen simpelweg zinloos saaaaaai, met langgerekte aaaa.

Het vergt concentratie en een beetje doorzettingsvermogen, maar dan kan het zeer spannend zijn: je weet namelijk niet wat er gaat gebeuren.

En dat is, ja, spannend! Hoei!! Ga op het puntje van je stoel zitten en zie:

- Zal de gast een vooringenomen hekel hebben aan de presentator en deze minzaam passief agressief uiten met dodelijke stiltes en priemende blikken?
- Zal de presentator zijn gast overvallen met persoonlijke vragen die deze niet wil beantwoorden, maar in drie uur live televisie niet kan ontduiken?
- Zag ik daar een flirt tussen beide heren/heer-dame/beide dames?
- Blijkt de presentator een hork die geen vraag of verhaal normaal kan vasthouden en zijn gast over irrelevante zaken laten doorbabbelen terwijl zij/hij/het zelf twijfelend op haar/zijn blaadje kijkt en piekert over een bruggetje naar het volgende fragment?

Je weet het niet. Daarom: Ideale zomerzondagavond-tv, onthaastend, boeiend, intermenselijk fascinerend. Spannend, leerzaam. Er zit altijd wel een tergend vreemd, onbegrijpelijk of hilarisch fragment tussen de wazige gesprekken dat uitnodigt meer te zien dan je normaal zou zien. En als het saai is dan is dat weer interessant.

Er is altijd meer te beleven dan in een gemiddelde aflevering van 'Take me out' (wie het kent mag bekennen er ook met mateloze interesse naar te kijken/te walgen over Britt Dekkers collega's)

Klein minpuntje voor zomergasten vandaag: mijn huidige adres heeft geen tv.
Dat wordt een goed gesprek met Kat Fussa - of een boek lezen.
Een boek. Boek! Saaaaaai.

Ik ben bijna dertig en ik hou niet van amandelspijs

Ik hou niet van amandelspijs. Wat is er mis met me?

Tegenwoordig lust ik slagroom en spruitjes (maar niet tegelijkertijd, en het eerste liever dan het tweede) en zelfs zuurkool krijg ik weg.

(Ja, als kind lustte ik geen slagroom - zeer raar)

Boerenkool, vind ik anno nu ('s winters) genoegzaam lekker.
Tofu ook, mits goed gekruid.
Die vage groene groente met die vieze smaak, hij kan. Mits goed weggewerkt, liefst kwam er een blender aan te pas. Voor degenen die niet weten waar ik het over heb: ik bedoel natuurlijk ... eh, ik veracht deze groente zodanig dat er in mijn geheugen geen plaats is voor zijn naam. Ik bedoel niet broccoli. Toch eet ik hem op, zij het met zeer veel mate.

Maar amandelspijs, nee.
Het is problematisch en terugkerend ongemak met kerstmis als de geijkte kerststol ter tafel komt. Weigeren is onbeleefd. Aan de hond geven gevaarlijk, de dierenarts heeft meestal tenslotte ook gewoon kerstvakantie.
De plant achter me biedt uitkomst. Van het balkon mikken is te riskant.

Maar nu vriend S. aandringt op een amandelspijspannenkoek krijg ik nogal kerstelijke problemen. Toegeven en al jummm-end blijven glimlachen, met daarna een innig aanspreken van de plant achter me? Bruutweg weigeren?

'Dat lust ik niet' - het voelt niet echt volwassen.

Foto's

Ik zou een foto willen plaatsen op mijn blog, maar ik weet niet hoe dat moet. Dat is schrijnend. En nogal amateuristisch.
Ai.

Boekwinkel. Kassa. Twee boeken, allebei om weg te geven.

"Is er een kado voor een man bij?" vraagt de dame.
'Hoezo?" - ik kijk haar verbaasd aan.
"Nou, dan doe ik het in papier met minder bloemen."

Ik zucht.

En laat het kado voor een vriendin inpakken met streepjes-papier en het kado voor een vriend met bloemetjespapier. Ha.
En nu maar hopen dat zij daar niet van omvallen.

Studiezaal

De studiezaal op de zevende verdieping - een woensdag in juli. Buiten: zomer. Vlijt alom hier, door iedereen, en ook door mij. Hoofdstuk drie, ik zal je bedwingen! Iedereen lijkt hier aan een scriptie te ploeteren, ik zie overal pdf-bestanden en woordenbrijen met door een begeleider ingevoegde opmerkingen in roze zijvlakjes. Er wordt druk getypt. Sommige bewoners van deze productieve verdieping spreken met een zweem van weemoed over hun minder onfortuinlijke vrienden die de luxe hebben hun middag aan de heerlijkheden van park of strand te besteden. Zij wel. Zon, warmte, een weemoedig verlangen, en hierbinnen de noodzaak tot meerdere laagjes kleding om de koelte van de airco te weren uit de stramme botten. En de hersenen. Die gaan door hitte in de slaapstand, maar ook door deze door de universiteit gefaciliteerde vrieskou. De stress inherent aan het schrijven van een scriptie zorgt toch al voor verkrampte spieren, die ook niet welwillend reageren op de taaie uitdaging van luchtverkoeling. Het lichaam schreeuwt naar buiten te willen rennen, en "nee!" - de geest interumpeert en verordonneert harde arbeid. Die scriptie moet af, liever nu dan "ooit". Mening wetenschappelijk slagveld wordt hier betreden, in deze studiezaal op de zevende verdieping. Niet voor het eerst hier te observeren: een flirtend paartje dat geen acht slaat op de ongeschreven regels van de fluisterzone. (ongeschreven? Het bordje boven de ingang zegt toch duidelijk 'fluisterzone') Zij: 'Liefje, ga jij dan een flesje water voor me halen' Hij: 'Nee waarom zou ik dat doen, ja, je bent een prinsesje, dat weet ik' (einde scene)