Klokken

Het carillon van de Vrije Universiteit klonk over de Zuidas.

Het werd bespeeld door een zo te horen geoefend beiaardier
niet door een
naar boven geglipte eerstejaars
die stiekem zat te pingelen
(maar hoe stiekem kan het bespelen van een carillon zijn?)

De speler moest zich bevinden in het hokje bovenop
de zestiende verdieping van het gebouw, te beklimmen
via een smal trappetje.

Vrolijk schalden de klokken over de Boelelaan
terwijl ik me vanaf station Zuid naar de VU begaf.

Vreemd om te horen
ik associeer zulke klingelende klokken met een historische binnenstad
en oude gebouwen.

Mooie oude gebouwen.

De VU is dan wel oud & gedateerd, maar niet pitoresk of bezienswaardig.
Niet zoals de 17e eeuwse panden in de binnenstad van Amsterdam.

Het gebouw is een betonnen kolos uit de jaren '70 van de vorige eeuw
en zoals ik eerder zei
niet bepaald bekoorlijk ogend -
al ligt dat aan de blik waarmee je kijkt.

In zekere zin kleeft aan elk gebouw iets moois,
ook aan de grijze VU
maar dat zit hem dan vooral in de inhoud,
en in wat er aan leven tussen de muren plaatsvindt.

(midden in een weiland van zomerbloemen
schuilt er trouwens bepaalde waardigheid in het gebouw
- wat zeg ik -
ook zonder weiland heeft het gebouw karakter,
essentie en
bruisende levendigheid.

Maar schoonheid?

Kracht ja, zoals het zoals vandaag de regen weerbarstig
als een enorme rots
weerstaat.)

Er klonk een carillon over de Zuidas.

Het was jammer om binnen
aan het werk te moeten.