'k è da ier wel, dadde sommigtes dèènkt eej maotje, da wulluk nie weetu'
Mijn nieuwe collega (in hartje Amsterdam, I must add) spreekt onvolprezen volbloed Brabants. Ik kan helaas mijn afkomst niet verloochenen, blijkt, want het taaltje blijft ook tot ver na werktijd in mijn hoofd na-banjeren.
In die zin ben ik blij dat ze er morgen niet is, maar alleen voor de linguïstische rust hoor, want verders ist un schàt van un mèèns.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf hier iets, als je daar zin in hebt!