Ik ben geen brood-eter.
Abe had brood gemaakt, zelf brood gemaakt. Daar zaten abrikozen en krenten in,
het was wit en zacht,
en dat vond ik heerlijk.
Dat was met liefde bereid en met liefde gegeten.
Meestal eet ik brood op het werk. Brood van de supermarkt. Met kaas.
Uit een broodtrommel of een boterhamzakje,
waar het brood al sinds die ochtend de lunch afwacht.
Het is dagelijks brood en dus te prijzen,
maar ik vind het niet lekker.
En daarover voel ik me schuldig.
Brood is voor het westen wat rijst is voor het oosten: de basis van het dieet.
Het symbool voor voedsel in het algemeen.
Brood breken en delen.
Een broodmaaltijd.
Droog brood dat als laatste overblijft om van te leven.
In mijn brood spiegelt zich het voedselprobleem van de wereld en de rijkdom van het broodrijke westen.
Maar het is mijn minst favoriete eten.
Ik geniet extra van mijn avondmaaltijd en troost me met de gedachte dat ik altijd nog
1. naar Italie kan emigreren voor twee warme maaltijden per dag of
2. stokbroden kan gaan eten, want die vind ik wel te allen tijde lekker.
Andere troost: al het brood dat ik niet eet blijft over voor anderen.
Spiegel je rijkdom in je brood, en voed de wereld met wat je uitdeelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf hier iets, als je daar zin in hebt!