dinsdag 18 februari 2014
Een nieuwe plek
Verhuisbericht!
Je kunt me hier bezoeken: http://annaobservatory.wordpress.com/
Kom altijd binnenvallen, aan- of onaangekondigd.
Neem je goede humeur of je ochtendchagrijn mee. Breng ook je vrienden en onbekenden.
De thee, de koffie, de taal - ze staan klaar (zelf inschenken).
Op de hoogte blijven? Klik op 'volg' rechts onderaan de pagina en schrijf je in met je emailadres.
Zie ik je daar?
dinsdag 7 januari 2014
dinsdag 31 december 2013
Oscar
Oscar is op weg naar zijn moeder in Vlissingen.
Dat mag, dat is niet wettelijk verboden, ik heb er geen bezwaar tegen. En als je dan in de trein zit mag je ook gerust je moeder even bellen dat je er aan komt. En even melden dat je om 13.16 zult arriveren. Zelfs als je in een stiltecoupé zit. We kunnen nu eenmaal niet allemaal doorgewinterde reizigers zijn en ons subtiel gecultiveerd omgevingsbewustzijn inpluggen op de medebewoners van de treincoupé.
'Ik kom er aan hoor mams, ik heb alleen nu een slechter bereik want zodra je Rotterdam uit rijdt wordt dat minder. Buiten de randstad is dat zo. Tunnel mam, mam! Mams? Hoor je me nog?'
Bij slecht bereik gaat de gemiddelde Oscar een stuk luider praten. Maar hij weet ondanks de povere provinciale techniek af te spreken dat zijn mams hem ophaalt op het station van zijn Zeeuwse bestemming. Einde telefoongesprek.
Ik wist al een tijdje niet meer wat ik op mijn weblog moest schrijven, maar Oscar redt me.
Hij komt aan zijn accent horen uit Rotterdam - mijn tweede clue daaromtrent is dat hij aldaar de trein in stapt. Anna, Sherlock. Spoorzoekertje is het, onopvallend de herkomst van de medereiziger traceren. Toch woont zijn moeder er niet - die woont in Vlissingen, dat weet met mij iedereen in deze coupé inmiddels.
Ik schat Oscar een jaar of 55 en kijk schalks opzij, want ik ben dol op onaangepaste reizigers. Vragen waarom zijn moeder in Vlissingen woont doe ik niet. Eerst observeren. Grijzend, staartje, ietwat gezet. Leren jack.
[Mezelf kennende blijft het trouwens bij observeren. Laatst zat ik in de trein met iemand die een Googleglass droeg. De halve trein stortte zich op de jongen, die vol passie de Googleglass presenteerde als betrof het een fotocamera in 1882. De menigte bestookte hem met vragen. Ik observeerde het gesprek, maar mengde me er niet in, al vroeg ik me dringend af of hij wellicht gesponsord werd door mister Google himself. Niemand stelde die vraag, dus ik zal het nooit weten.]
Hij begint zich om te kleden. WTF! [mijn editor Abe vindt dat ik dit er uit moet halen, maar ik hou gewoon van de geschreven variant van 'grutjes!'] Oscar, die net zijn moeder heeft gewaarschuwd dat hij er aan komt, en die -heb ik in de gauwigheid geconcludeerd uit zijn kledingstijl- een alternativo is die motor rijdt en Orwell leest*, die zo luid telefoneert met zijn mams dat ook de vrouwen in het vierzitje voor me pruttelend beginnen te morren over de jeugd van tegenwoordig (!), begint zich om te kleden.
*(ik check ALTIJD de kaft van het boek, dat kan niet anders, en dat wordt een vreselijk gemis als de E-reader iedereen bereikt zal hebben)
Dat de vrouwen voor me morren zegt trouwens meer over de mevrouwen in kwestie dan over Oscar. Ja, hij is luid en onaangepast, maar dames, hij behoort zeker niet tot de jeugd van tegenwoordig en hoe oud zijn jullie dan wel niet en laat je universele liefde naar iedereen stromen ook naar je medereizigers ontspan ontspan ontspan denk liefde laat het gaaaaaaan zennnnn.
Maar laat ik het bij Oscar houden.
Ik kijk niet verder opzij dan mijn oogspieren me in hun subtiele lenigheid toestaan. Ik verrek mijn oogspieren vervolgens. Niet zozeer om Oscar in vol ornaat te kunnen zien dan wel halfnaakte mannen in de trein te begluren, maar omdat ik wil weten hoe ver hij gaat in een toch redelijk volle trein. Ik kan het niet zien en veins te lezen.
Dan begint het doordringend naar zweet te ruiken, en het gemor op de bankjes voor me wordt luider. Oscar! Als je je omkleedt in onze coupé, wees dan tenminste zo beleefd je 's morgens te douchen. Zijn mams heeft hem waarschijnlijk ook al eens aangesproken op zijn onhygiënisch gedrag - goed, om een enigszins patente indruk te maken is een fris T-shirt dan wel verstandig als je bij haar op de koffie gaat.
Opeens ruik ik iets bloemerigs. Dus toch consideratie met de coupégangers en even de deospray ter hand genomen? Houdt mams van een fris geurende zoon? Of zouden de vrouwen voor me afkeurend hun flesjes eau de parfum te voorschijn hebben getoverd?
Ik denk het laatste. Oscar is alweer aan het bellen. Met zijn vriendin dit keer. 'Ik heb lekker geslapen schatje, jij?'
Het blijft bij observeren. Oscar heeft geen tijd om met me te praten, en ik pieker er verder niet over hem aan te spreken. Ik schrijf een blogpost en doe verder alsof ik lees. Iedereen gaat zijns weegs en arriveert met de trein ter plaatse, ergens op het traject Rotterdam - Vlissingen. Naar ik aanneem kust Oscar zijn moeder om 13.17 en rijdt zij met hem naar haar huis.
Dat mag, dat is niet wettelijk verboden, ik heb er geen bezwaar tegen. En als je dan in de trein zit mag je ook gerust je moeder even bellen dat je er aan komt. En even melden dat je om 13.16 zult arriveren. Zelfs als je in een stiltecoupé zit. We kunnen nu eenmaal niet allemaal doorgewinterde reizigers zijn en ons subtiel gecultiveerd omgevingsbewustzijn inpluggen op de medebewoners van de treincoupé.
'Ik kom er aan hoor mams, ik heb alleen nu een slechter bereik want zodra je Rotterdam uit rijdt wordt dat minder. Buiten de randstad is dat zo. Tunnel mam, mam! Mams? Hoor je me nog?'
Bij slecht bereik gaat de gemiddelde Oscar een stuk luider praten. Maar hij weet ondanks de povere provinciale techniek af te spreken dat zijn mams hem ophaalt op het station van zijn Zeeuwse bestemming. Einde telefoongesprek.
Ik wist al een tijdje niet meer wat ik op mijn weblog moest schrijven, maar Oscar redt me.
Hij komt aan zijn accent horen uit Rotterdam - mijn tweede clue daaromtrent is dat hij aldaar de trein in stapt. Anna, Sherlock. Spoorzoekertje is het, onopvallend de herkomst van de medereiziger traceren. Toch woont zijn moeder er niet - die woont in Vlissingen, dat weet met mij iedereen in deze coupé inmiddels.
Ik schat Oscar een jaar of 55 en kijk schalks opzij, want ik ben dol op onaangepaste reizigers. Vragen waarom zijn moeder in Vlissingen woont doe ik niet. Eerst observeren. Grijzend, staartje, ietwat gezet. Leren jack.
[Mezelf kennende blijft het trouwens bij observeren. Laatst zat ik in de trein met iemand die een Googleglass droeg. De halve trein stortte zich op de jongen, die vol passie de Googleglass presenteerde als betrof het een fotocamera in 1882. De menigte bestookte hem met vragen. Ik observeerde het gesprek, maar mengde me er niet in, al vroeg ik me dringend af of hij wellicht gesponsord werd door mister Google himself. Niemand stelde die vraag, dus ik zal het nooit weten.]
Hij begint zich om te kleden. WTF! [mijn editor Abe vindt dat ik dit er uit moet halen, maar ik hou gewoon van de geschreven variant van 'grutjes!'] Oscar, die net zijn moeder heeft gewaarschuwd dat hij er aan komt, en die -heb ik in de gauwigheid geconcludeerd uit zijn kledingstijl- een alternativo is die motor rijdt en Orwell leest*, die zo luid telefoneert met zijn mams dat ook de vrouwen in het vierzitje voor me pruttelend beginnen te morren over de jeugd van tegenwoordig (!), begint zich om te kleden.
*(ik check ALTIJD de kaft van het boek, dat kan niet anders, en dat wordt een vreselijk gemis als de E-reader iedereen bereikt zal hebben)
Dat de vrouwen voor me morren zegt trouwens meer over de mevrouwen in kwestie dan over Oscar. Ja, hij is luid en onaangepast, maar dames, hij behoort zeker niet tot de jeugd van tegenwoordig en hoe oud zijn jullie dan wel niet en laat je universele liefde naar iedereen stromen ook naar je medereizigers ontspan ontspan ontspan denk liefde laat het gaaaaaaan zennnnn.
Maar laat ik het bij Oscar houden.
Ik kijk niet verder opzij dan mijn oogspieren me in hun subtiele lenigheid toestaan. Ik verrek mijn oogspieren vervolgens. Niet zozeer om Oscar in vol ornaat te kunnen zien dan wel halfnaakte mannen in de trein te begluren, maar omdat ik wil weten hoe ver hij gaat in een toch redelijk volle trein. Ik kan het niet zien en veins te lezen.
Dan begint het doordringend naar zweet te ruiken, en het gemor op de bankjes voor me wordt luider. Oscar! Als je je omkleedt in onze coupé, wees dan tenminste zo beleefd je 's morgens te douchen. Zijn mams heeft hem waarschijnlijk ook al eens aangesproken op zijn onhygiënisch gedrag - goed, om een enigszins patente indruk te maken is een fris T-shirt dan wel verstandig als je bij haar op de koffie gaat.
Opeens ruik ik iets bloemerigs. Dus toch consideratie met de coupégangers en even de deospray ter hand genomen? Houdt mams van een fris geurende zoon? Of zouden de vrouwen voor me afkeurend hun flesjes eau de parfum te voorschijn hebben getoverd?
Ik denk het laatste. Oscar is alweer aan het bellen. Met zijn vriendin dit keer. 'Ik heb lekker geslapen schatje, jij?'
Het blijft bij observeren. Oscar heeft geen tijd om met me te praten, en ik pieker er verder niet over hem aan te spreken. Ik schrijf een blogpost en doe verder alsof ik lees. Iedereen gaat zijns weegs en arriveert met de trein ter plaatse, ergens op het traject Rotterdam - Vlissingen. Naar ik aanneem kust Oscar zijn moeder om 13.17 en rijdt zij met hem naar haar huis.
vrijdag 13 december 2013
Aanstaand kerstconcert
Het koor repeteert voor een kerstconcert.
Ze zingt en fluistert en lacht -
en zal zenuwachtig zijn wanneer ze gaat optreden.
Soms kijken de zangers zo serieus
dat het publiek wel móet denken dat het een ernstige zaak is, dat zingen.
En dat is het ook.
'Put uit je emotionele bibliotheek', zegt de dirigent.
Natuurlijk, put daar uit - maar kun je dat
twintig lieflijke,
vrolijke,
gospelachtige,
verstilde en
ruimhartig warme kerstliederen lang?
'Focus', dringt de dirigent aan. 'Blijf gericht op wat je zingt
want daarmee raak je je publiek.'
Maar soms ben je al zingend gewoon even afgeleid.
Door een dingetje op het plafond. De boodschappen van morgen
en wat is ook weer het volgende nummer? Ik moet me concentreren,
en optreden is eng en zenuwslopend. Is dat mijn nicht, op de tweede rij?
En Jezus, hoe kom ik over als ik zingend op een podium sta?
Jezus, ja, het kind in de voederbak in vroeger Bethlehem
dat is waar ook
Het koor zingt ook zijn verhaal
[Soms gaat kerst meer over kerstlampjes dan over de geboortedag van een nogal wonderlijk verwekte zoon die blinden laat zien en al rondreizend andersoortige wonderen zal verrichten wanneer hij de babyleeftijd ver voorbij is - de man van het licht in de duisternis]
Maar licht is licht, nietwaar?
woensdag 4 december 2013
Tips van prutsers voor prutsers
Ik verklap het vast
Het past in je kast
In dit cadeau zit een boek
En het gedicht is verder zoek
Sint
Het past in je kast
In dit cadeau zit een boek
En het gedicht is verder zoek
Sint
dinsdag 3 december 2013
maandag 2 december 2013
vrijdag 22 november 2013
maandag 18 november 2013
Het IJmeer op een mooie dag
...zicht op Noord nabij haven IJburg
...het strand heet Blijburg
en er staan Boeddha's.
Ik woon op een vakantie-eiland!
vrijdag 8 november 2013
Heleen #2
Heleen en ik treffen elkaar in café Dwaze Zaken aan de Prins Hendrikkade.
Ik ken het café van de jazzconcertjes. Plus een fascinerende mozaïeken-wc, maar dat is nou niet direct de hoofdreden om er heen te gaan. Men serveert er (in het café, niet in de toiletten) lekkere fruitsappen en is vriendelijk.
Zij, mijn lang-niet-gesproken-vriendin van vroeger, komt op de fiets. Ik ook. Import-Amsterdammers. We wonen allebei volkomen de andere kant op: zij in Nieuw-West, ik op IJburg. Zal de afstand groot zijn? Vroeger konden we het goed vinden, dus ik verwacht geen problemen. En de plek waar je woont in Amsterdam is nooit symbolisch, dat weet iedereen. De plek waar je woont, dat is de genade van
We nemen plaats bij het raam, het is gelukkig niet druk. Ik vind het best spannend om af te spreken: zal het nog zo zijn als vroeger? Willen we de vriendschap weer oppakken?
Of zijn we veranderd, uitgepraat? Wisselen we kleine herinneringen uit om daarna ongemakkelijk zonder tekst tegenover elkaar aan tafel te zitten? Ik kan niet tegen stiltes. Dan ga ik babbelen.
Heleen is niet veranderd in haar uiterlijk. En ik herken haar lach, en de manier waarop ze praat. Ze is levendig en vrolijk.
Haar stem is me vertrouwd, ze vertelt dat ze zich onze telefoongesprekken nog herinnert en vertelt dat ze thuis een map heeft met onze 'doorgeefbriefjes' van tijdens de lessen Scheikunde en Engels.
Wanneer we geen meeslepende zaken te bespreken hadden deden we een woordspel dat eruit bestond dat je een woord opschreef dat begon met de laatste letter van het vorige woord. Ja, we hadden weinig eisen, qua vermaak.
'Vissenkoppen'
'Nuchterheidskeuring'
'Gchromosoom'
'Mwa, je speelt vals!'
'Stekelvarkensboerderij'
'Joligheidsaanval'
'Langeafstandsrelatie'
'Echtheidskeurmerkgarantiecontroleerder'
'Rolmops'
'Saaie les scheikunde'
'Enkelvoudig ik ben het beu'
'Und so weiter'
Want Deutsch hadden we ook samen.
Herinneringen ophalen gaat goed, so far erg geslaagd, deze reünie.
woensdag 6 november 2013
Fietsersupdate
Omdat ik alhier toch zomaar even publiekelijk bekend had gemaakt dat ik me voornam om
Want dat doe je, tegenwoordig. Even een update.
Dus bij deze: Anna, hoe gaat het met je fietsplan en het aankweken van wilskracht?
Fiets: ja! Tram: nee!
Hou je het een beetje vol, wonen op IJburg en werken in Amsterdam - en dan al dat heen en weer fietsen, juist nu het herfst wordt en het weer guur verkilt?
Ik moet zeggen, de afgelopen weken heb ik me kranig verweerd tegen luiheid en watervrees: ik fiets er lustig op los. Naar baantje een: vijfenveertig minuten heen en dito minuten terug, en op maandagen naar baan twee: dertig minuten heen en dito terug. Dat betekent IJburg af, over het Amsterdam-Rijnkanaal, door Oost, over de Amstel en langs de Rivierenbuurt, bijvoorbeeld. Of IJburg af, langs het kanaal, het Nieuwe Diep en de Ringdijk richting Centraal Station. Ja, je ziet heel wat van Amsterdam, op de fiets.
Gistermorgen regende het.
En niet zo'n beetje ook.
Maar, en daar komt het tenslotte op aan, ik besloot me niet te laten kisten.
De evaluatie, kortom:
Heenweg: de tot op heden dikste hoosbui van 2013 (lang leve het in september aangeschafte regenpak)
Terugweg: droog, zon & enkel wat wind.
Go, Anna, go (je moet jezelf toch even complimenteren wanneer het goed gaat).
Verhalen schrijven op dit blog, achter mijn computer, kost - hoera - nul minuten fietstijd.
Maar van schrijven is vast nog nooit iemand gezonder geworden.
dinsdag 29 oktober 2013
#storm
Zelf was ik vorige week al van mijn fiets gewaaid dus ik bleef voorzichtig uit de wind, gisteren.
Daartoe was ik verder ook anderszins gemotiveerd vanwege een contractuele verbintenis met De Baas.
De Baas was dan ook degene die ervoor zorgde dat ik gedurende de hele storm veilig binnen zat.
Attent, toch?
Op het werk waaiden de bladeren langs het raam en kwamen de verhalen langzaam via de media naar binnen. Ook collega's brachten hun eigen stormleed mee de werkvloer op.
Op twitter, en als headline bij de Volkskrant, stond vrijwel de hele dag:
"Yes, me school half ingestord" - citaat van een vet blije scholier, aan het chillen met zijn matties - bij windkracht tien.
Eeuwig zonde denk ik dan: juist jij hebt je onderwijs hard nodig, gast.
Amsterdam centrum, gisteren.
vrijdag 25 oktober 2013
NS Klantenservice
Het werd tijd om te bellen met de NS Klantenservice, al zijn dat doorgaans niet de meest opbeurende gesprekken:
'Waar blijft de Fyra? Ik sta hier al een week!'
'Het is diep in de nacht en dankzij jullie heb ik de laatste tram gemist. De nachtbus komt pas over een uur. Ik heb honger!'
Of, in mijn geval:
'Mijn voordeelurenabonnement loopt af en ik ontving een onsubtiel en dwingend aanbod voor een van jullie nieuwe malafide abonnementen ('voor maar 99 euro per maand!'). Terwijl ik in mijn huidige abonnement gelokt ben met de voorwaarde dat ik die eeuwig kon blijven verlengen, voor een zacht prijsje. Nu weet ik wel dat niets voor eeuwig is, maar een duurder abonnement met slechtere voorwaarden, hoeveel 'korting' ik ook krijg, daar word ik niet blij van. Dat noem ik een onvoordeelurenabonnement!
Eh, vriendelijke klantenservicemedewerker, wat ben je lief!
...help?'
Het is donderdagochtend en degene die ik aan de lijn ga krijgen is ook net aan haar of zijn dag begonnen. En werkt bovendien bij de NS-klantenservice. Voorzichtigheid geboden dus, die persoon heeft het ook niet makkelijk in het leven.
Direct om acht uur hang ik aan de telefoon. Ik vraag me af of klagende klanten die meteen na openingstijd bellen meer irritatie opwekken: dat zou wel tegen me kunnen werken. Had ik later op de dag moeten bellen?
Er klinkt een verdacht rustgevend muziekje.
Ik noem dat onheilspellend.
Ik overdenk de strategie. Mijn begroting voor komend jaar is toch afhankelijk van de welwillendheid van de medewerker die me te woord gaat staan. En van mijn gesprekstechniek. Charme inzetten, een autoritaire houding aannemen, boos worden? Korting of geen korting - that's the question.
Vriendelijkheid en vreugde, kalmte - dat werkt het beste denk ik. Tenzij diegene een ochtendhumeur heeft natuurlijk. Dan ben ik kansloos. Weer zo'n zeurende reiziger die buiten het spoorboekje wil gaan. Die met korting wil reizen. En die vrolijk is, vrolijk! Bah.
De dame klinkt vriendelijk en heeft een Drents accent.
"Als ik het goed begrijp bent u het niet eens met de overgang naar een nieuw abonnement. Ik ga het voor u uitzoeken. Mag ik u een klein moment in de wacht zetten, mevrouw Anna?" In het script staat waarschijnlijk dat de klant vier keer per gesprek bij de volledige naam genoemd moet worden.
Zelf voel ik me dan niet zo aangesproken.
Mijn oma, die heet 'mevrouw Anna'. Ik heet gewoon Anna. Zonder gewoon, dan.
[De pauzemuziek heeft, ik zweer het, een doordringende dwarsfluit en ploink ploink harpsnaren, tergend]
Verbeten hou ik vol. Ik heb als hoofdsponsor van NS een groot belang. Ik wil het meest voordelige voordeelurenabonnement. Met korting in de avondspits. Anna doorkruist Nederland met de trein. Een beetje betaalbaar graag, lieve spoorwegvrienden.
De NS wil dat ik een duurder abonnement neem, maar in de mazen van hun eigen wetten valt nog wat te rekken en als ploeterende arbeider gun ik mezelf het extra voordeel.
Ik zet me vast schrap en zet in mijn hoofd de argumenten nog eens op een rijtje.
"Mevrouw Anna? Ik stuur u een formulier en daarmee kunt u dan uw abonnement verlengen. U reist dan verder op de voorwaarden van het voordeelurenabonnement. Heeft u verder nog vragen?"
Van verbazing val ik van mijn stoel.
's lands vervoerder heeft mijn sympathie weer een beetje teruggewonnen!
Ik zeg #detreinisbestfijn
'Waar blijft de Fyra? Ik sta hier al een week!'
'Het is diep in de nacht en dankzij jullie heb ik de laatste tram gemist. De nachtbus komt pas over een uur. Ik heb honger!'
Of, in mijn geval:
'Mijn voordeelurenabonnement loopt af en ik ontving een onsubtiel en dwingend aanbod voor een van jullie nieuwe malafide abonnementen ('voor maar 99 euro per maand!'). Terwijl ik in mijn huidige abonnement gelokt ben met de voorwaarde dat ik die eeuwig kon blijven verlengen, voor een zacht prijsje. Nu weet ik wel dat niets voor eeuwig is, maar een duurder abonnement met slechtere voorwaarden, hoeveel 'korting' ik ook krijg, daar word ik niet blij van. Dat noem ik een onvoordeelurenabonnement!
Eh, vriendelijke klantenservicemedewerker, wat ben je lief!
...help?'
Het is donderdagochtend en degene die ik aan de lijn ga krijgen is ook net aan haar of zijn dag begonnen. En werkt bovendien bij de NS-klantenservice. Voorzichtigheid geboden dus, die persoon heeft het ook niet makkelijk in het leven.
Direct om acht uur hang ik aan de telefoon. Ik vraag me af of klagende klanten die meteen na openingstijd bellen meer irritatie opwekken: dat zou wel tegen me kunnen werken. Had ik later op de dag moeten bellen?
Er klinkt een verdacht rustgevend muziekje.
Ik noem dat onheilspellend.
Ik overdenk de strategie. Mijn begroting voor komend jaar is toch afhankelijk van de welwillendheid van de medewerker die me te woord gaat staan. En van mijn gesprekstechniek. Charme inzetten, een autoritaire houding aannemen, boos worden? Korting of geen korting - that's the question.
Vriendelijkheid en vreugde, kalmte - dat werkt het beste denk ik. Tenzij diegene een ochtendhumeur heeft natuurlijk. Dan ben ik kansloos. Weer zo'n zeurende reiziger die buiten het spoorboekje wil gaan. Die met korting wil reizen. En die vrolijk is, vrolijk! Bah.
De dame klinkt vriendelijk en heeft een Drents accent.
"Als ik het goed begrijp bent u het niet eens met de overgang naar een nieuw abonnement. Ik ga het voor u uitzoeken. Mag ik u een klein moment in de wacht zetten, mevrouw Anna?" In het script staat waarschijnlijk dat de klant vier keer per gesprek bij de volledige naam genoemd moet worden.
Zelf voel ik me dan niet zo aangesproken.
Mijn oma, die heet 'mevrouw Anna'. Ik heet gewoon Anna. Zonder gewoon, dan.
[De pauzemuziek heeft, ik zweer het, een doordringende dwarsfluit en ploink ploink harpsnaren, tergend]
Verbeten hou ik vol. Ik heb als hoofdsponsor van NS een groot belang. Ik wil het meest voordelige voordeelurenabonnement. Met korting in de avondspits. Anna doorkruist Nederland met de trein. Een beetje betaalbaar graag, lieve spoorwegvrienden.
De NS wil dat ik een duurder abonnement neem, maar in de mazen van hun eigen wetten valt nog wat te rekken en als ploeterende arbeider gun ik mezelf het extra voordeel.
Ik zet me vast schrap en zet in mijn hoofd de argumenten nog eens op een rijtje.
"Mevrouw Anna? Ik stuur u een formulier en daarmee kunt u dan uw abonnement verlengen. U reist dan verder op de voorwaarden van het voordeelurenabonnement. Heeft u verder nog vragen?"
Van verbazing val ik van mijn stoel.
's lands vervoerder heeft mijn sympathie weer een beetje teruggewonnen!
Ik zeg #detreinisbestfijn
donderdag 24 oktober 2013
Stukje bij Beetje: Een kat hebben is goed voor je
Aanrader:
Het weblog van iemand die ik volg.
Francine.
Ze schrijft liefdevol
fijn leesbaar
en met oog voor de rauwe werkelijkheid.
Over haar kat bijvoorbeeld.
Stukje bij Beetje. Kat: Een kat hebben is goed voor je.
Het weblog van iemand die ik volg.
Francine.
Ze schrijft liefdevol
fijn leesbaar
en met oog voor de rauwe werkelijkheid.
Over haar kat bijvoorbeeld.
Stukje bij Beetje. Kat: Een kat hebben is goed voor je.
zondag 20 oktober 2013
In Roermond
Op het terras naast de poppendokter
dronken we thee en aten een stuk
Limburgse vlaai
De zwangere onder ons
at voor twee
-
nog een paar maanden en mijn vrienden
verwelkomen hun eerste kind
-
Welkom zijn
is
samen taart eten
en wachten
op de komst van die kleine
-
die ongetwijfeld van taart zal houden
in de toekomst
vrijdag 11 oktober 2013
Goedemorgen
Wanneer je net voor je gaat slapen
gezichtsreiniger in je lenzendoosje doet
lenzenvloeistof op je tandenborstel
en tandpasta dreigt te gebruiken om je gezicht schoon te maken
weet je dat het die avond
[misschien hoor] iets te laat is geworden.
Zo'n dag heeft veel te lang voortgeduurd.
En wanneer de volgende ochtend om 05.55
de wekker
- genadeloos -
weer afgaat
helpt koffie ook niet meer
donderdag 10 oktober 2013
Heleen
Gisteren wandelde ik over het Spui, op weg naar de boekhandel [waarheen anders? Precies!].
Ik zie in mijn ooghoek een vrouw lopen. Ze draagt een felle rode jas, en ik herken haar aan haar springerige krullen.
Het moet Heleen zijn - die ik ken van de middelbare school. Dat was vroeger [word ik stokoud wanneer ik het woord 'vroeger' gebruik? - of, erger nog, ben ik het al?].
Heleen. We waren innig bevriend, maar onze vriendschap is -zoals dat gaat met de invloedrijke relaties uit de tienerjaren die nooit lijken te zullen ophouden- verwaterd. Eeuwig was toch korter dan we dachten.
Heleen, ze is degene met wie ik op mijn zestiende door onze geboortestad struinde en oeverloos discussieerde over hoe we ons leven konden omgooien. We zaten bij elkaar in de klas, van basisschool en springtouwen naar middelbare school en brugklas en eindexamen. We vermaakten ons kostelijk, vooral op de middelbare school. En soms vonden we het tergend vervelend. We staken ook bij tijd en wijle nog wat op, zelfs. Iets met mooie gedichten uit de Engelse literatuur. [Maar zeker niet iets met wiskunde, in mijn geval. Daar is grondig het nodige misgegaan, pedagogisch gezien, maar dat is een heel ander verhaal]
En dat je altijd en uitermate meteen moet doen wat de conciërge zegt, zo leerden we. Die conciërge heette dan ook in de wandelgangen 'De Commando'. Nu denk ik: die had niet helemaal de juiste carrière voor zichzelf uitgestippeld en leed aan een chronisch ochtendhumeur. De hele dag lang.
We schreven elkaar briefjes en belden eindeloos na schooltijd - zo eindeloos dat mijn ouders haar nummer bij de voorkeur-nummers programmeerden waarop je van de KPN korting kreeg wegens urenlang bellen. En diezelfde ouders vroegen kritisch waar we het in godsnaam de hele tijd over moesten hebben. Maar in onophoudelijk kletsen zijn tienermeisjes nu eenmaal steengoed [dat deden we met de vaste telefoons van onze ouders, voor de duidelijkheid. Vroeger hadden we nog geen mobieltjes. En geen e-mail. Ik kan haar ouders nog steeds bellen, want ik ken hun telefoonnummer uit mijn hoofd al woont zij er al lang niet meer. Ik heb nu een telefoon die smarter is dan ikzelf: hij kent al mijn telefoonnummers - ik niet].
'Ik zal even kijken waar ze is,' zei haar moeder dan. Ik hoorde haar 'Heleen!' roepen en vervolgens kreeg ik terwijl ik op haar wachtte tien minuten live mee wat er in hun keuken gebeurde. Je reinste entertainment.
***
Is ze het echt?
Zou ze ook in Amsterdam wonen?
Ik draai me snel om, maar ik zie ik haar niet meer.
***
Als ik door de nieuwe boekhandel loop, blijkt Heleen op de afdeling filosofie op zoek naar een boek.
Dank, oh gij gelukkig toeval.
'Heleen!'
Ze herkent me meteen. Ze is in haar uiterlijk totaal niet veranderd maar, en dat is nieuw, begroet me met een fikse omhelzing. Zo'n dertien jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst, ik herinner me niet meer bij wat voor gelegenheid.
We spreken af om iets te gaan drinken en bij te praten. Ook Heleen woont hier in de buurt, sinds afgelopen augustus. We treffen elkaar over twee weken bij café Dwaze Zaken. Zijn allebei 'Brabantse import' in Amsterdam, maar verknocht aan de stad. Het is vrij dwaas dat we elkaar tegen het lijf zijn gelopen: de stad is groot en de kans heel klein.
Maar toeval bestaat niet.
zondag 6 oktober 2013
Vakantie
[Mailtje:]
We zitten veel bij de McDonalds, want daar hebben ze wifi!
Liefs uit Spanje,
oom Herman & tante Marianne
We zitten veel bij de McDonalds, want daar hebben ze wifi!
Liefs uit Spanje,
oom Herman & tante Marianne
zaterdag 5 oktober 2013
Reismomenten
Utrecht Centraal: Gouden Kalveren uitreikingsroute
Op station Delft willen ze duidelijk laten zien
waar de trams vertrekken
Toeristen bij Amsterdam Centraal maken graag
kekke foto's met hun I-pad
De winter is onmiskenbaar op komst
Tramhalte in Amsterdam: voel je klein
onder de tafels van Rietlandpark
vrijdag 4 oktober 2013
Rugpijn te lijf
'Nou', zei de fysiotherapeut, 'al dat fietsen doet dus helemaal niets voor je rug.
Het is hetzelfde als op een bureaustoel zitten, eigenlijk.'
[O-kee.]
Jammer.
Daar sta ik dan mooi voor aap met mijn gezonde gedrag.
Het gefiets is gelukkig wel goed voor de verdere rest van mijn gezondheid, dus ik blijf rondcrossen. Maar er moet een nieuw healthy voornemen bij. Voornemen drieënvijftig ongeveer: wandelen en hardlopen. Want daar wordt die krakkemikkige rug wel blij van, en los enzo.
*trainingsschema? marathonvoornemens?*
[Ai.]
dinsdag 1 oktober 2013
Bloggen
'Moet je daar nou lang over nadenken?'
'Nee hoor. Ik typ het snel snel snel en klik als een dolle op Zend.
Klaar.'
(Dat duurt een halve minuut. Inclusief zpelfouten.)
Klaar.'
(Dat duurt een halve minuut. Inclusief zpelfouten.)
maandag 30 september 2013
Koud = breien
Daar is hij weer, de herfst als blogonderwerp.
Koud op de fiets vanmorgen.
Ik begin snel met breien Ik kan niet breien, dus spoed mij naar de krochten van mijn kast
voor sjaal en muts, en handschoenen, alvast.
Ja, er zwerft nog wat van vorig jaar. Gelukkig.
Warmte gezocht: Ik wilde dat ik mij in een gebreide man kon wikkelen, alvorens de dag aan te gaan.
[Wat? Nee echt, het kan binnenkort, want er komt nu toevallig nét een gebreide man op de markt hoorde ik op Inside Design dit weekend - het aanbod schept de vraag in dit geval. Het zijn wollen mannen Arthur en Steve, de zachte gebreide mannen van ontwerper Noortje de Keijzer. Ik ben zwaar fan en wil ze knuffelen!]
Maar zover is het nog niet.
Ik had mij namelijk voorgenomen om me puur op karakter door de herfst heen te bikkelen [en tot Ikea deze 'Knitted Boyfriend' op de markt brengt zal ik ook even met aanschaf moeten wachten denk ik. Goed design mag wat kosten].
Geen gebreide man, maar ook geen sjaal vandaag, op 30 september. Ik wil niet te snel te warme kleding dragen wanneer de eerste kou invalt - wat moet ik anders in de diepe winter van januari 2014 aan, om me tegen de bittere koude te beschermen? Twee skipakken over elkaar en vier sjaals? En dan nog bibberen en dat zelfs warme erwtensoep niet meer helpt?
Spartaanse maatregelen om mijn weerstand te scherpen, kortom.
Het lukt aardig om mezelf te motiveren tot fietsen in plaats van in de tram te springen.
Tot op heden zijn mijn voornemens dus geslaagd.
Het scheelt wel een boel dat het nog niet veel regent, terwijl het toch de natste septembermaand sinds tijden schijnt te zijn.
Maar goed. De spartaan en de herfstdepressieveling in mij verwachten sowieso dat het veel erger gaat worden, met die herfst.
Hoor ik daar iemand Chris Rea neuriën?
Koud op de fiets vanmorgen.
voor sjaal en muts, en handschoenen, alvast.
Ja, er zwerft nog wat van vorig jaar. Gelukkig.
Warmte gezocht: Ik wilde dat ik mij in een gebreide man kon wikkelen, alvorens de dag aan te gaan.
[Wat? Nee echt, het kan binnenkort, want er komt nu toevallig nét een gebreide man op de markt hoorde ik op Inside Design dit weekend - het aanbod schept de vraag in dit geval. Het zijn wollen mannen Arthur en Steve, de zachte gebreide mannen van ontwerper Noortje de Keijzer. Ik ben zwaar fan en wil ze knuffelen!]
Maar zover is het nog niet.
Ik had mij namelijk voorgenomen om me puur op karakter door de herfst heen te bikkelen [en tot Ikea deze 'Knitted Boyfriend' op de markt brengt zal ik ook even met aanschaf moeten wachten denk ik. Goed design mag wat kosten].
Geen gebreide man, maar ook geen sjaal vandaag, op 30 september. Ik wil niet te snel te warme kleding dragen wanneer de eerste kou invalt - wat moet ik anders in de diepe winter van januari 2014 aan, om me tegen de bittere koude te beschermen? Twee skipakken over elkaar en vier sjaals? En dan nog bibberen en dat zelfs warme erwtensoep niet meer helpt?
Spartaanse maatregelen om mijn weerstand te scherpen, kortom.
Het lukt aardig om mezelf te motiveren tot fietsen in plaats van in de tram te springen.
Tot op heden zijn mijn voornemens dus geslaagd.
Het scheelt wel een boel dat het nog niet veel regent, terwijl het toch de natste septembermaand sinds tijden schijnt te zijn.
Maar goed. De spartaan en de herfstdepressieveling in mij verwachten sowieso dat het veel erger gaat worden, met die herfst.
Hoor ik daar iemand Chris Rea neuriën?
zaterdag 28 september 2013
Boerenontmoeting
Gerrit, boer te Flevoland, doet aan biologische akker- en landbouw [ik pretendeer het verschil te weten, maar heb eigenlijk geen idee of er überhaupt een verschil is].
In zijn geval houdt het in dat hij door het jaar heen tien gewassen verbouwt op het land rond de boerderij, en de opbrengst van deze oogsten verkoopt aan handelaren die het weer doorverkopen aan de supermarkten en andere winkels.
Pompoenen, aardappelen, witlof-wortelen. Sjalotten, spinazie, kool - en zo meer.
Hij houdt er biologische principes op na en dat klinkt al met al behoorlijk 'bijbels', constateer ik terwijl ik naar hem luister: de aarde beheren en behouden voor de toekomst. De grond niet uitputten, de mens die zorg draagt voor de aarde waarvan en waarop zij leeft. Geen slechte bestrijdingsmiddelen. Lief zijn voor de bodem [Ho - nee, ik word niet gesponsord door de evangelische omroep en ga niet zodadelijk over God beginnen].
Maar naast 'Adam-en-Eva-ig', is het kortom milieu- & natuurverantwoord, en ik zou willen dat iedereen er zo over dacht. Weg met de ongezonde chemicaliën. Weg met het puur gaan voor het grootste, snelste en meest opbrengende, dikst winstgevende. Verder kijken dan je neus lang is. En de gemiddelde neus is één leven lang - terwijl de aarde liefst nog vele generaties van menselijke (en dieren-)neuzen mee moet. Kijk eens vierhonderd jaar terug, kijk tegelijk eens vierhonderd jaar vooruit, onze toekomst in.
Stads als ik ben fascineert Gerrits boerenbedrijf me mateloos. Hij vertelt er bevlogen over. Mijn kennis van het boerenleven stamt uit familieverhalen van twee a drie generaties terug -ik mag dan tegenwoordig Amsterdammer zijn, er zijn wel degelijk boeren-roots, ergens- al is het de vraag of je die brokjes informatie op enigerlei wijze als agrarische knowhow zou kunnen presenteren. Verder heb ik net als de rest van Nederland mijn schamele kennis over boerenleven en De Boer uit onvolprezen pimp-my-farm-televisie a.k.a. Boer zoekt Vrouw.
[En wat leer je uit Boer Zoekt Vrouw? Daar leer je dat boeren onbeholpen mensen zijn met een voorliefde voor vaste tijden om koffie te drinken en dat ze met veel liefde uit soepborden oma's groentensoep met ballen lepelen als het lunchtijd is. Plus dat de communicatie over ingewikkelde emoties vrij stroef verloopt en dat er in gesprekken vaak moeizame stiltes vallen. De Boer komt er bekaaid van af in Boer Zoekt Vrouw. Bovendien presenteert Yvon J. zich als het bovenmatig zonnige zonnetje in huis, de praatgrage, bemoeierige tante die lastige vragen stelt als 'hoe voel je je daarbij, Henk?' En passant probeert ze reclame te maken voor haar eigen servies- en regenlaarzen-lijn, want commercieel is ze zeker geworden, over de jaren.][zeg maar niks, ik zit gewoon weer voor de tv hoor, als het zover is]
Dus Gerrit beantwoordt bij zijn muntthee in het filmmuseum geduldig al mijn onnozele stadse meisjes-vragen over het boerenbedrijf. Van Amsterdam verplaatst het gesprek zich dan ook snel weer naar de boerderij in de polder.
De pompoenoogst staat voor de deur en op de boerderij moeten even tweehonderdtwintigduizendvierhonderd
Gerrit is een vriendelijke, bedachtzame man. Hij lijkt er wel lol in te hebben om met een volslagen onbekende vrouw -zonder noemenswaardige kennis van het boerenleven- in Amsterdam een kopje thee te drinken. Een Anna met rijke fantasie ook nog, heeft hij weer, die hem zonder schroom publiekelijk voor mogelijk kettingzaagmoordenaar verslijt. Het lijkt hem niet echt te deren.
Als mens beantwoordt hij, for the record, gelukkig niet aan mijn cliché-beeld van de stereotype boer. Het is een beeld wat ik toch al met al niet hoog hield, maar het sluimert ergens. Ik denk echter dat het in geval van 'foute man met overall en klompen zonder zelfinzicht en algemene ontwikkeling en met voorkeur voor heel veel bier en opgevoerde brommers' om te beginnen al niet tot een ontmoeting gekomen zou zijn. Noem het intuïtie.
Als mens beantwoordt hij, for the record, gelukkig niet aan mijn cliché-beeld van de stereotype boer. Het is een beeld wat ik toch al met al niet hoog hield, maar het sluimert ergens. Ik denk echter dat het in geval van 'foute man met overall en klompen zonder zelfinzicht en algemene ontwikkeling en met voorkeur voor heel veel bier en opgevoerde brommers' om te beginnen al niet tot een ontmoeting gekomen zou zijn. Noem het intuïtie.
Ik ontkom ergens niet aan vooroordelen wanneer we bij het Centraal Station lopen:
Ik opper dat hij Amsterdam wel druk zal vinden.
Ik opper dat hij Amsterdam wel druk zal vinden.
Ook dat valt mee, blijkt, al lijkt het wonen in een appartement met zesendertig overburen hem wat beklemmend.
Onze levens zijn zeer verschillend, maar dat staat een goed gesprek niet in de weg - integendeel juist. Deze niet zo'n date was een aangename ontmoeting.
En vriendlief Abe? Zen als hij is, vindt hij afspreken met andere mannen of vrouwen geen probleem. Zolang het maar niet zo'n date is. Vrienden heb je nooit genoeg, voor echt goede vrienden is altijd ruimte. Ik had wel nog overwogen om Abe te vragen aan het tafeltje naast mij en boer Gerrit plaats te nemen, die zou hem immers toch niet herkennen, maar dat zou raar zijn.
Op zijn minst.
En vriendlief Abe? Zen als hij is, vindt hij afspreken met andere mannen of vrouwen geen probleem. Zolang het maar niet zo'n date is. Vrienden heb je nooit genoeg, voor echt goede vrienden is altijd ruimte. Ik had wel nog overwogen om Abe te vragen aan het tafeltje naast mij en boer Gerrit plaats te nemen, die zou hem immers toch niet herkennen, maar dat zou raar zijn.
Op zijn minst.
vrijdag 27 september 2013
donderdag 26 september 2013
Niet zo'n date II
Ik had dus een vriendschappelijke date met een boer uit Flevoland,
laat ik hem [insert nader te bepalen pseudoniem] noemen.
Zaten we daar plots aan een tafeltje
in het weidse café
van het filmmuseum.
Vol IJ-uitzicht. Zonlicht.
Ik negeerde de omgeving en keek eens doordringend naar hem.
Hij nipte aan verse muntthee:
dat oogt onschadelijk.
Hij had dan wel een baard, maar daar hebben de besten af en toe last van.
maandag 23 september 2013
Niet zo'n date
De repetitie van het koor had zijn eerste helft gehad. We stonden tijdens de koffiepauze met elkaar te praten.
De dirigent, ongetwijfeld verzonken in een harmonische overpeinzing betreffende de koorklank, keek me verontrust aan en het gesprek viel even stil.
Ze kent Abe, en vroeg me laatst nog hoopvol of ik onlangs wellicht per ongeluk een bruidsboeket had gevangen [niet, maar dat terzijde]. Als ik blij kijk vraagt ze vaak of het goed gaat met mijn geliefde. En ze hoort daarbij mogelijk klokken luiden in de verte [maar ik kan niet in haar hoofd kijken natuurlijk].
Ze keek niet gerustgesteld en wachtte op uitleg en ondertiteling.
Mijn date is twintig jaar ouder dan ik ben, waarschijnlijk gelukkig verbonden met een fijne vrouw en hij heeft kindertjes. Je kunt nooit weten hoe het loopt in het leven, maar laten we niet vergeten dat een mens wel erg gestoord moet zijn om een uniek iemand als Abe aan de kant te schuiven. Het wordt niet zo'n date, kortom.
Maar het klopt: Ik heb een afspraakje. Met een wildvreemde die ik via wordfeud heb ontmoet. Gezien de mate waarin wordfeud ons beider verslaving is -en waarin het dus bijzonder goed klikt-, zou je echter waarschijnlijk beter kunnen spreken van lotgenotencontact dan van een date.
Twee verslaafden bij elkaar - het zou me niet verbazen als er een scrabble-bord aan te pas gaat komen.
Anna, zei je nou een wildvreemde?
Wij vrouwen worden anno 2013 nog steeds gewaarschuwd voor mannen in het algemeen, want je kunt nooit weten wat voor rare figuren er rondlopen. Ik vertrouw echter op mijn vermogen om de mensen te kiezen met wie ik omga. Engerds zijn niet veilig bij mij en mijn intuïtie is volgens mij dik in orde [maar vertel dat de psychopaat die straks tegenover me zit, lachend in zijn vuistje, kettingzaag in zijn binnenzak].
'Ja maar, hoezo een date, dan' vroeg koorvriendin M.
Ik gooide mijn koffie over de vloer, wat al met al niet heel gecoördineerd over kwam, en vroeg me af hoe ik me enigszins geloofwaardig uit deze benarde positie ging redden.
[wordt vervolgd, wanneer ik de niet zo'n date overleef tenminste]
'Ik heb volgende week een date met een boer uit Flevoland', zei ik.
De dirigent, ongetwijfeld verzonken in een harmonische overpeinzing betreffende de koorklank, keek me verontrust aan en het gesprek viel even stil.
Ze kent Abe, en vroeg me laatst nog hoopvol of ik onlangs wellicht per ongeluk een bruidsboeket had gevangen [niet, maar dat terzijde]. Als ik blij kijk vraagt ze vaak of het goed gaat met mijn geliefde. En ze hoort daarbij mogelijk klokken luiden in de verte [maar ik kan niet in haar hoofd kijken natuurlijk].
'Abe weet ervan hoor', zei ik.
Ze keek niet gerustgesteld en wachtte op uitleg en ondertiteling.
'Niet zó'n date!' riep ik, terwijl ik rood aanliep.
Ik gebruik het woord daten af en toe voor afspraken buiten het romantische
gebeuren, en dat valt niet altijd goed bij de mensen tegen wie ik er dat
soort dingen uit flap.
Mijn date is twintig jaar ouder dan ik ben, waarschijnlijk gelukkig verbonden met een fijne vrouw en hij heeft kindertjes. Je kunt nooit weten hoe het loopt in het leven, maar laten we niet vergeten dat een mens wel erg gestoord moet zijn om een uniek iemand als Abe aan de kant te schuiven. Het wordt niet zo'n date, kortom.
Maar het klopt: Ik heb een afspraakje. Met een wildvreemde die ik via wordfeud heb ontmoet. Gezien de mate waarin wordfeud ons beider verslaving is -en waarin het dus bijzonder goed klikt-, zou je echter waarschijnlijk beter kunnen spreken van lotgenotencontact dan van een date.
Twee verslaafden bij elkaar - het zou me niet verbazen als er een scrabble-bord aan te pas gaat komen.
Anna, zei je nou een wildvreemde?
Wij vrouwen worden anno 2013 nog steeds gewaarschuwd voor mannen in het algemeen, want je kunt nooit weten wat voor rare figuren er rondlopen. Ik vertrouw echter op mijn vermogen om de mensen te kiezen met wie ik omga. Engerds zijn niet veilig bij mij en mijn intuïtie is volgens mij dik in orde [maar vertel dat de psychopaat die straks tegenover me zit, lachend in zijn vuistje, kettingzaag in zijn binnenzak].
'Ja maar, hoezo een date, dan' vroeg koorvriendin M.
Ik gooide mijn koffie over de vloer, wat al met al niet heel gecoördineerd over kwam, en vroeg me af hoe ik me enigszins geloofwaardig uit deze benarde positie ging redden.
[wordt vervolgd, wanneer ik de niet zo'n date overleef tenminste]
zondag 22 september 2013
Koffie-junks follow up
Of ik nog koffie nodig heb?
Gisteren wel. Ik had een terrible headache
en die was via geen andere theorie verklaarbaar
dan de zorgelijk verslaafde constatering
dat ik de hele dag nog geen koffie op had.
Tijd voor een afkickprogramma, mensen.
Of optie 2: volledige overgave:
aan de
woensdag 18 september 2013
Het Chris Rea-effect
Het Chris Rea-effect treedt op wanneer ik na de zomer voor het eerst het nummer
'Josephine' op de radio hoor
[klik aan en lees verder,
dat heet het
'lezen over het Chris Rea-effect - effect'].
Chris Rea is de ultieme aankondiger van de herfst, omdat zijn stem diepgaand verbonden is met 'Driving home for christmas', en daarmee met bittere koude, hoosbuien, kerstbomen, glühwein en wintermaanden.
Zojuist gebeurde het dus. De gevreesde eerste herfstige maal Chris Rea on the air.
Ik weet dat dat volkomen klopt met de loop der seizoenen, maar het stemt toch weemoedig. Je zou denken dat het op een gegeven moment wel went. De herfst komt na de zomer, logisch. Ik had geestelijk voorbereid kunnen zijn in het kader van 'gebeurt elk jaar wel eens'.[Not]. Chris Rea komt altijd weer als een verrassing.
De blaadjes beginnen te dwarrelen en het wordt kouder. De tram heeft de verwarming weer aan, de dikke jassen moeten onherroepelijk weer uit de kast en blote armen kunnen niet meer. De herfst is onmiskenbaar in aantocht. En het regent. Veel, vaak & overvloedig. Zei daar iemand chocomel?
Beste lezer, mag ik mijn weblog schaamteloos en vol overgave misbruiken om de herfstdepressie-in-aantocht maximaal te beklagen?
ga dan snel naar buiten om doorweekt te raken dan wel de brute kracht van de natuur te ervaren. Me dunkt dat je gezegend bent en wens je nog een prettig leven verder in dit land waarin dol zijn op de herfst je overlevingskansen sterk vergroot. Of in ieder geval je levensgeluk sterk doet aanhouden - hoera, het is koud en het regent!
Wat mij betreft is de verhouding wintermaanden versus zomermaanden in Nederland deprimerend genoeg 11 tegen 1, maar ik kan het wat pessimistisch inzien. Dat zal wel een symptoom van de opkomende herfstdepressie zijn.
[Ik voel een weblogserie #herfst en een herfstdip aankomen]
Niet getreurd, lezer die nog niet direct in de regen is gaan dansen:
Ter voorkoming van zwartgallig gewauwel en ter uwer geruststelling dus het volgende.
Het vergt nogal wat uithoudingsvermogen om door wind en regen langs de tramhalte met een klaar staande (en mind you: heerlijk verwarmde!) tram te fietsen. Langs grasland met verzopen konijnen, over het kanaal, langs Science Park, halverwege de stad nog maar op de helft zijn met het vooruitzicht doorweekt aan de werkdag te moeten beginnen. Focus, Anna, focus.
Eerste daad van voorbereiding: paraplu weggegooid, want die was na eenmaal door de wind ploeteren al direct ter ziele.
'Josephine' op de radio hoor
[klik aan en lees verder,
dat heet het
'lezen over het Chris Rea-effect - effect'].
Chris Rea is de ultieme aankondiger van de herfst, omdat zijn stem diepgaand verbonden is met 'Driving home for christmas', en daarmee met bittere koude, hoosbuien, kerstbomen, glühwein en wintermaanden.
Zojuist gebeurde het dus. De gevreesde eerste herfstige maal Chris Rea on the air.
Ik weet dat dat volkomen klopt met de loop der seizoenen, maar het stemt toch weemoedig. Je zou denken dat het op een gegeven moment wel went. De herfst komt na de zomer, logisch. Ik had geestelijk voorbereid kunnen zijn in het kader van 'gebeurt elk jaar wel eens'.
De blaadjes beginnen te dwarrelen en het wordt kouder. De tram heeft de verwarming weer aan, de dikke jassen moeten onherroepelijk weer uit de kast en blote armen kunnen niet meer. De herfst is onmiskenbaar in aantocht. En het regent. Veel, vaak & overvloedig. Zei daar iemand chocomel?
Ik mis de zomer nu al.
Beste lezer, mag ik mijn weblog schaamteloos en vol overgave misbruiken om de herfstdepressie-in-aantocht maximaal te beklagen?
Eh, pardon, ik ben dat wel van plan, dus ren weg nu het nog kan (en neem in hemelsnaam een paraplu mee als je naar buiten gaat). Stop met lezen als de herfst je favoriete seizoen is en je het absoluut ergerlijk vindt wanneer iemand het waagt er over te zeveren. Als je denkt
'ik kick op regen!'
en
'heerlijk, die rukwinden!',
ga dan snel naar buiten om doorweekt te raken dan wel de brute kracht van de natuur te ervaren. Me dunkt dat je gezegend bent en wens je nog een prettig leven verder in dit land waarin dol zijn op de herfst je overlevingskansen sterk vergroot. Of in ieder geval je levensgeluk sterk doet aanhouden - hoera, het is koud en het regent!
Wat mij betreft is de verhouding wintermaanden versus zomermaanden in Nederland deprimerend genoeg 11 tegen 1, maar ik kan het wat pessimistisch inzien. Dat zal wel een symptoom van de opkomende herfstdepressie zijn.
[Ik voel een weblogserie #herfst en een herfstdip aankomen]
Niet getreurd, lezer die nog niet direct in de regen is gaan dansen:
Ter voorkoming van zwartgallig gewauwel en ter uwer geruststelling dus het volgende.
Ik hou mij planmatig en met opbouw van geestelijke wilskracht bezig met de aankomende herfstperiode.
Nu de spinnenkwestie overwonnen is,
volgt namelijk een nieuwe uitdaging:
de herfstregen en dito wind.
Kan Anna haar fietsroutine behouden in snertweer?
En wat te denken van heur zonnig humeur?
En wat te denken van heur zonnig humeur?
Het vergt nogal wat uithoudingsvermogen om door wind en regen langs de tramhalte met een klaar staande (en mind you: heerlijk verwarmde!) tram te fietsen. Langs grasland met verzopen konijnen, over het kanaal, langs Science Park, halverwege de stad nog maar op de helft zijn met het vooruitzicht doorweekt aan de werkdag te moeten beginnen. Focus, Anna, focus.
Dus is het zaak de juiste gear te verzamelen.
Eerste daad van voorbereiding: paraplu weggegooid, want die was na eenmaal door de wind ploeteren al direct ter ziele.
Regenpak: check.
Fietstas en snelbinder: check, check.
Waterdichte rugzak: aan te schaffen.
Regenlaarzen: check.
Wilskracht: wordt aan gewerkt.
maandag 16 september 2013
Spinnen #slot
Victorie!
[No animals and no Annas were harmed. De spin is uitgezet in de vrije natuur.]
[No animals and no Annas were harmed. De spin is uitgezet in de vrije natuur.]
zaterdag 14 september 2013
Spinnen #4 - Doorbraak: het effect van exposure?
Wat de spinnen betreft: er is een doorbraak, kan ik u trots melden:
[insert]
[foto van Anna die spin zonder problemen oppakt en naar buiten keilt]
Ik herken mezelf niet meer.
Nu nog wachten tot de grotere exemplaren komen binnenzeilen.
Als ik mijn angst om spinnen aan te raken kan overwinnen, wat kan ik dan nog meer?
vrijdag 13 september 2013
maandag 9 september 2013
Kleding passen [misère]
Kledingwinkel. Pashokje.
De broek zit prima en hij staat ook goed.
Maar hij zit niet lekker als ik sta, en staat niet goed als ik zit.
En hij springt ook niet prettig, trouwens.
Op naar de volgende winkel dan maar.
Zucht.
zaterdag 7 september 2013
Ik heb al een boek
Mijn boekenkast wordt door de meeste bezoekers als danig omvangrijk betiteld.
Zelf denk ik dat er altijd wel een boek bij kan - maar dat heet geloof ik
'boekenverslaving'.
Er zijn ergere verslavingen te bedenken -zei er iemand koffie?-
maar daar lijd ik gelukkig niet aan
-Anna, zei daar iemand koffie?-.
Ik moet bekennen dat naast verslonden boeken
ook ongehoord veel ongelezen leesvoer mijn kast bevolkt.
Niet erg, want wat een lezer nu niet leest
'komt later nog wel eens'.
Een paar weken terug ben ik de bibliotheek weer gaan sponsoren.
Dat kan nooit kwaad, want bibliotheken moeten mijns inziens
b l i j v e n. Zei er iemand bibliotheken? Ja, ik, in de regel hierboven.
Lees het nog maar eens: Blijven. Bestaan. Voor eeuwig.
Van Alexandrië naar de Openbare Bibliotheek.
Bibliotheek, bron van betaalbaar leesgenot
onvermoede parels
en kennis over alles. Alles wat je maar zoekt.
Ik mag graag in een bibliotheek rondstruinen.
Onvermijdelijk loop ik echter ook met een stapel boeken het pand uit
['heeft u misschien een tasje?' Weer meer geleend dan gepland.
'Heeft u misschien een aanhangwagen?'].
Mijn eigen boeken zuchten wanneer ik thuis kom:
'komt later nog wel eens' verschuift richting verdere toekomst.
[Geduld, thuiscollectie]
Op bibliotheekboeken zit een zwaardere deadline - De gevreesde Boete.
Dus de geleende bladzijden krijgen voorrang.
Heb ik ooit genoeg tijd om alle boeken die er bestaan te lezen?
Nee.
Ik heb al een boek.
Of, zoals een Drent die het verschil tussen hebben en zijn niet scherp heeft zou zeggen:
Ik ben al een boek.
En hou nooit meer op met het omslaan van bladzijden.
[foto by Anna. "boekenkast, detail" 2013]
vrijdag 6 september 2013
Tijdens een feest valt er wel eens iets in het water
Dat mag de pret niet drukken, zeggen we dan.
[niet op de foto: tante Minoes sprong er achter aan + werd door de rest van de familie weer opgevist]
donderdag 5 september 2013
Spinnen #3
Waarde lezer, u vroeg zich af hoe het met de spinnen in huize IJburg gaat?
Maakt u zich geen zorgen, slaapt u gerust droomloos: zij zijn er nog, en ik ook.
Dat is in ieder geval iets.
Mijn buurmeisje zal, gezien de angst op haar gezicht toen ik haar voor het schap "insectenverdelgers" trof, waarschijnlijk inmiddels naar een land zonder spinnen geëmigreerd zijn. Het is al een tijdje verdacht stil aan de andere kant van de muur.
De spinnen en ik hebben elkaar leren waarderen - nu, dat is misschien wat veel gezegd,
maar ik heb mijn moordlustige fase achter me gelaten
- Sebastiaan kan gerust zijn, de stofzuiger hanteer ik niet meer, dat was paniek -
en we, laat ik het zo zeggen,
co-existeren.
Prachtige webben, enorme joekels van achtpotige vliegen-eters. Ik bewonder ze ook meer dan in het begin.
Plus: in steeds groter formaat durf ik ze handmatig (!) en zonder al te grote gruwel aan te pakken en in de vrije natuur (a.k.a. de balkonrand) uit te
We redden het samen wel. En hoe groter ze groeien, die spinnen, hoe meer ze op knuffelbare huisdieren beginnen te lijken.
Katten slapen tenslotte ook in rare hoekjes.
Ik hou van boeken...
...en soms lees je her en der op een gevel in Den Bosch ook inspirerende dingen.
Over boeken.
En waarom ook niet.
Over boeken.
En waarom ook niet.
Boeken zijn Liefde.
maandag 2 september 2013
Van de sokken en de sloot
Sierlijke schoenen met hakken. Leuk.
Maar onwerkbaar. Letterlijk.
Staat goed.
Zit prima, eveneens letterlijk: het gaat namelijk goed zolang je er niet op loopt.
Hakken dragen is voor mij redelijk onverstandig, want op mijn werk loop ik regelmatig.
Rondjes.
Ook loop ik heen en terug.
En op en neer.
En van hier naar daar.
En overnieuw.
Wandel even naar de overkant.
Koffie halen bij de automaat.
Iemand wegbrengen, ophalen, even iets posten.
Het eerste loopje gaat nog wel, maar daarna wordt het vrij snel nogal pijnlijk, met die hakken.
Ik ben een zeurkous, ik weet het.
"Wie mooi wil zijn..." en nog meer fraais over vrouwen en schoonheid.
Nu even met de hakken over sloot aan het werk: op sokken.
zondag 1 september 2013
Koffiejunks united
Het is wat zorgelijk, dat wat me vanmorgen overkwam:
"Heb jij nog koffie nodig?" vroeg mijn ontbijtpartner.
"Ja", zei ik, en verzonk in plots gepeins.
Ik was altijd een theedrinker, maar er is onderweg klaarblijkelijk iets mis gegaan.
maandag 26 augustus 2013
donderdag 22 augustus 2013
Het voordeel van chaos
Ik was sinds twee dagen op zoek naar zo'n onnoembaar opzetstukje voor de plug van een koptelefoon.
Er zit er één al minimaal anderhalf jaar in een weckpot met varia theezakjes - niet dat ik me daar bewust van was. Tot ik er vanavond tegenaan liep, ergens achterin een keukenkast op zoek naar iets anders.
Dat noem ik nou het voordeel van chaos.
maandag 19 augustus 2013
Verlaten fietsen
Verlaten fietsen: fascinerend.
Wat is hier gebeurd, vraag ik me af bij de tweewielers die soms inclusief dure hangsloten en kleurrijke fietstassen langs mijn route staan. En dan niet in het fietsenrek naast de tramhalte, waarde lezer. Nee, integendeel.
Achter een houten boomstam die dient ter afscheiding tussen fietspad en grasveld in het Diemerpark, ligt een fiets. Waarom ligt die daar en blijft die daar? Waar is de eigenaar?
Onder het viaduct van de A10 over het Amsterdam-Rijnkanaal loopt een fietspad. Er is daar weinig in de buurt, behalve het water, een sluisje en een fietsbrug. Er staat een damesfiets tegen de lantaarnpaal, inclusief mooi slot, keurig geparkeerd en vastgezet, met nieuwe fietstassen. Wat is er met die fietser gebeurd?
Met een toevallig passerende autobezitter carpoolen is evenmin mogelijk, want auto's mogen niet op deze plaatsen langsrijden.
Is hier sprake van een lekke band en de gedachte 'ik haal de fiets later nog wel eens op'? Maar de fietsen die ik zie staan fiets ik nu al zeker drie weken voorbij. Of zijn deze fietsenbezitters door ongure types van hun rijwiel gehaald en in het kanaal gegooid? Ik moet er niet aan denken, maar doe het toch.
Oh fascinerend frustrerende onwetendheid. Misschien maar eens 's nachts gaan kijken, als ik durf, tenminste. Want gezien de hoeveelheid graffiti onder het viaduct gebeurt hier ook in de nachtelijke uren van alles.
Met daglicht fiets ik er in ieder geval graag, tussen mijn huis en de stad Amsterdam. Er is van alles te zien.
woensdag 14 augustus 2013
Metro-dames
De linker-dame is duidelijk meer van de positieve levensinstelling maar denkt hier toch wel even 'je maakt een grapje zeker' en de rechter-dame is uitermate sceptisch, en terecht, want de metro blijkt een hele zomer lang niet te rijden. En jonge meiden [jong van geest althans] zoals Anna lukt het prima om van hot naar her te fietsen - maar twee dames op leeftijd, wat moeten zij? Zich wenden tot de Amsterdamse taximaffia? Zich met twaalfduizend toeristen in tram vijf proppen? Nee, ze gaan heel chique samen naar Spanje denk ik, de linker flirtend met 'die guitige Spaanse knullen met krullen' terwijl ze aan een sherry nipt. De rechter-dame zal dan opletten of de tassen niet worden gestolen aan het strand en een kamer eisen met een bad - want het is wel vakantie natuurlijk en die Spaanse pensionhouder moet niet denken dat hij alles kan maken omdat we vrouwen op leeftijd zijn en de taal niet heel goed spreken. Ze kan hem prima de huid vol schelden, in plat Amsterdams ook al is ze daar niet geboren, en als hij nou niet gauw ook een kamer met zeezicht regelt zal ze niet terugdeinzen haar handtas te gebruiken voor excessiever geweld. Natuurlijk bindt hij in en genieten ze die avond van uitzicht op de middellandse zee - port en sherry binnen handbereik. Des morgens met een strandtas richting zee en 's avonds flanerend over de boulevard. En zo brengen ze de hele zomer door aan de costa, heel gezellig getweeën -met de occasional Spaanse krullenbol die Marga meeneemt naar de hotelkamer- en keren terug naar Amsterdam wanneer de metro weer rijdt. Zoals het hoort, en je de dagelijkse dingen weer kunt doen zonder over de toeristen te struikelen. Hasta la vista, signoras!
vrijdag 9 augustus 2013
Gekweekt vlees
Op een onbewaakt moment, dat er overigens al lang aan zat te komen, had ik eens besloten om -doe eens gek- vegetariër te worden. Of nou, dat wil zeggen: ik besloot me ...voor te nemen... zo veel mogelijk... zonder vlees te eten, te beginnen met restaurantmaaltijden en als ik dan bij hoge uitzondering vlees zou verorberen dat het dan biologisch- & scharrelvlees moest zijn. Klinkt
Dat heeft voor mij iets te maken met zielige, gemartelde dieren en onvrede over de wrede bio-industrie enerzijds en de verleidelijkheid van vlees en vis in een lekkere maaltijd anderzijds. Ik heb niets tegen het eten van vlees of vis, mits het dier dat ervoor wordt geslacht goed behandeld is - en dat is vrees ik in Nederland vrijwel nooit het geval.
Ergo: geen vlees.
En het gelukkige toeval wil dat Abe -hij is fundamentalistischer vlees-loos in zijn dieet- verdraaid lekker kookt met groenten, kaas, noten en salades, dus ik klaag zeker niet (geheel terzijde: ik verwacht hem in de eerstvolgende editie van "Heel Holland Bakt", maar dan met driesterrendiners). Ook verwacht ik dat het met mijn vegetariër-aspiraties wel goed gaat komen, op de incidentele biologisch-en-in-de-meest-scharreldiervriendelijke-omgeving-opgegroeide-bejaarde-ooit-koe-nu-biefstuk na dan. En een knakworst, soms - argh, shame on me.
Dat mooie landschap met die koeien in de wei mag trouwens van mij blijven, maar dat ook terzijde. Zij staan er hoop ik vanwege de melk, of desnoods als lieve grasmaaiers. Of voor het uitzicht uit de trein. Lang leve kaas, melk en eieren...veganist word ik niet, gok ik. Zuivelproducten koop ik wel zoveel mogelijk biologisch [zoveel mogelijk? Ja, dat kan overtuigder, maar daar wordt aan gewerkt, goed zijn voor de wereld heeft zo zijn financiële en principiële voorgeschiedenis nodig].
Maar nu. Deze week presenteerde een hoogleraar de eerste hamburger van kweekvlees. Gekweekt vlees. Uit een petrischaaltje en een laboratorium, niet uit een stal. Cultured beef.
En dat is verwarrend. Kweekvlees komt in essentie wel van levend weefsel, maar niet van een levend dier. En juist vanwege de slechte leefomstandigheden van dat levende wezen, wilde ik geen vlees eten. Maar erwtensoep met kweekvleesrookworst? Als daar geen dier voor geleden heeft zal het uiteindelijk beter smaken dan de rookworst uit de bizarre vleesindustrie. Het is misschien psychisch, maar voor dierenwelzijn een wereld van verschil.
En ik, als nieuwbakken vegetariër? Mag ik dat kweekvlees gewoon weer eten?
Ik denk het eigenlijk wel.
Maar ik moet waarschijnlijk nog even wachten - de eerste kweekhamburger kostte zo'n 250.000 euro. Iets zegt me dat McDonals er nog niet voor in de rij staat.
Zij kunnen in ieder geval blijven dansen:
Abonneren op:
Posts (Atom)